OP STROOPTOCHT

Terwijl ik dit schrijf miezert het buiten alweer. Maar dat deert me binnen niet en zeker in mijn hoofd is er geen plaats voor somber weer. Ik wil namelijk vertellen over de ritjes die ik de afgelopen dagen heb gemaakt. Ritjes van ongeveer vijf kilometer per keer. Waarom zulke korte afstanden terwijl ik doorgaans mijn hand niet omdraai voor 40 tot 50 kilometer per dag? Welnu, dat komt omdat de pech waar ik de vorige keer over schreef nog niet niet afgelopen was. Mijn scootmobiel laadde weer niet op. Gelukkig bracht de monteur die hem kwam ophalen meteen ook mijn kleine scootje terug. Nu gaat die behoorlijk langzamer dan ik gewend ben, hij kan ook minder ver en hij is beduidend minder comfortabel. Dus heb ik me de afgelopen dagen beperkt tot korte ritten in de wijk waar ik woon. Voor mij even wennen, maar voor Diva was het meer dan prima, zij kan dan op strooptocht. Zodra we beneden zijn spurt mevrouw namelijk spoorslags naar Angela, de kapster die haar trakteert op een stukje kaas dat ze er speciaal voor meeneemt van huis. Dan gaan we naar buiten alwaar de diva haar noodzakelijke dagelijkse bezigheden heeft, waar ik niet verder over zal uitweiden. Daarna vermaakt ze zich uitstekend met het uitpluizen van de hondenberichten die her en der op paaltjes, tuinhekken en muurtjes zijn achtergelaten. Dan komen we aan bij het huis waar haar twee aartsvijanden, twee Maltezers, wonen. Daar loopt ze altijd even de voortuin in om bij de voordeur te grommen en haar weg weer te vervolgen. Omdat de straat waar ik het over heb iets verder overgaat in een winkelstraat zijn er diverse eettentjes. Er zit een Griekse gyroszaak, een Turkse eetgelegenheid, een leuk Nederlands restaurantje en een Surinaamse eettent. Bij al die zaken hebben ze een klein terras waar Diva minitieus de stoep onderzoekt op restjes vlees. Eigenlijk is dat  gedrag niet goed natuurlijk, maar de mensen die op de terrasjes zitten vinden het zo leuk om te zien dat ik het inmiddels maar toesta. Ze vindt toch maar heel zelden iets, het is denk ik meer de geur waarop ze reageert. Goed, na de terrasjes komen we bij de winkel waar tot een jaar geleden kennissen van me in zaten. Daar liep Diva dan naar binnen voor een koekje. Ze begrijpt nog steeds niet dat de nieuwe eigenaar geen lekkernijen verstrekt; voor haar is dit nog steeds een halte langs de route. Dus daar blijft ze even tevergeefs voor de deur staan. Dan vervolgen we onze weg langs enkele flats tot we op de weg terug naar huis belanden.

Dat is een weg met leuke huizen uit de dertiger jaren en veel bomen. Bomen bevatten uiteraard ook hondennieuwsberichten, die allemaal stuk voor stuk besnuffeld dienen te worden. En bij sommige berichten voegt Diva haar vloeibare commentaar toe. Dan arriveren we bij het speelveldje waar altijd kinderen uit de buurt te vinden zijn. Dat vindt Diva geweldig. Ze huppelt naar de kinderen toe die haar dan verwelkomen met knuffels en aaitjes. Ik laat de kinderen meestal een klein koekje aan mijn koekiemonster geven, hetgeen ze meestal erg leuk vinden. En Diva klaagt natuurlijk ook niet. Ik had wat leuke foto's willen maken van de kinderen met haar samen, maar dat werd niet op prijs gesteld door de ook aanwezige ouders. Zo jammer vind ik dat, want kinderen met dieren samen leveren vaak zulke aardige plaatjes op. Maar ja, dat is een geheel ander onderwerp waar ik  misschien nog weleens over zal schrijven. Ik had het over onze wandeling door de buurt. Na het speelveld komen we aan bij het uitlaatveld, het speelveldje voor honden zeg maar. Daar treffen we bij voorbeeld of Willem die altijd hondenkoekjes bij zich heeft of Roelie die ook trakteert op een  kleine hondensnack. Voor de honden op het veldje heeft Diva niet de minste belangstelling, het gaat om wat er te snaaien valt. Bij het veldje steken we over en dn komen we langs het huis van Brigitte. Als het goed weer is lopen haar twee chihuaha's in de de voortuin. Ik stop dan even om ze beide een koekje te geven. En uiteraard wil Diva er dan ook een. Is Brigitte toevallig ook buiten, dan deelt zij op haar beurt ook weer uit. Na het bezoek aan de chihuahua's besluit ik, omdat het zulk lekker weer is, nog even naar het parkje verderop te gaan  Op de weg daarnaartoe komen we langs de Iraanse kapper. 

Zodra hij mij met Diva ontwaart laat hij zijn klant gewoon even aan zijn lot over en hij snelt naar buiten. Daar wordt niet ik maar Diva uitbundig begroet en vervolgens nodigt hij haar uit binnen te komen. Dat doet ze maar al te graag, want ook hij is een bron van hondenkoekjes. In het parkje wil mevrouw even in de zon liggen, want zo'n strooptocht gaat je niet in de koude kleren zitten hè? Na een minuut of tien ben ik dat niets doen wel weer zat en we gaan op weg naar huis. In totaal hebben we slechts ruim vier kilometer afgelegd, maar daar hebben we dan wel meer dan anderhalf uur over gedaan. Maar mijn diva heeft de buit binnen, zij is tevreden. Gelukkig loopt ze wel het hele stuk en worden de onderweg vergaarde calorieën wel weer verbrand. Maar dat vertel ik haar lekker niet.

Het parkje.

PECH OF GELUK?

Ik had nogal wat pech deze week. Maandagochtend wilde ik lekker naar buiten met het mooie weer. Tot mijn schrik zag ik dat mijn scootmobiel niet was opgeladen. Nu wist ik zeker dat ik hem de avond ervoor goed aangesloten had aan de oplader. Het lampje op de oplader dat aangeeft dat de accu's opgeladen zijn brandde ook. Wat te doen? Ik heb maar stiekem even een oplader geleend van een van de andere scootmobiels en die heb  ik aangesloten op de mijne. Nu duurt geheel opladen ongeveer acht uur, dus moest ik geduld betrachten en hopen dat de eigenaar van de oplader hem zelf niet nodig had binnen die tijd. Ondertussen moest ik me behelpen met mijn kleine scoot. Ja ja:  ik bezit twee scootmobiels, een grote voor de lang ritten en een opvouwbare kleine voor in de auto of in winkels. Ik kon dus gelukkig Diva wel uitlaten, alleen een leuke rit zat er niet in en thuis blijven met mooi weer vind ik verschrikkelijk. Aan het begin van avond heb ik gekeken of het opladen nu wel gelukt was. En ja hoor: 100% volle accu's. Dat was op zich mooi natuurlijk, maar ik trok wel de conclusie dat mijn eigen oplader dus kaduuk was. Dinsdag vroeg in de middag ben ik derhalve naar de leverancier gereden om een nieuwe oplader te kopen. Daar aangekomen wilde de monteur graag mijn kapotte oplader even zien. Hij opperde de mogelijkheid dat er slechts een zekering was doorgebrand en een zekeringetje vervangen  is behoorlijk goedkoper dan een hele oplader. Gevolg was dat ik weer naar huis ben gereden om dat ding op te halen. Vervolgens weer naar de leverancier, alwaar bleek dat toch echt de hele oplader aan zijn end was gekomen. Ik mocht weer huiswaarts keren, een splinternieuwe oplader rijker en bijna 300 euri armer. Weer een heel mooie middag voorbij en erger nog: weer geen rit gemaakt. Enfin, ik had goede moed voor de woensdag, maar de goden waren me nog niet gunstig gestemd. Ik was even naar de Appie geweest met mijn kleine scootje. Niks aan de hand tot hij er plotseling mee ophield, midden op de drukste rotonde van Amersfoort. Man, wat voelde ik me doodongelukkig. Godzijdank stopte er een vriendelijke meneer die me naar de stoep geduwd heeft. Daar kon ik tenminste zonder gevaar voor mijn leven appen naar de leverancier van de mijn karretje. Na een klein half uurtje reed de monteur al voor, echt goede service. De scoot werd meegenomen voor reparatie en ik werd netjes thuis gebracht. Eerst was ik nogal uit mijn humeur door al die tegenslag, maar dat duurt bij mij nooit heel lang. Ik heb geleerd dat wat je ook overkomt er altijd weer iets goeds uit voortkomt. Dat bleek die woensdagmiddag ook weer te kloppen. Juist na die drie dagen narigheid en veel thuis zitten genoot ik volop van het rijden, ik waardeerde het weer ten volle.

Ik heb een mooie rit gemaakt naar de piepkleine dorpjes Appel en Driedorp in Gelderland. Heen door de bosrijke omgeving die Amersfoort rijk is en terug via het polderlandschap rond de dorpjes Nijkerkerveen en Holkerveen. En wat was ik weer blij met de goede fietspaden overal, of je nu door bossen rijdt of tussen de weilanden, overal ligt van dat asfalt waarop je banden zo heerlijk zoemen. Dat geluid draagt in hoge mate bij aan mijn gevoel van geluk onderweg. Geluk zit echt in de kleine dingen, zelfs in pech blijkbaar.