MIJN MISSIE

 Toen ik op de lagere school zat kwam er een keer per jaar een missionaris vertellen over Afrika en de negertjes. Ja echt, zo werden de Afrikanen destijds genoemd. Die missionaris was van oorsprong een jongen uit onze parochie, gewoon een jongen uit de buurt dus ook. Hij was voor priester gaan studeren en na zijn studie was hij als pater naar Afrika gegaan om daar de bevolking te bekeren tot het christendom. Men was er in die tijd van overtuigd dat dit de Afrikanen naar een hoger plan zou brengen. Enfin, die pater kwam dus een keer per jaar naar Nederland en gesteund door de pastoor kwam hij bij onze katholieke school vertellen over de negertjes. Ook liet hij dia's zien over zijn leven daar. Maar zijn belangrijkste doel was om geld in te zamelen. Aan ons, de kinderen, werd gevraagd om thuis oude kranten te sparen en ook de aluminium doppen die destijds op melk-, karnemelk- en yoghurtflessen zaten. Dat oud papier en het aluminium werd verzameld bij de school, want het bracht toen nog aardig geld op. Wij vonden het in onze onschuld prachtig om mee te helpen, alles voor de arme zwarte en bovenal heidense negertjes. We waren missionarissen in de dop, de melkdop.

Hoe kom ik nu op deze jeugdherinneringen? Nou, da zal ik je vertellen. Van de week stopte ik op een van mijn reguliere stopplekjes langs de Eem. Op het bielzen bankje zat een echtpaar met de ruggen naar me toe, denkelijk ook te genieten van het uitzicht. De man draaide zich om en er ontstond een merkwaardig gesprek. "Goedendag meneer, mijn naam is Johannes en ik ben voorganger van onze christelijke geloofsgemeenschap. Ik zie dat u gehandicapt bent en ik wil u vragen om samen met mij tot God te bidden voor uw genezing."  Ik wist even niet wat te zeggen, de man overviel me echt met zijn ongebruikelijke aanbod. Maar mijn lijf reageerde vlugger dan mijn geest. Ik voelde de weerstand en mijn nekharen stonden overeind. Dat kwam door de zalvende toon waarop hij sprak en door het feit dat hij christelijk uitsprak als gristelijk. Neem daarbij zijn door de warmte rood aangelopen pafferig gezicht en het zweet dat in straaltjes langs zijn wangen zijn nek inliep en mijn afkeer was compleet. Ik heb desondanks beleefd bedankt voor het aanbod. En ik ben snel weer verder gereden. Nu zou ik nooit over dit voorval hebben geschreven als me enkele dagen later niet nog iets dergelijks overkomen was. Ik reed stapvoets bij het uitlaatveldje achter mijn huis, Diva rustig lopend naast me. Op een van de bankjes in het parkje zat een meneer. Zo te zien uit uit het oostelijk deel van Afrika. Misschien wel een kleinkind van een van de arme negertjes van vroeger bedenk ik al schrijvend. "Kunt u niet lopen meneer?" vroeg hij. Ik schudde van niet. "Is het een test van God meneer?" De ironie van het leven vond hier plaats. Het kleinkind van het negertje kwam mij nu bekeren. Geweldig! Ik vind dit echt humor. Maar goed, ik heb maar weer nee geschud en ik ben rustig verder gereden. Achter me hoorde ik de man op klagende toon "Allah, Allah, Allah" zeggen en vervolgens slaakte hij nog enkele weeklachten in een taal die ik niet herkende.

Zoals bekend is driemaal scheepsrecht, een oude uitdrukking die nog altijd opgeld doet. Zo ook in het geval van de missionarissen op mijn pad deze week. Ik stopte na een lange rit door de polder bij een stoplicht in de stad. Tegen de paal van het stoplicht stond een man op een fiets geleund, in afwachting van groen licht. Hij zag me stoppen naast hem en hij knikte vriendelijk. En wat gebeurde er? Ja heus: hij sprak me aan. "Hoi, nu we toch even moeten wachten hier, wil je mij je hand geven? Dan bidden we samen tot God of hij je wil genezen." Ik keek hem blijkbaar ongerust aan, want hij zei "Je kunt me vertrouwen hoor, ik ben een christen." Nou, dat was een hele geruststelling zeg. Zeker na mijn eerdere twee ervaringen deze week. Ik heb vriendelijk glimlachend voor de derde keer nee geschud. Gelukkig sprong het licht op groen en kon ik wegsjezen. Maar de voorvallen bleven af en toe toch rondspoken in mijn gedachten. En ik merkte voor de zoveelste keer dat ik in mijn vroege jeugd katholieke denkbeelden heb meegekregen die nooit meer verdwijnen. En dat is niet erg hoor, ik lijd er niet onder. Maar ik dacht ondanks mezelf toch een paar keer "Wat als dit een teken aan de wand is? Mene mene tekel ufarsin? En ik ontkende het tot driemaal toe? Net als Petrus en de haan die driemaal kraaide." Ik weet het antwoord niet, ik heb gelukkig de wijsheid niet in pacht. Ik rij gewoon rond in de omgeving en ik vertel mijn lezers wat ik zoal meemaak. Ter lering ende vermaak. Dat is mijn missie.

ALTIJD IETS

Met dit warme weer hou ik mijn eigen tropenrooster aan voor mezelf en ook voor Diva. Ik laat haar 's morgens vroeg uit voor de hitte toeslaat. Daarna gaan we alle twee slapen. Omdat ik maar half en half slaap doen we ergens rond het middaguur even een kort rondje om de vijver in een langzaam tempo Als ik er zin in heb gaan we tegen vijven nog een keer. Pas na negen uur 's avonds gaan we echt op pad. Dan is het nog best warm, maar de zon brandt niet meer op je lijf.

Gisteren besloot ik de polder weer eens in te gaan. Zoals bekend hou ik van het polderlandschap, maar dat is niet de enige reden dat ik de polder leuk vind. Er gebeuren daar namelijk altijd wel leuke of vreemde dingen. In elk geval boeiende dingen. Zo reed ik over de voormalig Liniedijk langs de Eem. Op het talud zie je met mooi weer overal mensen recreëren. Ineens zag ik er iemand met een drumstel zitten. Dat is bepaald niet gewoon, dus ben ik terug gereden en ben ik even gestopt. Op dat moment zag ik pas dat de andere mensen op cajons zaten. Je weet wel: van die houten kisten waarop je zittend trommelt. Toen de muzikanten zagen dat ik een foto van hen nam besloten ze voor mij wat te spelen. Nu hou ik normaal niet van harde muziek in mijn poldertje, maar dit klonk best  goed. Het ritme was aanstekelijk en ik zat te swingen op mijn scootmobiel. Het maakt duidelijk verschil of er muziek uit een installatie komt of dat mensen zelf muziek maken. Bovendien was het enthousiasme van de muzikanten echt leuk om te zien.

Enkele minuten later reed ik langs een mooie wetering waar een knobbelzwaan rustig dobberde met zes jongen achter zich aan. Het zag eruit als een avondwandelingetje met het hele gezin. Ik zou bijna zeggen dat moeder zwaan door de wetering kuierde terwijl de kinderen rondrenden. In elk geval was het een vredig tafereel, niet verstoord door andere geluiden dan de roep van een kievit en het gekwaak van de kikkers. Een grotere tegenstelling met de drummers van even daarvoor was haast niet te bedenken. Een stukje verder kwam ik langs een bord bij een andere wetering. Er was iets op het bord geschreven met stift.

Uit nieuwsgierigheid stopte ik om de tekst te lezen. Het bleek te gaan om een nare antisemitische boodschap. Wat bezielt mensen toch om zulke dingen te schrijven? Wat gaat er om in die koppen van ze? En waarom plaats je zo'n tekst in vredesnaam langs een weg in de polder waar alleen boeren met  trekkers, een enkele automobilist en fietsers komen? Is zo iemand te laf om het ergens te doen waar hij of zij gezien wordt misschien? Ik weet het niet en ik wil er niet eens te lang over nadenken. Diva schonk er helemaal geen aandacht aan, zij was druk bezig met jagen op krekels en muizen in de wegkant. Dat vind ik altijd een aardig schouwspel.

Ze loopt met gespitste oren langs de berm en plotseling springt ze met alle vier haar pootjes bij elkaar in het gras, alsof er een opgewonden veer los springt. Vervolgens wroet ze met haar snuit door de grashalmen waar net nog die krekel tjirpte. Dat Japie Krekel heus niet zo dom is om er te blijven zitten beseft ze blijkbaar niet. En het deert haar denk ik ook niet, want ze amuseert zich kostelijk. En mij ook. Ter afsluiting van onze rit zijn we even naar een van onze favoriete weggetjes gereden, waar Diva genoot van de jacht op nieuwe krekels en ik van de hazen die in de weilanden renden.

Echt, in de polder is altijd iets te doen.

NIET SLECHTS POLDERS

 

Het voelt aan als een tikkie kille dag na het prachtige weer van de afgelopen week. Ik heb elke dag een rit gemaakt samen met Diva. Tot tweemaal toe werd me gevraagd of ik de polder weer inging. Natuurlijk ben ik in mijn geliefde polders geweest, maar ik ga heus ook naar andere bestemmingen. Bij voorbeeld de Noordelijke Gelderse Vallei in, naar plaatsen als Stoutenburg, Achterveld, Musschendorp, Terschuur en Appel. Waar de polders van de Eemvallei een weids karakter hebben kenmerkt de noordelijke vallei zich door bosgebied, landbouw, houtwallen en vooral beken. Prachtige oude beekjes als de Barneveldse beek, de Hoevelakense beek, de Esvelderbeek en de Heiligenbergerbeek (Lunterse beek). Al die beken stromen noordwaarts waar ze samenkomen in het Vallleikanaal en uiteindelijk in de Eem. En zo zijn we toch weer bij mijn polders aangeland.

Ik ben ook nog naar molen de Windhond op de Eng van Soest geweest. Ik kom graag op de Eng, ik heb er veel mooie jeugdherinneringen aan. De molen is bepalend geworden voor het uitzicht op de hele eng. Hij staat er namelijk niet zo lang nog. Pas vijftien jaar en dat is niet oud voor een molen. De oorspronkelijke Windhond stamde uit de achttiende eeuw en stond iets verderop. Door de komst van de stoommachines en later de elektrisch aangedreven maalderijen werd de molen overbodig. Hij raakte in verval en hij is uiteindelijk gesloopt. Een aantal Soesters wilde het oude beeld van de Eng herstellen en ze hebben eind jaren '70 een stichting tot herstel van de molen opgericht. Gesteund door donaties hebben vrijwilligers de nieuwe Windhond gebouwd op zijn huidige plek. Het is een fraaie korenmolen geworden die een bezoekje meer dan waard is. 

En dan zijn er nog de natuurgebieden de Schammer en Bloeidaal. Die hebben we van de week ook nog met een bezoekje vereerd. Het zijn twee niet erg grote gebieden, samen iets van 20 hectare, maar het is er erg mooi. Het is drassig land met riet, bosschages, orchideeën, reeën en veel vogels. De bedoeling is om het landshap van de Gelderse Vallei zoals dat er vroeger uitzag te behouden. Bovendien kan het hele gebied onder water lopen bij hevige regenval, zodat Amersfoorters en de Leusdenaren droge voeten houden. Dat is met de klimaatveranderingen van belang lijkt me. En er lopen goede fietspaden door beide gebieden, voor mij erg belangrijk. 

Op een van die paden trokken een drietal paarse afdrukken op de weg mijn aandacht. Ze bleken te gaan over woke zijn, iets waar ik totaal niet mee bezig ben. Maar door die paarse kleur leken ze me wel een foto waard. Terwijl ik daar langs de weg stond om de foto's te maken zijn er drie keer voorbijkomende fietsers gestopt om te vragen of ik pech had en of ze hulp konden bieden. Wat vind ik dat toch lief van mensen, dat ze even de tijd nemen om een medemens te helpen. Het gaf me een goed gevoel. En met dat gevoel in mijn hart en de zon op mijn bolletje ben ik verder gereden, richting de Stoutenburgs bossen. De paden op, de lanen in. Want ik hou niet slechts van polders.

In Stoutenburg

De Eng