FRIED AIR ENGELS

Vroeger hoorde je de term steenkolen Engels nog weleens vallen, een benaming voor het slecht gesproken Engels dat veel Nederlanders bezigden. De term komt van het Engels dat de Nederlandse havenarbeiders spraken met de matrozen die steenkool aanvoerden uit Engeland. Een van mijn favoriete schrijvers, John O'Mill, is in de jaren 50 en 60 bekend geworden met zijn humoristische versjes in steenkolen Engels, dat hij double dutch noemde. Als je er een paar wilt lezen moet je maar eens kijken op   http://home.kpn.nl/grumbl/Grappi%20gedichtjes/Grappige%20gedichtjes%20John%20O'Mill.htm.
Maar dit laatste terzijde. Ik wil het eigenlijk hebben over een nieuwe vorm van slecht en onnodig gebruik van de Engelse taal. Een verschijnsel dat ik fried air Engels noem. Ik zie het op bedrijfspanden, bedrijfsauto's en zelfs bij mij in huis tref ik er voorbeelden van aan. Ik heb het over het merkwaardige gebruik van reclameteksten in het Engels bij bedrijven die helemaal geen negotie in het Verenigd Koninkrijk hebben.

Wat te denken  van een bedrijf uit Amersfoort dat volgens hun inschrijving bij de Kamer van Koophandel doet aan advisering, onderzoek en overige specialistische zakelijke dienstverlening. Ik vind dat in het Nederlands al een vage en volkomen onbegrijpelijke omschrijving. Gebakken lucht. Maar omdat het trendy is heeft dit bedrijf gemeend een reclametekst in het Engels te voeren op hun bedrijfswagens. Er staat: energising mobility. Wat betekent dat in vredesnaam?

Dat ze een opwekkende beweeglijkheid hebben in hun bedrijf? Of wellicht dat ze beweging bekrachtigen? Ik vrees dat een Engelsman of een Amerikaan geen notie heeft wat er bedoeld wordt. Ook zie ik elk dag bij mij in de straat een auto geparkeerd staan van een plaatselijk bedrijf dat op hun website het volgende zegt: " Inspirerende en duurzame leefomgevingen bedenken en ontwikkelen dat is onze passie. Wij werken samen met belanghebbenden op basis van conceptuele kracht, innovatie en co-creatie."

Ja, lees het nog maar een keer. Dat heb ik ook gedaan en nog begreep ik geen snars van wat dit bedrijf nu doet. Co-creatie? Over gebakken lucht gesproken zeg. Ook dit bedrijf heeft gemeend mee te moeten gaan in de vaart der volkeren. En vooral met de modieuze frats om een tekst in het Engels te voeren op hun bedrijfsauto's. Dit is het resultaat: "Inspiring space." Je zou bij het lezen denken dat ze van zins zijn om de kosmos te gaan inspireren. Dat zou nog eens een fraai staaltje van co-creatie zijn zeg. Enfin, je begrijpt inmiddels wel dat we in Amersfoort voor niets staan.

Je kunt er zelfs je ervaringen laten fabriceren volgens de leuze op een bedrijfspand: " Where experiences are engineered." Wat is dit voor nonsens? Ik zou tegen al die bedrijven willen zeggen: Heus, dit is volkomen onzin waarmee u adverteert. Hou er toch mee op." Maar ik heb niet de illusie dat ze naar mij zouden luisteren. En eigenlijk vind ik dat wel prettig, want ik zou mezelf beroven van het plezier om me spottend uit te laten over hen. And spotting is much to like. That snap you well.

Wash gloves? Convenient body cleansing? Really?

ONTMOETING

Diva, mijn kleine diva

Gistermiddag reed ik met Diva, mijn trouwe chihuahua, naast me over het trottoir van een rustige straat in de wijk. Van de andere kant naderde een grote groene Landrover. Er werd luid  geclaxonneerd en ik zag de auto afremmen en in mijn richting komen.
Nu ken ik niemand die in zo'n grote groene jeep rijdt, dus ik vroeg me af wat de reden was dat men naar mij had getoeterd. Nou, dat werd me snel duidelijk. Het portier aan de bijrijderskant zwaaide open en ik ontwaarde een keurig uitziende mevrouw achter het stuur, een dame.  Ze was gekleed in dure outdoorkleding. Je kent dat wel: chique jachtlaarzen, fraai gesneden waxjas, trendy rijbroek die nooit bedoeld was om in te gaan rijden, roze wollen truitje en bijpassend sjaaltje. En al had ik haar dus duidelijk goed bekeken: mij keurde ze nauwelijks een blik waardig. Ze had slechts oog voor Diva. Met een enigszins geaffecteerde stem kreunde ze: "Oh, wat lief! Wat een schatje, wat een dotje. Kom eens hier lief meisje."  Diva kwispelde wat onzeker, niet goed wetend wat te doen bij deze uitbarsting van liefde van een vreemde. Toch liep ze tot aan de dorpel van de auto. De mevrouw leunde zo ver voorover dat ik vreesde dat ze uit haar Landrover zou vallen en met haar onberispelijke kleding op de natte vuile straat terecht zou komen. Ze slaagde er echter in om in balans te blijven en tegelijk Diva te aaien. "Hallo lief mooi meisje, wat ben jij een schatje."  Dat beviel Diva wel, ze stond uitbundig te kwispelen onder deze complimenten. Pas nadat ze mijn hond uitgebreid, zelfs overdadig, had overstelpt met lofuitingen vond de mevrouw het tijd om zich tot mij te richten: "Wat een snoesje. Ik houd nu al van haar. Zorg goed voor haar; ze verdient het. Dag hoor, nog een fijne dag." Daarop trok ze het portier dicht, gaf gas en toeterde nog een keer ten afscheid. Mij geamuseerd en Diva teleurgesteld achterlatend. Ik dacht meteen: "Dit moet ik opschrijven. Wanneer maak je dit nu mee? Een ontmoeting tussen twee diva's."