VOOR IK EEN MEISJE WORD

Meestal schrijf ik over leuke dingen die me overkomen onderweg. Over bijzondere ontmoetingen, grappige situaties of dingen die me verbazen. En ik probeer altijd om mijn verhalen te doorspekken met wat humor. Maar heel soms gebeurt me onderweg iets dat helemaal niet leuk is en waar ik geen humor in zie. Afgelopen zondag was  het mooi weer en ik was op weg met Diva naar een park. Halverwege moest ik een drukke weg oversteken. Er stond al een auto te wachten. Ik stelde me netjes achter de auto op. Dat doe ik dan altijd zo dat de chauffeur me kan zien in zijn zijspiegel, want ik ben me ervan bewust dat een scootmobiel niet erg hoog is. Ik stond rustig te wachten toen ik de auto ineens achteruit zag komen. Ik probeerde nog weg te rijden, maar het ging gewoon te snel. Door mijn manoeuvre heb ik voorkomen dat ik frontaal geraakt werd, maar desondanks was het een  flinke klap. Ik werd uit mijn stoel geslingerd en ik landde hard op de straat. Op zo'n moment lijk je alles in vertraging te zien. Ik zag Diva uit haar mand gelanceerd worden terwijl ik door de lucht vloog. ik merkte dat ik met mijn heup hard de stoelleuning raakte en dat ik op mijn zij op straat terechtkwam. Daarna sloeg mijn hoofd tegen de straatstenen. Daar lag ik, op mijn rug en hulpeloos. Want normaal kan ik al niet zelf overeind komen als ik bij voorbeeld val in huis. De chauffeur kwam aangesneld en bleef in slecht Engels alsmaar zenuwachtig roepen "Oh my god, I am so sorry. Oh my god. I call the ambulance? Oh my god." Maar hij deed niks zinnigs. Ondertussen schoten er enkele buurtbewoners te hulp. Die bleven alsmaar vragen op me afvuren. Of ik in orde was, waar ik pijn had, of ik ze kon verstaan enzovoort. Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar blijkbaar drong het niet echt tot ze door dat ik niet kon praten. En ik probeerde ondertussen alsmaar met gebaren duidelijk te maken dat ik overeind geholpen wilde. Een en al misverstand. En ik lag daar hulpeloos op de harde straatstenen, mijn knie deed vreselijk pijn, mijn rug ook en mijn hoofd bonkte. 

Man, wat voelde ik me daar gehandicapt zeg. Dat heb ik maar zelden. Ik weet natuurlijk wel dat ik behoorlijk gehandicapt ben, maar in mijn normale leven heb ik zo veel gewoontes aangeleerd dat ik me zelden zo voel. Maar echt, als je zo hulpeloos ergens op straat ligt en je kunt niet communiceren, dat is een heel naar gevoel. Gelukkig stopte er een arts die toevallig voorbij fietste. Zij begreep binnen no time dat ik wilde zitten. Nadat ze enkele basis controles gedaan had hielp ze me in zittende positie. Toen dat goed bleek te gaan gebaarde ik dat ik in mijn stoel wilde om te kunnen praten. En weer begreep ze me. Ik werd overeind geholpen en eindelijk kon ik in mijn heerlijk zachte stoel plaatsnemen. Ik heb mijn spraakcomputer gepakt en toen kon ik eindelijk al die vragen beantwoorden. Een van de buurtbewoners ging thuis een EHBO-set halen om mijn knie te verzorgen. Dat gaf mij even de gelegenheid om te kijken hoe het met Diva was. Die liep iets verderop rustig te snuffelen aan de bomen, dus daar had ik godzijdank geen zorgen meer over. Wat is ze toch een geweldige hond. Inmiddels was de mevrouw met de verbandmiddelen terug en de wond op mijn knie werd ontsmet en voorzien van een gaasje. Ik heb nog even gekeken of ik mijn knie kon buigen en daarna of mijn trouwe scoot beschadigd was. Op een paar krassen na leek hij in orde. Ik heb iedereen bedankt voor de hulp, Diva geroepen en ik ben naar huis gereden. Daar aangekomen dacht ik dat het allemaal nog wel meeviel. Mijn knie was flink geschaafd, mijn heup, mijn rug en mijn nek deden licht pijn. Maar toen ik 's avonds in bed lag begon mijn hele lijf behoorlijk pijn te doen. Ik heb die nacht nauwelijks een oog dichtgedaan. De wond op mijn knie bleek de volgende dag ontstoken te zijn, dus lopen ging nauwelijks. Ook mijn beurse heup en rug hielpen niet echt bij het bewegen. Ik heb deze week veel geslapen om te herstellen en langzaam begint mijn lijf iets minder naar aan te voelen. De wond is inmiddels schoon , maar nog steeds pijnlijk. Lopen gaat nog steeds niet goed door mijn heup.

Ik heb geluk gehad, het had veel erger kunnen aflopen. Maar ondanks de relatief weinige schade blijkt zo'n aanrijding nog best lang en veel impact te hebben. Maar goed, het zal wel overgaan voor ik een meIsje word. En mocht dat laatste toch voortijdig plaatsvinden dan laat ik het jullie weten.

TESTRIT

Altijd als ik een niet al te verre rit heb gemaakt bedenk ik dat het wellicht een leuke nieuwe route voor mijn kluppie zou zijn. Voor degenen die niet weten wat mijn kluppie dan wel is: ik heb jaren terug al een Amersfoortse scootmobielclub opgericht. Ik zag in mijn directe omgeving namelijk flink wat ouderen met een scootmobiel die nooit verder kwamen dan de supermarkt om de hoek bij wijze van spreken. Omdat ik inmiddels door mijn ritjes de omgeving goed kende, besloot ik die mensen mee te nemen. Om ze de omgeving eens te laten zien, om ze uit hun kleine wereld te halen en vooral om ze dat gevoel van vrijheid te laten ervaren dat ik zelf had. Het bleek zo'n succes dat ik naarstig routes moest uitzetten, want je kunt niet steeds naar dezelfde bestemming rijden nietwaar? Nou is een route bedenken niet zo simpel als het klinkt. Omdat de meeste scootmobiels niet harder gaan dan 15 kilometer per uur en we in gebieden met mooie natuur slechts rond de 10 kilometer per uur aanhouden mag de hele rit in totaal niet langer dan 25 kilometer zijn, in verband met de tijd. De wegen en paden moeten goed begaanbaar zijn, want niet iedereen is zo avontuurlijk aangelegd als ik. De route moet zo veel mogelijk door natuur gaan. En er moet halverwege een gelegenheid zijn om wat te drinken. Dat is bepaald niet onbelangrijk voor de meeste leden, want ze willen even naar het toilet en bovenal willen ze even kletsen met elkaar. Oh ja, zo'n terras moet dan wel toegankelijk zijn voor pakweg 6 scootrmobiels, hetgeen lang niet altijd het geval is. Al met al behoorlijk wat beperkingen waar ik me voor gesteld zie. Heb ik dan een rit bedacht, dan ga ik hem een keer rijden. In de praktijk blijken er meestal nog wat hindernissen op te treden. Wegen of paden vallen soms tegen, er blijken drukke oversteekpunten te zijn of ik zie onderweg een aardige omweg vanwege een leuk stukje natuur bij voorbeeld. Dus dan pas ik de route in gedachten aan. Thuis kijk ik dan op Google Maps hoe alle straten heten. Vervolgens  beschrijf ik de nieuwe route straat voor straat en met de totale afstand in Word. Zo heb ik inmiddels een twintigtal aardige ritten in mijn PC opgeslagen en kan ik mijn leden voldoende afwisseling bieden.

Welnu, vanmiddag was ik eens naar het voormalige vliegveld Soesterberg gereden. Daar aangekomen bedacht ik me dat dit weleens een leuke aanvulling op de routes kon zijn. De afstand valt binnen de 25 kilometer en de rit erheen gaat voornamelijk door bosgebied, dus dat was al een goed begin. Nu meende ik me te herinneren dat er een restaurant met terras is in het Nationaal Militair Museum, dus de koffie met kletskoek mocht ook al geen probleem zijn. Het enige dat ik nog even moest uitvinden was een weg naar dat terras zonder per se het museum te bezoeken, want om nu 17 euro entree per persoon te gaan betalen om alleen even koffie te drinken is me echt te gek. En de leden ook veronderstel ik. Na diverse paden tevergeefs geprobeerd te hebben vond ik een niet erg elegante toegang. Ik moest ervoor langs een slagboom piepen. Dat is vast niet de bedoeling en ik zal het zeker niet blijven doen, maar ik hoopte eenmaal bij het terras gekomen een route terug te vinden. Er bleken zoals gewoonlijk nog enkele hobbels te zijn. Te eerste kun je vanaf het terras buiten moeilijk het restaurant in en er is geen bediening. Ten tweede was er maar een weg eruit en dat was via dezelfde slagboom als op de heenweg. Met één duidelijk verschil: als je vanaf het terrein naar buiten rijdt gaat de slagboom automatisch open voor je. Ik kon echt nergens een ander pad vinden. Dus nu moet ik eens bedenken hoe ik dit kan oplossen. Wellicht is er vlakbij een restaurant waar we kunnen pauzeren. Jammer, want het is net zo leuk om even te kijken bij de vliegtuigen die achter het museum zijn opgesteld. Maar ik vind wel een oplossing hoor, die bedenk ik altijd. Dat is dan weer een testrit voor mijn geest.

DAT KON KORTER

 

Elk jaar als de hei in bloei staat wil ik per se even naar de Zuiderhei, tussen Laren en Hilversum. Dat komt omdat ik er als jochie al kwam als ik logeerde bij mijn neef en bloedbroeder Jan. We hebben er samen veel avonturen beleefd als piraten, indianen en cowboys. En ik kwam er vroeger in de zomermaanden ook heel regelmatig. Omdat het bij ons thuis in de jaren '50 en begin jaren '60, net zoals in veel grote gezinnen, geen vetpot was probeerden mijn ouders ons op een goedkope manier toch te vermaken. We reden dan op zondagmiddagen in een geleende auto naar de hei. 

Onze bestemming was een del die tegenover theehuis 't Bluk lag. Ik bedoel niet dat er daar een slettterig type lag hoor, dat zou wel heel goedkoop geweest zijn van mijn ouders. Nee, ik heb het over een kom in de hei, een kuil. Daar streken we neer. Mijn vader zette een tentje op voor wat schaduw en mijn beide ouders gingen er pontificaal voor zitten. Wij, de kinderen, schoten alle kanten op om ons te vermaken op de hei. Geweldig vonden we het. En er was nog iets dat de bezoekjes aan de hei erg leuk maakte. Het theehuis was eigendom van een oom en tante van me. Aan de zijkant van het gebouw bevond zich een luik waar bezoekers van de hei ijs en snoepgoed konden kopen. Vaak waren het nichtjes van ons die erachter stonden. Wij probeerden dan of ze ons misschien gratis een dropveter of een staaf zwartwit wilden geven. Soms waren ze zo lief om dat te doen, maar uiteraard konden ze er geen gewoonte van maken. Maar ja, dan had je gewoon pech. Helemaal niet erg vond ik, want ik ging ook graag naar binnen in het etablissement. Daar hingen en stonden tienallen opgezette dieren ter verhoging van de sfeer. Fascinerend vond ik dat als kind. Vooral van de buizerd met zijn priemende ogen, zijn imposante haaksnavel en zijn gevaarlijk uitziende klauwen kon ik geen genoeg krijgen. Kortom: ik heb goede jeugdherinneringen aan de Zuiderhei. 

Goed, de heide staat in bloei nu dus was het tijd voor een bezoekje. Ik had afgesproken met vriendin Betty om er te gaan kijken. Zij heeft weer haar eigen reden om erheen te gaan. Ze heeft jarenlang op de grens van die hei gewoond en zij heeft er haar eigen herinneringen aan. Ik ben met mijn trouwe scootmobiel door mijn geliefde Eempolder naar Baarn getuft om haar op te halen. Ze stond me al op te wachten en ze klom snel in het mandje van mijn scoot. Daar gingen we.

Nee joh, zie je het al voor je? Een ouwe zot op een scootmobiel met een even gestoorde zottin in het mandje voorop, haar benen bungelend over de rand? Echt niet, Betty ging heel stoer met de fiets. En geen elektrieke hè? Neen, een fiets waar je zelf al het trapwerk moet verrichten. Petje af. Maar ik dwaal alweer af, wijt het maar aan de leeftijd. Ik ben dus naar de Zuiderhei geweest vanmiddag en het was er prachtig. Het paars van de heidestruiken stak zo mooi af tegen het weelderige groen dat kennelijk goed gedijt had in de vele regens van deze zomer. Het leek wel of we van het ene schilderij het andere schilderij inreden. Ik heb geprobeerd het gevoel vast te leggen in foto's, zodat mijn lezers mee kunnen genieten. Enne... sorry dat ik zo afdwaalde tot tweemaal toe. Het verhaal had behoorlijk korter gekund. Maar of dat leuker was geweest weet ik niet. En ik heb niet eens verteld over die keer dat...