DOLCE FAR NIENTE

 

Ff chillen, moderne taal voor heel ouderwets gewoon even lekker niets doen. Dolce far niente. Ik noemde het vaak razendsnel niks doen. Een bezigheid waar ik altijd goed in ben geweest. En vandaag besloten Diva en ik dat het zo'n dag zou worden. Zo'n Winnie de Poehdag zeg maar. Degenen die me volgen op Facebook weten dat we de afgelopen week met dat mooie weer flinke tochten hebben gemaakt, tochten van rond de 40 kilometer per dag. Nu zijn dat leuke tochten hoor, daar niet van. Maar ze zijn ook vermoeiend. Je wordt rozig van zon en wind op je gezicht, je linkerhand wordt moe omdat je niet even kunt wisselen van hand en je ontwikkelt na enkele uren rijden een ongemak dat bekend staat als een houten reet.

En Diva wordt merkbaar een dagje ouder. Waar ze in het begin met gemak 5 tot 7 kilometer aan een stuk naast me mee liep met een snelheid van zo'n 6 kilometer per uur, vindt ze het nu al welletjes na de helft van die afstand. Dat doet ze dan drie of hooguit vier keer na even gerust te hebben in haar mand op de treeplank. Kortom: we waren het beiden zat. En zelfs mijn scootmobiel was moe, al was dat geheel mijn schuld. Ik was vergeten hem gisteravond aan de oplader te doen, dus een verre rit zat er sowieso niet in. Maar gelukkig biedt Amersfoort genoeg leuke alternatieve bestemmingen dichtbij huis. We zijn met een rustige snelheid van amper 14 per uur naar het grote grasveld bij perk Schothorst gereden, genietend van het zonnetje. Daar aangekomen heb ik mijn voiture met de neus in de zon midden op het grasveld geparkeerd. En mijn eigen neus tegelijk dus ook. Divasprong uit de mand, rolde even lekker op haar rug in het gras en posteerde zich een halve meter voor de scootmobiel als een soort mini waakhond. Daar hebben we ons ongeveer drie kwartier verpoosd in alle rust. Maar ja, daarna begon de onrust de kop op te steken. Dolce far niente è bello finché dura. (Dat heerlijke niks doen is leuk zolang het duurt.) 

Goed, dus zijn we op ons gemakje een stuk verderop gaan kijken bij de vijver van Emiclaer. Diva vindt het daar leuk, omdat er een overvloed aan watervogels aanwezig is om op te jagen. Meerkoeten, eenden, ganzen of aalscholvers; het maakt haar niet uit zolang ze maar opvliegen bij haar luidruchtige nadering. Ontspanning door inspanning noemde mijn gymnastiekleraar dat vroeger. Ik heb op mijn beurt de ontspanning gezocht in het maken van een foto en verder niets, naks, nada. Toen we beiden die niet geringe inzet zat waren zijn we zeer rustig rijdend huiswaarts getogen, niet nadat we nog eventjes twee aardige wandelpaden hebben aangedaan. 

Thuis aanbeland, dat wil zeggen beneden bij het appartementencomplex, bleek het nog zulk lekker weer te zijn dat we maar eventjes op het terras achter zijn neer gestreken. Daar zaten wat dames te zonnen. En als dames Diva ontwaren smelten doorgaans hun harten, warm weer of niet. Dus mevrouw werd getrakteerd op één schamel hondenkoekje en een overdaad aan liefkozingen. Dat laatste maakt bij een diva het gebrek aan meer koekjes weer goed. Na een half uurtje vond ik dat ik weer ruim voldoende gekwebbel had mogen aanhoren en zijn we naar boven gegaan. Daar heb ik het mormel getrakteerd op een gedroogde kippenvleugel en mezelf op drie hoofdstukken van mijn boek. En toen ging de bel: ze kwamen me mijn sondevoeding toedienen. Moet ook gebeuren hè? Dolce far niente è bello finché dura, no?

MAKE OVER

In Baarn woonde begin twintigste eeuw nog een aantal mensen die vermogend waren geworden in Nederlands Indië, veelal kooplui uit Amsterdam. Een van hen was August Janssen, naar wie in Baarn nog een straat is vernoemd. Het is een leuk straatje, maar in dit verhaal verder niet interessant. Wat wel interessant is aan deze man is het feit dat hij enkele fraaie villa's bezat in Baarn, waaronder huize Canton. In de eerste jaren van de vorige eeuw kon hij een stuk grond kopen. Meneer Janssen hield kennelijk niet van halve maatregelen, want hij liet villa Canton afbreken en hij gaf opdracht een geheel nieuw huize Canton te bouwen tegenover zijn nieuw verworven bezit. Op dat stuk grond liet hij een park aanleggen, het Cantonspark. Het was een fraai park met een beekje, een tennisbaan, diverse huisjes voor de kinderen, kassen en een heuse wintertuin. Die wintertuin, een mooi gebouw met een glazen dak, was gevuld met tropische planten en bomen. Hij liet er door een Indische bediende in klederdracht thee serveren aan zijn gasten. De koloniale tijd was destijds in Baarn nog lang niet verdwenen.

"De koepel"

Ik heb goede herinneringen aan het park. Eind jaren '60 kwam ik er regelmatig om in de schaduw van de bomen een stickie te roken. Het was in die tijd een botanische tuin van de Universiteit Utrecht, een oase van rust. Later is de gemeente eigenaar geworden van het park. En zoals dat vaak ging met dergelijke fraaie tuinen als een gemeente er zorg voor moest dragen verviel het eens zo mooie Cantonspark tot een verwaarloosd stukje groen met aan de rand een aardige kinderboerderij. Gelukkig is er een stichting tot behoud van het park in het leven geroepen door burgers van Baarn en in 2020 is men begonnen met een renovatie.

Ik was er lang niet geweest, maar toevallig kwam het park ter sprake toen ik gisteren bij mijn zus en zwager op bezoek was in Baarn. Ik besloot voor ik huiswaarts keerde er nog even doorheen te rijden. Tot mijn teleurstelling was er niets meer te vinden van de leuke oude sfeer uit mijn herinnering, alles zag er zo netjes uit, het woord "gladjes" kwam bij me op. En er zijn godbetert toegangshekken met bladmotieven in een soort artdecostijl. Maar... de vervallen wintertuin is hersteld zag ik en er zit nu een leuk uitziend horecabedrijf in. Op het terras met de oude stenen ommuring was het gezellig druk. Bij nader inzien bleken de nieuwe paden er best goed uit te zien, in elk geval verzorgd. En ik vond toch nog een oude bekende terug verderop tussen de bomen: de folly die ik vroeger de tempel noemde. Dat deed me dan weer deugd. En toen ik een praatje maakte met de bewoonster van het "huisje met de luiken" dat gelukkig ook nog steeds aan de rand van het park staat vertelde zij me dat het park eigenlijk qua opzet deels weer in de oorspronkelijke staat is terug gebracht met een eigentijdse inbreng erin vermengd. Zij hebben zelfs privè op de plek waar eens de grote kas stond een overkapping in dezelfde stijl laten bouwen.

Enfin, ik ben toen nog maar eens een rondje door het park gereden, maar nu met andere ogen kijkend. Met vernieuwd inzicht zeg mar. En met het besef dat niets blijft zoals het was. Het Cantonspark heeft een make over ondergaan en kan weer jaren mee. De Paul van toen met zijn stickie bestaat niet meer. En al heb ik geen make over gehad; ik ben van plan om ook nog jaren mee te gaan. En ik zal vast nog vaker naar Baarn rijden om even te verpozen in het park, dat best mooi is nu eigenlijk.

De tempel

Het huisje met de luiken

LENTEKRIEBELS

 Wat is het deze week heerlijk weer hè? Ik kreeg gewoon lentekriebels. En als je die kriebels voelt moet je wat ondernemen om ze tevreden te stellen weet ik uit ervaring. Het eerste dat ik gedaan heb is mijn inmiddels wel erg lange haar gisteren een flink stuk korter laten knippen. Bij die nieuwe look vond ik een leuk nieuw jack in baseballstijl wel passen. Ook heb ik een zomerpet uit de kast gehaald. Maar eenmaal buiten merkte ik dat de nog laagstaande zon toch onder de klep van mijn pet door in mijn ogen scheen. Wat te doen? Nou, de kriebels waren nog niet helemaal tevreden, dus fluks naar de brillenwinkel gereden. Daar heb ik een zogeheten overzetzonnebril (Ja echt, dat woord bestaat.) aangeschaft. Dat is een zonnebril die je over je gewone bril opzet. Ik heb de hele middag heerlijk in het zonnetje gereden met de nieuwe aanwinst op mijn snuit. 

Eerst ben ik met Diva naar een van onze favoriete zomerstekjes gegaan, een grote boom met om de stam heen een bank. Daar kun je heerlijk in de schaduw van de boom zitten. Nu is het nog lang geen zomer en de boom is nog geheel kaal, maar het ging om het idee. Diva herkende het gevoel blijkbaar ook, want ze rende als een malloot rondjes om de boom om vervolgens uit te rusten in de voorjaarszon. Zonnen is namelijk een van haar meest gewilde bezigheden. Men is nu eenmaal van Mexicaanse afkomst nietwaar? Na de verpozing bij de boom zijn we op het gras de krokussen gaan fotograferen. Wat zijn het toch schattige bloemetjes. En echte voorjaarsboden, ik word altijd blij als ik ze weer zie. Ergens tussen de krokussen stond ook nog een eenzaam madeliefje. Over schattig gesproken. Al zijn het doodgewone kleine plantjes, daarom zijn ze niet minder mooi.

Morgen ga ik naar Barneveld om een Moluks monument te fotograferen voor de site van de stichting Traces of War. Dat is een aardige rit door voornamelijk agrarisch gebied van ongeveer 18 kilometer. En volgende week ga ik maar eens een eerste tocht voor mijn scootmobielclub proefrijden om te kijken of er geen wegversperringen of andere hindernissen zijn. En ik moet, nu het mooie weer echt nadert, nodig eens weer contact opnemen met de activiteitenbegeleider over de cursus scootmobiel rijden die we samen gaan opzetten. Druk, druk, druk. Kriebels, kriebels, kriebels.