Wat is het ineens koud zeg! Zo'n verschil met gisteren. Toen ben ik er met diva nog op uit geweest, de Eempolder in. Het was zulk lekker weer, de zon scheen en er stond nauwelijks wind. Omdat ik de drukkere wegen wilde mijden ben ik naar polder de Slaag gegaan. Dat is een klein gebied aan de Eem, waarvan het grootste deel beschermd is vanwege de vele weidevogels die er broeden. Omdat Diva duidelijk geen zin had in een flinke wandeling zijn we gestopt bij het plas dras gebiedje dat onderdeel uitmaakt van de Slaag. Diva vond het fantastisch: ze ging languit in de zon liggen en genoot.
Ik had de scootmobiel geparkeerd in het gras langs het pad, comfortabel in mijn luxe stoel, camera in de aanslag: ik was er helemaal klaar voor. Maar toen ik een mooi plaatje wilde schieten van een grutto bleek de plas te ver weg te zijn voor mijn lens. Wat een teleurstelling! Enigszins uit mijn hum heb ik de camera weer weggeborgen. Nu zit er standaard in mijn fototas ook een verrekijker, dus heb ik die maar gepakt. Dat bleek een gouden greep te zijn. Ik genoot zo van het kijken naar die grutto, die met zijn goudbruine verenkleed bijna oplichtte in het zonlicht, dat ik de tijd compleet vergat. Het was alsof ik naar een natuur-documentaire keek, maar dan nog mooier dan op tv. Kijk je weleens door een verrekijker? Dan weet je dat het beeld niet slechts zo mooi is omdat alles vergroot wordt en je elk detail ziet. Nee, wat het kijken door een kijker echt boeiend maakt is dat je zicht beperkt wordt. Of beter gezegd, je gezichtsveld. Je wordt niet afgeleid door van alles wat er om je heen gebeurt; je ziet alleen nog het onderwerp dat je gekozen hebt. En opeens ben je in een geheel andere wereld. De grutto waadt langzaam met zijn lange donkere poten door het water, zo behoedzaam dat hij nauwelijks rimpels teweeg brengt. Voorovergebogen schuifelt hij met zijn snavel door het water op zoek naar smakelijke bodemdiertjes. Ergens achter je hoor je een andere grutto jammeren "
Oh gut oh gut." Je kijkt onwillekeurig op en de betovering is verbroken.
Maar zodra je je kijker weer richt op de plas ben je terug in Wonderland. Dit keer zwemt een moedereend in beeld. Het is een doodgewone wilde eend, maar wat heeft ze een prachtig verenkleed. Tientallen tinten bruin in een patroon dat de beste wevers niet kunnen vervaardigen. Achter haar volgen 6 kuikens op rij. Van die piepkleine geel met bruine bolletjes dons, nog geen 2 weken oud. Ze zijn zo druk bezig insecten zoeken dat ze de dikke stormmeeuw die stilletjes aan komt drijven niet eens opmerken. Plotsklaps zien ze het gevaar en in een mum van tijd verdwijnen ze in het riet bij de oever. Echt geen kuiken meer te zien, slechts wat boeggolfjes verraden dat ze er waren. Je zou zweren dat de meeuw beteuterd kijkt. Dit is echt een natuurfilm, alleen de muziek en de verteller ontbreken. Ik kijk even hoe laat het is. Ik zie dat ik ruim een half uur in mijn droomwereld heb vertoefd. Met het blote oog ontwaar ik wat tureluurs die langs de oever lopen en erachter in het weiland een kievit in zijn paars met groen met blauw metallic kleuren. En wat is dat verderop in het land? Is dat een haas? Snel de kijker er weer bij en ja hoor: er lig een haas te zonnen, de achterpoten gestrekt naar achteren, de lange oren alsmaar in beweging op zoek naar onraad. Waar zijn die tureluurtjes? Oh daar. Wat zijn ze mooi met hun rode pootjes en zwart rode snavel. Zulke sierlijke vogels. "
Goedemiddag. Heeft u pech? Heeft u hulp nodig?" Ik word weer uit mijn droomwereld gehaald, deze keer door de stem van een passerende fietser die meent dat ik stil sta omdat ik pech heb. Nadat ik de behulpzame man heb verzekerd dat alles met mij en de scootmobiel in orde is gaat hij weer verder. Dat met Diva alles in orde was hoefde ik hem niet te vertellen: Ze deed haar best hem met luid gekef weg te jagen. Met dat luide misbaar joeg ze de magie van de plas echter ook weg. Dus heb ik haar maar wat water en een koekje gegeven als beloning. Het was toch tijd om huiswaarts te gaan. Naar de "echte" wereld. Onderweg ben ik nog even gestopt om een foto te maken van een groep zwanen, omdat het zo'n mooi beeld was. En met wat bewerken achteraf heb ik daar ook een droomwereld van trachten te maken.
