KYOKA

Haiku uit mijn archief

Ik schreef al af en toe een haiku, zo'n kort gedicht van Japanse oorsprong. Die plaatste ik dan in combinatie met een foto. Nu heb ik ook kennisgemaakt met de tanka en de kyoka. Dat zijn eveneens dichtvormen uit het land van de rijzende zon, maar met een ander ritme van lettergrepen. Dat ritme is overigens geen star voorschrift: naar het schijnt zijn er in Japan zelfs gedichten bekend van slechts één regel. De enige wezenlijk belangrijke voorwaarde zowel bij haiku als bij tanka is dat er een diep gevoelde emotie weergegeven wordt. Traditioneel moet het zelfs een beleving in de natuur zijn.


Nu ben ik natuurlijk niet altijd in een stemming die zulke gevoelens oproept. Gelukkig heeft men in Japan ook de kyoka bedacht. Die heeft hetzelfde ritme als de tanka, maar de inhoud is aardser, frivoler. Er mag van alles worden weergegeven: humor, spot, een waarneming, een dagelijkse bezigheid of wat je maar wilt. Nou, daar heeft Paul wel oren naar. Dat is kaasie voor mij. Een dichtvorm zonder vast opgelegd stramien waarin ik mag weergeven wat ik zoal zie onderweg. Ik ging meteen aan de slag en ik had binnen de tijdspanne van een uur 5 kyoka's op papier staan. Uiteraard zijn ze niet perfect, maar ik had er plezier in. Ik zal ze hieronder plaatsen in de hoop dat jullie ze kunnen waarderen. Tanoshinde.

De oude mannen

op hun bankje vertellen

sterke verhalen

Steeds weer, elke dag opnieuw

Omdat ze zijn vergeten

De rode klaproos

staat te pronken in de wei

met haar frêle schoonheid

Vraagt zich zich ondertussen af

Waarom klapt men niet voor mij?

De forse dame

op haar iele racefiets

Enorme billen

samengesmolten in haar

knalrode wielrenbroekje

Hij loopt in het bos

maar hij kan de drukte niet

achter zich laten

Zijn mobieltje aan het oor

Hij heeft zijn hond aan de lijn

Vader en dochter

Hij zwoegend op de trappers

van de oude fiets

Zij lachend op het rekje

De armen wijd, ze vliegt