woensdag 31 oktober 2018

VOORTSCHRIJDEND INZICHT

Foto: Ans Stalenhoef
Voortschrijdend inzicht. Dat vind ik nu zo mooi klinken hè? Ik heb die kreet altijd al eens willen gebruiken, maar nooit diende zich een goede gelegenheid aan. Tot gisteren. Gisteren zag ik op Facebook een foto van een autowrak in de woestijn, gemaakt in Namibië door mijn vriendin Ans  Die foto deed me denken aan een tutorial om foto's te bewerken, die ik eens bij toeval had gevonden op Internet. Je kon er een alleraardigst strip effect mee verkrijgen. Dat is, denk ik, een jaar of twee geleden geweest.





Destijds vond ik het een vreselijk ingewikkeld proces om toe te passen. Ik kon alle stappen maar niet goed onthouden en bovendien was het uiteindelijke resultaat van mijn pogingen behoorlijk teleurstellend. Maar inmiddels heb ik een cursus  in de mogelijkheden van Photoshop gevolgd en ben ik redelijk thuis in het gangbare bewerken van foto's.
Enfin, gisteren zag ik dus die foto en ik besloot de bewuste tutorial nog eens op te zoeken.







Gewoon om eens te kijken of ik de foto kon omzetten naar een striptekening. Zo gedacht, zo gedaan. Ik vond de les weer terug op het Grote Web  en ik heb hem opnieuw gekeken. De stappen bleken eigenlijk wonderbaarlijk eenvoudig en logisch te zijn. Ik heb daarna de foto van het wrak uit mijn hoofd bewerkt volgens die methode. Eitje. Na een minuut of tien was ik al klaar. En ik bedacht meteen daarna dat ik delen van deze techniek ook mooi zou kunnen toepassen op een andere manier. En toen... toen kwam die prachtige term bij me op: voortschrijdend inzicht. Ik had warempel eindelijk eens een mooie gelegenheid om die twee fraaie woorden toe te passen. Bij deze dus.





vrijdag 12 oktober 2018

DILEMMA IN DE POLDER

Een uurtje geleden reed ik op mijn gemak op een smal pad in de polder. Het zonnetje scheen, er liepen nog drie achtergebleven kieviten in het weiland naast me, een torenvalkje stond recht voor me te bidden in de lucht en ik leek de enige te zijn daar op het pad. Kortom: genieten. Maar ineens kwam er van om de bocht een hoeveelheid jongvee aan denderen. Ik had nog net tijd om mijn scootmobiel in de berm te manoeuvreren en mijn camera te pakken alvorens ze vlak voor mijn neus stonden. En daar bleven ze in eerste instantie staan.



Ze stonden zichtbaar verward voor een dilemma. Uiteraard waren ze niet gewend aan een scootmobiel, dus waren ze mooi niet van plan om mij te passeren. Achter ze stond de boer ze echter op te jutten. Wat te doen? Enkel durfals besloten het gevaarlijke ding in de berm dan in vredesnaam maar te trotseren en erlangs te lopen. Wel met gezwinde pas natuurlijk. De minder moedige exemplaren bleven me grote ogen van angst toch liever nog even te wachten. Maar ze hadden buiten de boer gerekend. Die had vast nog meer te doen en hij joeg de bangeriken met luide kreten op. Toen hij me passeerde zei hij me goedendag met de voor het Eemland kenmerkende groet: "Heui." Geen gedoe; dilemma opgelost. Wat kan het leven in de polder toch heerlijk simpel zijn.



vrijdag 5 oktober 2018

AFSCHEID


         Een laatste streling
         De zomer neemt weer afscheid
         Een zon op mijn wang

woensdag 3 oktober 2018

DE OUDE LAAN


        De laan oogt zo leeg
        het Huis al lang verdwenen
        Het bos weet het nog