In mijn jeugd bestond het Internet nog niet en mobiele telefoons ook niet. Een vaste telefoon hadden we wel, maar bij voorbeeld zomaar even iemand opbellen voor een praatje was uit den boze, je haalde het niet in je hoofd. Als je wilde weten hoe het was met iemand die ver weg woonde schreef je hem of haar een brief. En dat deed je bij voorkeur met een vulpen, al mocht toen een balpen ook wel als de geadresseerde een goede bekende of een familielid was. Zo'n pen was destijds een zeer modern ding en heette nog ballpoint. Maar dit terzijde. Ik had bij voorbeeld een oom en tante die naar het verre Amerika waren geëmigreerd. Met enige regelmaat schreven mijn ouders een brief voor ze waarin verhaal gedaan werd van wat er zoal gebeurd was in onze familie. Zo'n brief werd naar het postkantoor gebracht alwaar een beambte van de Post hem voorzag van een geldige postzegel voor het buitenland. Het duurde zeker vier weken eer de brief aankwam in Californië en nog eens vier weken voor er een antwoord bij ons door de brievenbus gleed. Wat vond ik dat als kind spannend: een brief helemaal uit Amerika. Ik mocht hem uiteraard niet lezen, er stonden grote-mensendingen in, maar ik was al tevreden als ik de envelop met de Amerikaanse postzegel mocht bekijken. Dat was iets waar je over op kon scheppen op school.
Net als wanneer er een ansichtkaart werd bezorgd van kennissen die hun vakantie doorbrachten op Texel. Je had vroeger van die kaarten met daarop vier of vijf bezienswaardigheden van een stad op de voorkant. En dan stond er een tekst op met "Groeten uit ...". Misschien bestaan zulke kaarten nog wel, het zou me niet verbazen. Maar brieven zijn uit de tijd. Wie schrijft er tegenwoordig nog brieven naar vrienden of familie? Nou, toevallig doet mijn oudste nicht dat nog steeds. Met enige regelmaat wordt er bij mij een envelop bezorgd waarop mijn naam en adres in het voor haar kenmerkende handschrift geschreven zijn. Als ik de envelop zie weet ik al dat hij een brief van haar bevat. De brieven zijn altijd handgeschreven in een handschrift dat me doet denken aan het handschrift van mijn moeder. Je ziet dat de leerkrachten vroeger erop stonden dat je netjes en leesbaar leerde schrijven. En niet in blokletters hè? "
Neen, U dient Uzelf een leesbaar lopend schrift eigen te maken jongelui." En indien nodig waren de meesters van vroeger echt niet zachtzinnig in hun methodes om te zorgen dat het je lukte hoor. Resultaat is echter wel dat die generatie nu nog steeds een mooi karakteristiek handschrift heeft.
Enfin, verder over de brieven van mijn nicht. Deze week lag er weer een op mijn deurmat. En ik vind het dan zo leuk om de envelop open te maken in de wetenschap dat er een met de hand geschreven brief in zit. Grappig, alsof er weer iets naar boven komt van de verwachtingsvolle spanning van vroeger. Ik vind dat echt een cadeautje zo'n brief. Niet slechts omdat mijn nicht humoristisch schrijft in mooie volzinnen met juiste interpunctie, hetgeen een verademing is. En ook niet alleen omdat ze haar zinnen doorspekt met de fraaie ouderwetse woorden waar ik zo van houd. Nee, ik vind het vooral een cadeautje, omdat iemand de moeite heeft genomen even te gaan zitten, de pen ter hand heeft genomen, een brief van twee kantjes te schrijven en vervolgens de brief op de post heef gedaan. Dat is toch mooi? Jij, beste lezer zult het moeten doen met een op de computer getypt verhaal dat digitaal verstuurd is naar je. Maar ik ben er wel even voor gaan zitten. Dat dan weer wel.
