Ik ontmoet onderweg naar nergens nogal eens bijzondere mensen. Nu denk ik eigenlijk dat elk mens bijzonder is hoor, als je met ze in gesprek raakt. Maar ja, ik kan niet alle mensen die ik tegenkom aanspreken hè? Dan zou onderweg naar nergens wel erg letterlijk worden. Dus ik hou het deze keer bij die ene ontmoeting van de week. Ik was met Diva op pad in het Zocherplantsoen, een ring van groen rondom de oude binnenstad. Nu kom je op een bepaald punt achter de kapel van een voormalig klooster langs. Ik kijk altijd even naar het gebouw met zijn fraaie ramen. Tot mijn verbazing zag ik dat er een meer dan manshoog blauw bord tegen de muur was bevestigd. Op het bord waren vormen van planten en bladeren afgebeeld. Ik vroeg me af wie er op dat ontsierende idee was gekomen. Pas toen Diva werd aangesproken realiseerde ik me dat er vlak voor mijn neus twee mensen op een bankje zaten, zo te zien een moeder met haar dochter. De dame vroeg me wat ik ervan vond. Zonder verder na te denken sprak ik mijn afkeer uit. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik op mijn beurt wat zij ervan dacht. Op haar antwoord had ik echt niet gerekend. Ze zei simpelweg: 'Ik heb het gemaakt." Oeps, ik had wellicht zojuist onbedoeld een kunstenares op haar ziel getrapt.
Maar ze leek niet boos of gekwetst te zijn, dus heb ik haar gevraagd wat het idee erachter was. Ze legde uit dat ze gefascineerd was geraakt door het gegeven dat veel planten geschikt zijn voor medicinale toepassingen, maar dat dezelfde planten meestal ook giftig zijn bij overmatig of verkeerd gebruik. Omdat ze in het kader van een project met tijdelijk geplaatste kunst een object mocht bedenken, had ze gekozen voor de afbeelding van dergelijke planten op deze plek. Mede omdat er vroeger in kloostertuinen ook planten voor medicinaal gebruik werden gekweekt. Ik was in elk geval al blij dat ze aangaf dat het object er tijdelijk stond. Dat heb ik ook gezegd, want ik was uiteraard niet onmiddellijk overstag door haar uitleg. We hebben het nog even gehad over tijdelijkheid, met name onze eigen kortstondigheid. En dat kunst moet prikkelen, en dat had haar object zeker gedaan. Enfin, het was na het wat ongemakkelijke begin een leuk en boeiend gesprek geworden. Ik heb de kunstenares beloofd dat ik nog een paar keer zal gaan kijken, nu met haar uitleg in gedachten. En dat zal ik zeker komende week ook doen. Ik vroeg of ik een foto van haar mocht nemen en ze was zo aardig om te poseren met het kunstwerk op de achtergrond. Ik vertelde haar dat ik over deze ontmoeting wilde schrijven op mijn blog. Dat wilde ze graag lezen, dus ze gaf me haar visitekaartje voor haar e-mailadres. Thuisgekomen heb ik het kaartje eens goed bekeken. Op de voorkant staat een intrigerende afbeelding van een vrouw met een soort masker op dat bestaat uit sieraden. De stijl en de kleuren deden me denken aan schilderijen van Italiaanse meesters. Al met al genoeg redenen om deze kunstenares eens te googelen. Zo gezegd, zo gedaan. En dan lees je... Ach, googel zelf maar eens op Marijke Schurink en je zult begrijpen waarom deze ontmoeting zo boeiend bleek te zijn. En als je in Amersfoort bent of er woont ga dan eens kijken en laat me weten wat je ervan vindt.
