Dinsdagmiddag was ik met Diva lukraak wat aan het struinen door Hoogland. Op een gegeven moment belandden we in het parkje bij huis Schothorst. Midden op het grasveld daar staat een imposante boom met een rondlopende bank om de stam heen. Bij de bank zag ik een man in een elektrische rolstoel en ernaast op de bank een mevrouw met een ukelele. Iets in het tafereel trof me en in een opwelling reed ik naderbij. Daar zag ik dat de mevrouw enkele met de hand beschreven vellen papier op haar schoot had. Ze zei me vriendelijk gedag en toen pas zag ze Diva. Ze attendeerde de man in de rolstoel op het feit dat er een hondje naast hem stond. Hij lag op dat moment meer dan hij zat en hij kon Diva vanuit die positie niet goed zien. Dus ben ik met mijn scootmobiel naast hem gaan staan en ik heb Diva opgetild tot zijn ooghoogte. Hij bleek zijn armen en handen moeilijk te kunnen bewegen door spasmes en verkramping. Toch lukte het hem om met een wijsvinger heel voorzichtig de neus van Diva aan te raken. Ze bleef zacht kwispelend heel rustig staan. Ik moest denken aan de beroemde scene uit ET. Hun contact duurde slechts een tiental seconden, maar het leek veel langer te duren. Ik voelde dat hier iets heel bijzonders plaatsvond; de lucht om ons heen zinderde er gewoon van.
De mevrouw, die muziektherapeut bleek te zijn, vertelde me dat Justus en zij net net bezig geweest waren met een lied schrijven en of ik het misschien wilde horen Uiteraard wilde ik dat. Ze sloeg enkele akkoorden aan en zong met een prettig klinkende stem over Justus die gelukkig was dat hij daar met haar op de hei was. Terwijl zij zong sloot Justus zijn ogen en hij lag overduidelijk te genieten in het najaarszonnetje. Ze verhaalde al zingend ook nog over nog over de zee en een strand met een blauw witte lucht erboven. Ik was wat verbaasd dat ze zich op een hei waanden terwijl we ons toch echt op een grasveld in een stadspark bevonden. Mariejan, de therapeut, legde me uit dat Justus vaak in zijn fantasie naar plekken reist waar hij graag is. Hij houdt bij voorbeeld zo van de zee dat hij er in zijn fantasie veel naartoe gaat. Hij kan er in zijn droomwereld zelfs dansen in de zon, iets dat hij in deze wereld natuurlijk nooit zal kunnen. Vandaag had hij echter een keer gekozen voor de hei, dus als hij zijn ogen dicht deed was hij daar ogenblikkelijk met zijn zus waar zij voor hem het lied zong dat ze samen bedacht hadden. Ik zei tegen hem dat ik dat ook kende: als je lijf je het je niet toestaat gebruik je gewoon je geest om te gaan naar waar je maar wilt. Het biedt zelfs meer mogelijkheden dan deze wereld en wie zegt of de droomwereld niet net zo echt is? Dat deed hem zichtbaar plezier, hij was blij een in deze verwante ziel te ontmoeten. Hij raakte met zijn hand zijn hart aan om dat uit te drukken, want hij heeft net als ik moeite met spreken. Hij kan nog wel enigszins praten, maar het is lastig te verstaan. En daar zat ik dan naast met mijn spraakcomputer. Maar dat alles deerde ons niet in het minst. We zaten met zijn drieën in onze eigen bubbel en de rest van de wereld en handcaps bestonden even niet. We hebben gekletst over numerologie, gedichten schrijven, genieten van wat je hebt en nog veel meer. Je snapt dat ik een foto van Justus wilde maken, moest maken voor mijn gevoel. En ja, natuurlijk ontkwamen we niet aan het ook nog even samen poseren. Ik maakte het vredesteken met twee vingers, iets dat ik vaak doe op foto's. Justus zag dat en maakte meteen ook hetzelfde gebaar. Maar hij moest zijn hand noodgedwongen horizontaal houden. Prompt verscheen er een lach op zijn gezicht en hij kruiste onze vingers. Wat een bijzondere man en hoe speciaal was het om hem en Mariejan te ontmoeten. Ik zal Justus niet snel vergeten, hij heeft mijn dag een gouden randje gegeven.
