MIJN MENSENREDDER

In de jaren vijftig was een boekje van Diet Kramer erg populair: Lodewijk de mensenredder. Het ging over een dapper teckeltje. En nog steeds noemen mensen hun hond weleens gekscherend mensenredder, al weten de meesten niets van dit leuke boek. Ik heb ook een mensenredder in huis, mijn chihuahua Diva. Ze is net als Lodewijk uit het boek erg klein. Ze is slechts 25 centimeter hoog en ze weegt 3,2 kilo. Ik denk dat de gemiddelde huiskat in Nederland groter en zwaarder is. Diva eet dan ook niet uit een bak voor honden; nee, ze eet en drinkt uit bakjes die bedoeld zijn voor een kat. En ze slaapt in een kattenmand.

Mijn kleine mensenredder

Maar ze vindt zelf dat ze een hond is en dat is ze natuurlijk ook. Ze is erg dapper en stoer. Ze is tevens erg aandoenlijk en lief. Dat laatste vooral tegen kinderen. Waar we buiten ook kinderen tegenkomen, Diva gaat er kwispelend op af. De meeste kinderen op hun beurt vinden zo'n klein ukkepukkie van een hond ook leuk. Niet zo angstaanjagend als die beesten die net zo groot zijn als zij, hoe lief die ook mogen zijn. Een bijkomend effect is dat de moeders onmiddellijk vertederd zijn als ze hun kind zien tuttelen met zo'n klein hondje. Dus Diva mag zich ook in hun liefdevolle aandacht verheugen. Overigens smelten ook veel dames zonder kinderen bij zich bij het zien van mijn kleine waakhond. 

Kreten als "Oh, wat een snoepie!", "Ach, wat een dotje.", "Hallo klein schatje, wat ben je mooi." of "Ik wil haar wel meenemen hoor." zijn inmiddels heel gewoon voor onze oren. Mannen die ons zien hebben vaker de neiging om grappig te zijn: "Wow, wat een gevaarlijke hond. Bijt ie?" "Trekt dat hondje uw scootmobiel echt voort?" "Pas op dat er niemand op trapt." Ik heb alle flauwe grappen al wel gehoord denk ik. En soms krijgen we een reactie die me verrast. Vorige week bij voorbeeld stopte een ons tegemoetkomende jongeman bij Diva. Hij hurkte en aaide haar. "Dit is nu eens een bewijs dat de evolutietheorie klopt he?" zei hij."Dit zou in de natuur niet kunnen overleven. Bizar." Vervolgens stond hij op, wenste mij een fijne dag en vervolgde zijn weg. Bizar inderdaad.

En ze draagt zelf nog wel een hoofddoekje

Wat er vanmorgen gebeurde was echter nog vreemder. Ik reed op het trottoir met Diva naast me. We gingen een bocht om en ik zag een groepje mensen ons tegemoet komen. Het waren vijf vrouwen met hoofddoeken om. Meestal kijken traditioneel geklede moslima's angstig naar Diva en ze lopen met een grote boog om haar heen. De angst voor en soms ook afkeer van honden zit blijkbaar diep bij hen als ze niet eens dicht langs een chihuahua durven lopen. Jammer, maar zo lang we beleefd respect tonen voor elkaar levert dat geen problemen op. Vanmorgen echter ging het niet om die vijf vrouwen alleen. Voor hen uit liepen een tiental kinderen in de leeftijden van ongeveer 5 jaar tot een jaar of 10. De kinderen renden lachend achter elkaar aan en ze hadden geen oog voor wat er voor hen gebeurde. Ineens zagen de voorste twee Diva kwispelend op hen af komen. Ze schrokken enorm, ze stopten en ze draaiden zich gillend van angst om. De andere kinderen kunnen nauwelijks gezien hebben wat voor gevaar er dreigde, maar ook zij renden instinctief luid gillend de andere kant op. Vervolgens begonnen de hevig geschrokken moeders ook alle vijf luidkeels te rennen en te gillen. Diva schrok ervan, al gilde ze gelukkig niet. Vijftien gillende mensen is voor mij 's morgens vroeg ruim voldoende zeg. Wat een kabaal om niets. Het was natuurlijk niet leuk voor die kinderen en hun moeders, maar ik zat te schudden van het lachen in mijn scootmobiel. Aan de situatie viel toch niets meer te redden. Zelfs niet door mijn kleine mensenredder.

DOOD IN DE DIERENTUIN

Afgelopen vrijdag was ik in dierenpark Amersfoort met twee vrienden. Het was mooi weer, het was niet druk, we hadden Diva mee en we hadden er zin in. Alle benodigde ingrediënten voor een perfecte middag waren dus aanwezig. En zo'n middag leek het ook te worden. We hebben even gekeken bij de jonge olifanten. Wat zijn die beesten toch koddig als ze nog klein zijn. Daarna hebben we ons verpoosd in de fraaie Japanse tuin.  En natuurlijk zijn we op kraamvisite geweest bij de vier jonge wolfjes. Prachtig om te zien hoe ze met elkaar stoeien, net honden puppies. Maar toen kwamen we op het onzalige idee om eens door het dinobos te struinen. Dat bos wordt bewoond door allerlei soorten dinosauriërs. Eigenlijk is de attractie bedoeld voor kinderen, maar mijn vrienden hadden het nog nooit gezien en ze waren nieuwsgierig.


Wie had kunnen bevroeden dat een bezoekje aan zo'n leuke attractie zulke rampzalige gevolgen zou hebben? Je kunt er namelijk niet slechts van die immens grote planteneters uit de prehistorie bewonderen. Nee, er leven ook van die kleine snelle hagedissen van pakweg anderhalve meter hoog, velociraptors. Nu weet iedereen na films als Jurassic Park wel dat het juist die kleine exemplaren zij waar je het meest beducht voor moet zijn. Het zijn stoutmoedige vraatzuchtige vleeseters die elk wezen dat langzamer is dan zij onmiddellijk aanvallen. Laat nu precies op het moment dat mijn beide vrienden even gingen zitten om uit te rusten zo'n vreselijk ondier opduiken uit de bosjes achter hen. In een ogenwenk stortte hij zich op mijn nietsvermoedende gezellen en deed zich gulzig tegoed aan hun vermoeide lijven.
Tja, er restte mij derhalve geen andere keus dan alleen mijn weg te vervolgen. Hetgeen ik gedaan heb. En ik heb nog best een leuke middag gehad uiteindelijk.