SAAI? AANMENOOITNIET

 Als ik vertel dat ik  graag hele middagen in de polders rondrijd krijg ik vaak als reactie te horen dat de polders maar saai zijn. Alleen maar lange wegen en gras. Niks aan. Nou, daar ben ik het toevallig helemaal niet mee eens. Ik zie weilanden, hooilanden en akkers. In de weilanden zie ik melkvee, vleeskoeien en (veelal buitenlandse) hobby koeien. Ik kijk thuis regelmatig op een site waar de meest voorkomende rassen op staan. Als ik nu langs een weiland met koeien kom probeer ik te herkennen van welk ras ze zijn. Best een leuk spelletje en het houdt de geest scherp. En ik zie ook buizerds, haviken, torenvalkjes, grutto's, tureluurs, kieviten en hazen om maar wat soorten te te noemen. Maar goed, ik begrijp best de ietwat meewarige blikken die ik soms krijg te zien als ik dat vertel hoor. Niet iedereen vindt zulke dinge boeiend.

Maar er gebeuren ook vreemde dingen in de polder, althans dingen die je er niet zou verwachten. Neem nu laatst die dag dat ik een jongedame van pakweg 15 jaar in een waadbroek door een sloot zag lopen. Op de kant stond een jongen haar uit te dagen steeds verder te gaan ofschoon ze duidelijk moeite had om overeind te blijven in de dikke modderlaag die onze sloten kenmerken tegenwoordig. Of die keer dat ik drie mannen in een weiland zag staan met de rug naar de weg en zeker 20 meter ver. Door hun houding dacht ik eest dat ze naast elkaar hun blazen stonden te legen. Ik vroeg me wel af waarom ze dat dan zo ver van de weg deden en waarom gedrieën naast elkaar. A brotherhood of men peeing at the same time? Tot ik een aanzwellend irritant gebrom hoorde in de lucht; er naderden drie modelvliegtuigjes. De heren hielden niet hun edele delen vast zoals ik veronderstelde. Nee, ze hielden voor hun buiken van die kastjes in hun handen waarmee ze de vliegtuigjes bestuurden. Een geheel andere brotherhood waar ik me verder uit beleefdheid niet over uitlaat hier.

En van de week was ik in de polder om te zien of er al veel weidevogels terug waren van de trek. Ik speurde al rijdend de weilanden af naar kieviten, grutto's en tureluurtjes. Ineens zag ik een bestelbusje staan bij een wetering . Er stonden mensen bij die naar iets in het belendende weiland keken met verrekijkers. "Ha, vogelaars die iets ontdekt hebben." dacht ik en ik stopte om mijn kijker te pakken. In het weiland ontwaarde ik echter niet een vogel, maar een paarse vlag.  "Waar dient die nou voor? Broedt daar een bijzondere soort die ze gemarkeerd hebben?" was mijn eerste gedachte. Maar nee hoor, het ging helemaal niet om een bijzondere vogel. Het ging om een  ijzeren vogel, een vliegtuig. dat boven hen kwam cirkelen. Uit het vliegtuigje sprongen met enige tussenpozen vier parachutisten. De paarse vlag diende als markering van de plek waar ze moesten landen en de mensen met het busje vormden het ontvangstcomité. Ik vond het nogal getuigen van lef. Niet alleen omdat ze uit een vliegtuig durfden te springen. Nee, er stond best wat wind en de snelweg ligt best dicht achter dat weiland, zoals op de foto's te zien is. Je zou maar door een windvlaag hangend aan je parachuutje landen op de A1 zeg. Brr, ik moet er niet aan denken. Dat springen uit een vliegtuig is een tijdverdrijf dat mij niet boeit. Maar dar ging het niet over. Het ging over het feit dat de polders niet saai zijn. En dat zijn ze dus echt niet.  Aanmenooitniet.

HIJ KWITSELT

Ik heb hier al meerder malen geschreven over het feit dat de meeste vrouwen lijken te smelten als ze Diva zien. Ik ben inmiddels gewend aan uitroepen als "Oh wat snoezig!", "Ach wat een dotje", "Aaaaaah, kijk dat nou." en veel meer varianten op dit thema. Ik denk dat het formaat van Diva, ze weegt net 3,2 kilo, appelleert aan hun gevoelens. Ze realiseren zich meestal niet dat zij een volwassen hond is. Het ziet er uit als een jong hondje en alle jonge dieren zijn per definitie knuffel objecten. Dat gedrag zit er al vroeg in heb ik gemerkt. Ook meisjes vanaf pakweg vier jaar raken blijkbaar geroerd als ze een klein hondje zien. Maandag bij voorbeeld reed ik met Diva een rondje door de wijk. Het was aangenaam weer en de diva kuierde op haar gemak naast me. Na een klein uur waren we weer bijna thuis aangeland, maar ik wilde nog niet naar binnen. Ik wilde het voorjaarsgevoel nog even vasthouden nu het zonnetje zo lekker scheen. Dus besloot ik indachtig mijn Winnie de Poohdag van het weekend nog eventjes naar het grasveld van het parkje verderop te gaan. 

Dat parkje, ik noem het zo omdat het echt niet groot is, is vrij nieuw. Het is omringd door even nieuwe huizen waar veel gezinnen met jonge kinderen wonen. Bij de speeltoestellen naast het grasveld waren een zevental meisjes in de leeftijden van ongeveer vier tot zeven aan het spelen. Ik had me nog maar net in de zon geposteerd of een van hen ontwaarde Diva. "Oh kijk, een hondje" riep ze terwijl ze er al aan kwam rennen. De anderen keken op, zagen Diva ook naast mij staan en aarzelden geen moment. Van het ene op het andere moment was la Diva omringd door gesmolten meisjes. Nu heb ik de gewoonte om kinderen die stoppen bij Diva een hondenkoekje te geven dat zij op hun beurt weer mogen aanbieden aan het Mormel. De meeste kinderen vinden dat hartstikke leuk, temeer omdat een chihuahua kleiner is dan zijzelf. En en passant leert Diva dat kinderen snoep betekenen en is ze vriendelijk tegen ze. En daar ben ik dan weer blij mee. Ook die middag stond mevrouw al verwachtingsvol te kwispelen tegen al die kwetterende meisjes. Geaaid worden is okay, maar waar blijven de snacks?  Gelukkig had ik voldoende koekjes bij me. Ik heb de dametje er één voor één een gegeven. Diva had een topmiddag en ik ook. Ik vind het zo leuk om te zien hoe kinderen dat hondje aaien en knuffelen. En om te horen hoe ze wetenswaardigheden uitwisselen als "Je moet je hand zo plat houden, dan kan hij je niet per ongeluk een beetje bijten." of "Je moet een hond eerst aan je geur laten ruiken en dan mag je hem pas aaien." Geweldig vind ik dat. Maar er was één opmerking die mijn middag echt een gouden randje gaf. Een schattig uitziend meisje van een jaar of vier zag dat Diva tegen haar kwispelde en ze riep opgetogen "Hij kwitselt naar me! Hij kwitselt naar me!" Op zo'n moment  smelt Paul dus.

Het parkje