Ik zit behaaglijk warm achter mijn PC te schrijven terwijl de westenwind met vlagen tegen de ramen beukt. Wat een verschil met dinsdag en woensdag. Vooral dinsdag had ik ineens de lengtekriebels. De zon scheen zo uitnodigend dat ik niet anders kon dan haar invitatie te beantwoorden en naar buiten te gaan. Daar ging ik: donsjasje aan, de camera in de tas, de verrekijker gereed en Diva in haar mand op de treeplank. Onze bestemming waren mijn geliefde Eempolders.
Ook Diva voelde het voorjaar duidelijk in haar botten. Ze sprong als een jonge hond uit haar mand zodra we in polder Weerhorst aan waren gekomen. Kwispelend struinde ze de bermen af op zoek naar prooi: krekels en andere klein grut. Ik genoot ondertussen van het uitzicht, van de katjes aan de elzen en vooral van het zonnetje op mijn gezicht. Na Weerhorst zijn we door de Zeldertse polder naar polder de Slaag gereden. Daar hebben we als vanouds de Vogelboulevard afgestruind. Vogelboulevard is niet de officiële naam van deze polderweg, de naam is ontstaan omdat er in het voorjaar zoveel weidevogels te zien zijn. Nu is half februari wel wat vroeg voor de grutto's, de kieviten en de tureluurtjes, maar er was desondanks best veel te zien. Grote groepen grauwe en Canadese ganzen bij voorbeeld. Ik vind het altijd een leuk gezicht als ze al toeterend in groten getale op de vleugels gaan. In de jaren '90 heb ik voor een landelijke stichting wintertellingen van trekvogels gedaan in de polders rondom Bunschoten en nog steeds vind ik het een sport om snel de aantallen ganzen te tellen/schatten, al dienen mijn tellingen nu geen ander doel dan mijn eigen plezier.
Over plezier gesproken: ik zag op diverse plekken de "maartse hazen" zich alweer verzamelen. Ook dat is zo'n sport van me in de polder: rustig rijdend de weilanden afspeuren op bewoners. Inmiddels ben ik daar na zoveel jaren struinen in de polders redelijk goed in geworden. Ik heb geleerd mijn ogen zonder ergens op te focussen langs het landschap te laten glijden. Bij elk afwijkend detail, zoals bij voorbeeld een donkere plek, focus ik onmiddellijk weer. Als ik denk dat het wellicht iets boeiends is stop ik en ik pak de kijker erbij. Soms is het slechts een hoopje aarde, een afgebroken paaltje of een huiskat, maar meestentijds is mijn gevoel juist en is het een wild dier. Bekende bewoners van de polder zoals de hazen herken ik inmiddels ook zonder kijker natuurlijk en de vogels herken ik aan hun vliegbeeld en gedrag. Maar ja, op al die vogels moet ik nog even wachten tot de lente echt inzet. De kriebels zijn er echter al en dat voelt goed.
 |
| Weerhorst |
 |
| Zeldert |
 |
| Vogelboulevard |
