KONINGSDAG

Dag allemaal. Wat hebben jullie gedaan op Koningsdag? Heb je oranje tompoucen gegeten? Een oranjebittertje achterover geslagen? Heb je je wellicht in het feestgedruis gestort? Heb je een gek oranje hoedje opgezet en je oranje t shirt uit de kast gehaald? Heb je gedanst met een onbekende in de stad? Ben je soms op kleedjesmarkten wezen schuimen naar leuke koopjes? Of heb je misschien lekker rustig thuis naar de dag in Emmen gekeken? Het kon allemaal gisteren.

Wet je wat ik gedaan heb? Niets van dat alles. Noppes, rien, nada. Want die hele Koningsdag boeit me niet in het minst. Het hele koningshuis overigens niet. Ik vind het één grote farce. Kijk de serie over het ontstaan  van de familie Oranje maar eens; dan weet je genoeg. Maar ik zal er niet verder over uitweiden, want ik schrijf geen politieke commentaren, ik schrijf verhaaltjes over wat ik zoal meemaak. En wat ik op Koningsdag heb beleefd is eigenlijk niet veel. Ik heb  's middags met Diva een rustige wijk van de stad opgezocht. Een wijk waar de enige feestelijke activiteit het wapperen van de paar vlaggen met oranje wimpels was. Diva heeft er ongestoord los kunnen lopen en ik heb er stapvoets achteraan gesukkeld. Heerlijk, zo mijmerend niks doen. Dolce far niente. Dat kan ik goed. Ik krijg er wat ik het Winnie de Poeh gevoel noem van. Ik ben de koning te rijk. Ik vier mijn eigen dag.

Oh ja, wat ik onderweg nog wel gedaan heb is foto's maken van graffiti. Er zijn in de stad her en der plekken waar graffiti is toegestaan. De pieces wisselen er regelmatig en ik vind het altijd leuk om te kijken wat er nu weer voor kunstwerken gecreëerd zijn. Dit is de buit van gisteren.

ROZIG

Nijkerkernauw

Deze keer eens een verhaal op de maandagavond. Dat komt omdat ik zaterdag- en zondagavond te moe was. Te moe? Jij zit alleen maar op je luie toges. Waar wordt jij nu moe van? Dat zal ik je vertellen. Van 4 uur achterelkaar rijden met een scootmobiel krijg je een houten derrière, een lamme hand en je raakt vermoeid en rozig van het voorjaarszonnetje. Daar was ik dus moe van. Moe, maar voldaan zeggen ze dan. Ik heb zaterdagmiddag samen met mijn buren Frits en Boukje een mooie rit van 36 kilometer gemaakt. We zijn vanuit Amersfoort richting Bunschoten gereden. Daar zijn we de Oostdijk langs het Nijkerkernauw op gegaan. De zon scheen, maar niet uitbundig, en de zuiderwind was hard en best fris. Kortom: een mooie lentedag om in een vest en een bodywarmer op pad te gaan. Ter hoogte van het bij vogelaars befaamde Nekkeveld zijn we polder Arkemheen in gegaan in de hoop grutto's aan te treffen. Wie we echter eerst troffen waren mijn zus Monique en mijn zwager Henri. Ook zij waren, gelokt door het mooie weer, naar Arkemheen gekomen voor de weidevogels. Nou, die hebben we gezien hoor. Overal zag je grutto's, al dan niet jammerend rondvliegend. Áls ik ze hoor mekkeren "Grutto, grutto, grutto!" geeft me dat altijd een lentegevoel. De kieviten die ook al hun eigen naam roepen "Kievit, kievit." vind ik net zulke voorjaarsbodes. Aan de acrobatische buitelingen die ze in de lucht maken kun je zien dat ook zij de lengtekriebels hebben.

Het Laakpad

Goed, na de polder zijn we langs het riviertje de Laak naar Vathorst gereden. Tegen de wind in. Dat was boesteren voor mijn buren, want zij waren op de fiets. Halverwege hebben we dus maar een pauze genomen op het terras van een uitspanning. Vanaf Vathorst zijn we door het dorpje Hooglanderveen terug naar huis gereden. Al met al een rit van 36 kilometer die bijna vier uur duurde. Heerlijk.

Zondagmiddag ben ik met Diva een geheel andere kant op gegaan. We hebben, na een korte wandeling door het Randenbroekerpark voor Diva, het jaagpad langs het Valleikanaal richting Scherpenzeel gevolgd. Het landschap daar kenmerkt zich door boerderijen en bosschages. Ik meen dat de naam ervoor coulissenlandschap is. Hoe het ook heet; het is er mooi in elk geval.

 

Coulissenlandschap

Tussen Leusden en Scherpenzeel ben ik weer afgeslagen om via de bosachtige lanen daar naar de bebouwde kom van Leusden te rijden. Na dat stukje Leusden kwamen we uit bij de natuurgebieden de Schammer en Bloeidaal. Daar is het weer geheel anders. De Schammer is een afwateringsgebied, dus er is vrij veel water. Maar er zijn ook bosjes en vlakke stukken ruig terrein. Erg mooi. Na het rondje Schammer/Bloeidaal zijn we via Stoutenburg en Hooglanderveen huiswaarts getogen. Weer een rit van ruim 36 kilometer met heerlijk voorjaarsweer. Een rit die ons door een stadspark, langs het water, door fraai boerenlandschap, een stukje bos, en door een natuurgebied voerde. Wat een afwisseling. 

De Langesteeg

Vandaag hebben we weer een ritje gemaakt. Deze keer van.... 3,8 kilometer. Ik merk dat Diva het na een dag buiten en flink veel wandelen wel best vindt. Dat mag ook op haar leeftijd: ze is bijna 10 jaar inmiddels. Dus na die paar kilometers door de wijk ligt ze nu te soezen in de zon. Ik zit in datzelfde zonnetje te schrijven en ik merk dat ik alweer aardig rozig ben. Ik ga lekker het voorbeeld volgen van Diva. Ik ga even een uiltje knappen. Ook ik ben niet piepjong meer. Tot volgende week.

Even soezen

Bloeidaal

Het Valleikanaal

PASEN

Ik hoorde gistermiddag de klok van de kerk aan de overkant van de straat drie uur slaan en ik bedacht me ineens dat het Goede Vrijdag was. Dat deed me terugdenken aan de paastijd van mijn jeugd. Wat heeft drie uur hiermee te maken vraag je je wellicht af. Nou, dat zal ik zo uitleggen, maar ik wil beginnen bij Palmpasen. Palmpasen is de zondag voor Pasen. Het valt je misschien op dat ik die dagen met hoofdletters begin. Dat komt omdat dat in mijn jeugd gebruikelijk was en ik heb het over mijn jeugd immers. Ik ben Rooms-Katholiek opgevoed. Ik zat op een katholieke school, de katholieke overtuiging werd door de leerkrachten uitgedragen, wekelijks kregen we katechismusles van de pastoor of de kapelaan en op  woensdagmorgen gingen we voor aanvang van de school met de hele klas naar de mis. 

Met Palmpasen begon  de Goede Week. Met de naam wordt gerefereerd aan het bijbelverhaal over de intocht van Jezus  in Jerusalem waarbij de mensen hem toejuichten en met palmtakken wuifden. Ik weet niet of het nog zo is, maar in mijn jeugd ging je dan 's middags naar de kerk om gewijde palmtakjes te halen. Dat het bij gebrek aan echte palmen ordinaire buxustakjes waren deerde niemand. De gewijde takjes werden meestal achter het kruisbeeld dat in elke katholieke huiskamer hing gestoken om er een jaar lang te verdorren. Neemt allemaal niet weg dat ik het als kind een spannend begin vond van een nog spannender week. Je mocht je namelijk mee de takjes halen en je had geluk als jij ze mocht vasthouden op weg naar huis. Een belangrijke taak was dat in mijn kinderogen.

De hele week werd er op school gesproken over de lijdensweg van Jezus en over zijn kruisiging. Over hoe hij op Witte Donderdag voor de laatste keer het avondmaal wilde eten met zijn volgelingen. En hoe Judas hem verraadde voor de prijs van dertig zilverstukken. Dat zijn trouwe vriend Petrus hem tot drie maal te verloochende en het pas goed besefte toen de haan driemaal kraaide. Man man, wat waren dat spannende verhalen. Dat het de bedoeling was om onze jeugdige zieltjes te sterken in het ware geloof ging volledig aan mij voorbij. En ongetwijfeld ook aan vrijwel alle andere kinderen. Zo'n diepgaand verhaal over lijden, worsteling met jezelf en opoffering van je leven voor het heil van de mensheid was toen echt veel te hoog gegrepen. Maar het was zoals gezegd een geheel andere week op school dan gewoonlijk met al die mooie verhalen. En de echte hoogtepunten moesten nog komen. Op vrijdag, Goede Vrijdag, liepen we met de hele school in het begin van de middag naar de kerk. Klasgewijs baden we dan onder begeleiding van de meester of juf de kruisweg. Officieel het het de veertien Staties van de Kruisweg. In elke katholieke kerk hingen aan de muren veertien afbeeldingen over de lijdensweg van Jezus, te beginnen met zijn terdoodveroordeling en eindigend met het moment dat hij in zijn graf wordt gelegd. Bij elke afbeelding stopte de hele klas even terwijl de leerkracht enkele woorden ter bezinning sprak. Het mooist was het als je precies om drie uur uitkwam bij de kruisiging van Jezus want volgens de bijbel was het vrijdagmiddag drie uur dat hij aan het kruis werd genageld. Elke klas probeerde dat "heilige" doel te bereiken om de anderen de loef af te steken. Nogmaals: de echte betekenis van die dag ging boeide ons niet in het minst.  Wat mij vreemd genoeg wel raakte waren de bekende woorden die Jezus sprak aan het kruis: Eli Eli lama sabachtani? (Vader vader waarom heb je me verlaten?) Ik ken ze nog steeds. 

En dan kwam eindelijk Eerste Paasdag. Uiteraard weer naar de kerk, want na Kerstmis is Pasen misschien wel de belangrijkste dag in het christelijk geloof. Met Pasen viert men dat Jezus opstond uit de dood. Maar ach, ook dat boeide me niet bijzonder. Met Pasen kreeg je suikerbrood en net zoveel eieren als je lustte. En was bij voorbeeld fricandeau als broodbeleg, iets wat we destijds niet elke week kregen omdat het te duur was. En op de tweede paasdag gingen we chocolade paaseieren zoeken in het Baarnse Bos. Dat werd geregeld door Philips, waar mijn vader werkte. Je zocht al rennend met tientallen onbekende andere kinderen naarstig naar zoveel mogelijk eieren. Dat de eieren aan het eind van de middag eerlijk verdeeld werden onder alle deelnemertjes, daar dacht je niet aan. Een immense hoeveelheid eieren van chocolade voor jou alleen lonkte. Let the games begin.

Later, toen ik allang niet meer een belijdend katholiek was, begreep ik meer van het hele lijdensverhaal. In de jaren '70 keek ik namelijk zoals veel van mijn leeftijdsgenoten naar de moderne uitvoering ervan: Jesus Christ Superstar. Die film sprak ons aan en het verhaal kreeg betekenis. De kwartjes die de pastoor en school met hun te starre wijze van opvoeden tevergeefs in de gleuf gooiden vielen eindelijk. Niet dankzij hen, maar dankzij die film met zijn prachtige muziek. Ik luister nog steeds graag naar "I don't know how to love him".

De vele jaren nadien heb ik niet veel aandacht gehad voor Pasen. Tot een zevental jaar terug mijn vriendin Ans me meenam naar een uitvoering van de Mattheus Passion. Ik vond het die eerste keer best mooi, meer niet. Tot aan het moment dat ik de alt het "Erbarme dich' hoorde zingen. Ik zat met tranen in mijn ogen naar haar te luisteren. Ik voelde de muziek in mijn hart , ik was er volkomen door overweldigd. Zo mooi, zo verdrietig mooi. Vanaf die keer zijn we nog een paar jaar steeds geweest en ik vond het elke keer nog mooier dan de keer ervoor. Ik ben me ook in de teksten gaan verdiepen en dat heeft het lijdensverhaal weer nieuwe betekenis gegeven.

Ben ik nu weer een belijdend katholiek? Geloof ik ineens na al die jaren? Neen, driewerf neen. Al zou er nu een haan kraaien. Betekent de paastijd nu meer voor me? Ja. Ik luister nu elk jaar naar de Mattheus Passion en afgelopen donderdag ook nog voor het eerst naar de Johannes Passion. Ik luister met de tekst erbij en ik zie nu dat de worsteling en het lijden van Jezus ook een mooie symbolische betekenis kunnen hebben voor een niet-gelovige. En de muziek is prachtig. 

Nou zeg dit is een serieuzer verhaal geworden dan ik gedacht had. Als ik eenmaal begonnen ben met schrijven leidt het verhaal vaak een eigen leven. Het neemt wendingen die mij verrassen. De ene keer wil het luchtig zijn of grappig. En een andere keer wil het verhaal iets serieus ter berde brengen. Zoals deze keer. Soit. Laat het vooral je plezier met Pasen niet bederven, want dat is het laatste dat ik wil. Vier het met je dierbaren op de manier zoals jij wilt. Goede Pasen.

GOEDE MEDCIJN

Nu had ik me zo voorgenomen om elk weekend wat te schrijven en prompt werd ik vorige week zaterdag ziek. Er heerste in het appartementencomplex een lichte buikgriep die ook mij wist te vinden. Niet leuk, maar shit happens. Ik heb tot en met dinsdagochtend allen maar zeer korte noodzakelijke rondjes met Diva gemaakt en verder heb ik veel geslapen. Maar dinsdagmiddag was het zulk heerlijk lenteweer dat ik wel naar buiten moest. Omdat ik begrijpelijkerwijs niet echt ver van huis wilde gaan, ben ik in Amersfoort gebleven. Nu is dat helemaal geen ramp hoor. Integendeel: binnen 2 kilometer was ik in een van mijn favoriete stadsparken, park Schothorst.

Het park is het overblijfsel van een oud landgoed dat al rond 1600 genoemd wordt in geschriften. Waar eens de oorspronkelijke hoeve stond is in later jaren het landhuis gebouwd dat nu nog huis Schothorst heet. Het wordt momenteel opgeknapt. In het park achter het huis kun je nog goed zien dat het in de negentiende eeuw in de destijds populaire Engelse landschapstijl is ingericht. Er is loofbos met rondlopende paden, er zijn bosschages om je het gevoel te geven dat het park groter is dan de werkelijkheid en er is een zichtlaan die naar het huis leidt. Het park herbergt nog een markant gebouw: het Groene Huis. Dit pand is grotendeels gebouwd van sloopmaterialen en anderzijds gerecyclede onderdelen. Dat past uitstekend bij het modern uitziende gebouw dat dienst doet als gemeentelijk natuur- en milieueducatie centrum. Bij het centrum hoort onder andere ook de vier seizoenentuin, absoluut mijn favoriete plekje binnen het park. Daar ben ik dinsdag dus ook naartoe gereden. Ik geniet er altijd van de planten en de insecten, ongeacht de tijd van het jaar. 

Waar ik altijd even stop is de zonnewijzer.
Niet alleen omdat ik het concept zonnewijzer boeiend vind, maar ook omdat dit een bijzonder exemplaar is. Hij geeft namelijk niet alleen de tijd aan, maar tevens de datum. Er zijn maar weinig zonnewijzers die dat doen. Bovendien vind ik de combinatie van de stalen naald met de oude straatstenen mooi. Als mooi tegenwicht zie je op de achtergrond het oude gebouw waar Sterrenwacht Midden-Nederland en het bijenhuis zijn gevestigd. Echt een heerlijke tuin om een uurtje door te brengen.

Enfin, je begrijpt dat ik me dinsdag uitstekend vermaakt heb. Ook heel dichtbij huis is veel moois te vinden, zelfs als je nog nog wat ziekjes bent. En ik knapte er zo van op. De natuur is goede medicijn.

Sterrenwacht Midden-Nederland

Het landgoed

De zonnewijzer

EVEN GELUKKIG

 Dag lezers. Ik had beloofd snel weer van me laten horen, dus daar gaan we. Ik had het plan opgevat om deze week flink wat ritten te gaan maken zodat ik wat te schrijven zou hebben. Maar man, wat was die oostenwind me toch guur! Als je stil zit zoals ik op mijn scootmobiel, dan word je alleen maar kouder des te langer je rijdt. Dus dat werd hem tot mijn teleurstelling niet. Wat heb  ik dan wél gedaan? Nou, ik kwam bij toeval een bericht tegen over een ander gratis AI programma dan ik al gebruikte. Ik heb een paar dagen lang allerlei afbeeldingen zitten bedenken die dat programma dan weer mocht genereren. Altijd leuk. Nou ja, voor mij dan. Omdat het niet een erg boeiend verhaal is voor anderen zal ik er verder niet over uitweiden. Dit zijn als voorbeeld enkele van mijn fantasieën.

Ben ik er dan helemaal niet op uit geweest? Jazeker. Ik vond het vanmiddag wel weer welletjes met dat binnen zitten. De zon scheen aanlokkelijk en ik wilde grutto's en kieviten zien en horen. Wijs geworden door mijn ervaring met de oostenwind heb ik mezelf beschermd met een winddichte skibroek, een warme winterjas, thermo handschoenen en een fleece pet. Als een soort Michelin mannetje zat ik behaaglijk warm op mijn scoot. Diva lag heerlijk uit de wind in haar wintermand tussen mijn voeten. Aldus toegerust zijn we de polder in gereden. Ik speurde al rijdend de weilanden af, want had op diverse Facebookpagina's gelezen dat er honderden grutto's gesignaleerd waren. Maar de enige vogels die ik zag waren de vele Canadese en grauwe ganzen, plus de gebruikelijke kokmeeuwen en kauwtjes. Dat veranderde ineens toen ik de vogelboulevard in polder de Slaag op reed. Bij een plas dras gebiedje (Ja sorry, ik heb die merkwaardige naam niet bedacht. Die is ontsproten uit het brein van en of andere ecoloog. Blijkbaar volstond de term drassig stukje land niet meer.) zag ik tot mijn vreugde zeven grutto's scharrelen. Ik was dik tevreden. Ze zijn terug. En toen ik verderop in het gebied ook enkele tientallen kieviten zag staan kleumen was ik blij. Zeker toen er ook nog een vlak boven mijn hoofd scheerde, enkele buitelingen maakte en luidkeels zijn naam riep "Kievit! Kievit, kievit!"  

Maar het werd allemaal onverwacht nog mooier. Een stukje verderop zag ik een groepje mensen met verrekijkers naar iets kijken in een van de sloten. Dat is altijd een goed teken. Dus ik ben er gestopt en ik zette net als zij de verrekijker aan mijn ogen. Niet te geloven: tientallen grutto's bij elkaar.  Wat is hij toch mooi met zijn goudbruine veren, onze nationale vogel. Jazeker: de grutto is officieel de nationale vogel van Nederland. En terecht. Ik zat te genieten. Helaas zaten ze te ver om er met mijn cameraatje een foto van te maken. Maar je kunt er toch van meegenieten dankzij de welwillendheid van een mevrouw wier foto ik mag gebruiken. Bij deze.

Bij elk verhaal hoort een hoogtepunt. Zo ook bij dit verhaal. Er vloog namelijk een valkje boven de grutto's en in paniek gingen ze allemaal tegelijk op de vleugels. Wat een magnifiek gezicht. Eén grote wolk van roodbruine vleugels met de karakteristieke witte strepen. Nu zag ik pas goed hoeveel het er waren: het waren er zeker honderd. En allemaal jammerden ze in angst hun naam met dat klaaglijke "Oh gut, oh gut, oh gut." Zo'n schouwspel had ik nog nooit gezien daar in de Slaag. Ik was niet meer blij, ik was was even gelukkig. Mijn dag kan niet meer stuk.

WINTERSLAAP

Dag lezers. Hoe is het met jullie? Zijn jullie de winter een beetje goed doorgekomen? Ik vond het maar niks. Al die regen en die regen en toen die regen. Bah, niks voor Diva en mij. Ik ben veel binnen gebleven en er was dus ook niets leuks of boeiends om over te schrijven. Maar deze week waren de weergoden mij een paar dagen gunstig gestemd. Het voelde ineens lenteachtig aan buiten. En wat nog belangijker is: het was droog!

Dus ben ik woensdag na zo lange tijd weer eens de polder ingegaan. Lekker uitwaaien op het fietspad langs de Eem. Dan door naar de Vogelboulevard, waar jammer genoeg erg weinig trekvogels te zien waren. Het barstte er nog van de winterganzen. Dan maar naar de fietsbrug en Soest. Stukje door oud Soest heen, altijd leuk vanwege al de herinneringen uit mijn jeugd. Ik had nog geen zin om naar huis te gaan en ik ben omgereden door de Korte Duinen en bos Birkhoven. Meteen op mijn eerste rit na mijn winterslaap polder, oud Soest, duinen en bos meegepikt. Niet slecht. En donderdag ben ik even een uurtje naar natuurgebied de Schammer bij Leusden geweest. Dat was fris, maar het was zo fijn om daar weer te zijn dat ik de kou op de koop te heb genomen. Het is daar zo mooi. 

De Korte Duinen.

Vandaag was weer zo'n heerlijke dag. De zon scheen en er stond weinig wind. Omdat ik de smaak weer te pakken had heb ik mijn warme windjack aangetrokken, ik heb Diva in haar warme reismand gestopt en ik ben op pad gegaan. Ik besloot weer naar Soest te gaan, maar deze keer via een andere polderweg. In Soest aangekomen zijn we naar de Eng gereden. Natuurlijk even een foto gemaakt van molen de Windhond, want hij blijft fotogeniek. Dan de Eng op. Oei, wat was was dat pad modderig her en der. Zeker drie keer dacht ik werkelijk dat ik vast kwam te zitten, vooral op de plekken waar tractorbanden de modder ook nog flink hadden doorploegd. Spannende momenten, want er liep nu niet echt veel volk om eventueel te helpen. Maar als het dan toch weer gelukt is om erdoor te komen bezorgt me dat ook weer een grijns op mijn gezicht. Een beetje avontuur is leuk.

Rijdend op dat pad kwamen er allemaal herinneringen aan mijn jeugd naar boven. Daardoor had ik ineens de ingeving om eens te gaan kijken in de straat waar ik de eerste tien jaar van mijn leven heb doorgebracht. Tjonge, wat is het daar veranderd zeg. Ze hebben die hele straat verkleind, vroeger was hij veel groter. Ook de paadjes achter en tussen de huizen waar destijds zich hele veldslagen tussen ridders afspeelden en waar cowboys streden tegen indianen zijn zo gekrompen dat ik de bochten nauwelijks door kon met mijn scootmobiel. Laat staan dat ik er met mijn zwaard had kunnen zwaaien. Zonde.

Maar met als afsluiting de rit terug door de polder was het weer een tochtje als vanouds, een tocht waar ik van heb genoten. Mijn winterslaap is voorbij. Jullie horen binnenkort weer van mij.

Landhuis Coelhorst.

In de Schammer.

Ook de Schammer.

POEP VAN EEN MAKKE IJSBEER

Van de week reed ik tijdens het uitlaten een stukje op met vriendin Anneke. Nee, niet de verzonnen Anneke van vorige week. Deze vriendin heet echt Anneke, onder vrienden ook bekend als Anneke Tanneke Toverheks. We kwamen om een reden die ik niet meer weet te spreken over uitdrukkingen en gezegdes die onze moeders te pas en te onpas (ook zo'n uitdrukking.) gebruikten om zaken in het leven te verklaren. Ik weet zeker dat vooral de lezers van mijn generatie dit verschijnsel zullen herkennen. Zo hadden we het over wat we als antwoord kregen als we vroegen wat we aten die dag. Onmiddellijk zeiden we beiden "Poep van een makke ijsbeer." Want dat was het standaard antwoord. Ander mogelijkheden waren "mondsteeksel" of "hussen, met je neus ertussen" of "wat de pot schaft". Allemaal onzin waar je uiteraard niet veel wijzer van werd. Waar ik echter wel wijzer van werd waren de talloze echte uitdrukkingen die ik met de paplepel kreeg ingegoten. Zo leerde ik bij voorbeeld "Geld dat stom is maakt recht wat krom is." Dat was een geliefd gezegde van mijn moeder. En ook dat Keulen en Aken niet op één dag gebouwd zijn om aan te duiden dat geduld een schone zaak is. En natuurlijk dat Rome de stad is waar alle wegen naartoe leiden. Over dat geduld had ze nog zo'n fraaie uitspraak: elke dag een draadje is een hemdsmouw in het jaar. Deze gebruikte ze overigens ook als verklaring waarom ze niet veel had gedaan, want huishoudelijke zaken op de lange baan schuiven kon ze goed. Ze vond het huishouden echt verschrikkelijk, ze had er een broertje dood aan. Ze zei dan met een lachje dat je nu eenmaal luxe paarden hebt en werkpaarden. 

Als ik weer eens een mallotige streek had uitgehaald kreeg ik te horen dat ik voor galg en rad opgroeide en dat er met mij geen goed garen te spinnen viel. Als ik dan omwille van de lieve vrede zei dat ik mezelf zou beteren kreeg ik als antwoord dat de weg naar de hel geplaveid is met goede voornemens. Plaveien, dat is toch een mooi woord? Niemand gebruikt dergelijke woorden meer en dat vind ik jammer. 

Enfin, ik had het over oude uitdrukkingen en gezegdes die mijn moeder graag bezigde. Wat denk je van deze als ik zei dat ik iets niet kon terwijl ik er geen zin in had? "Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast." En dan was je zo goed niet of je kon alsnog het klusje klaren.  Als ik weer eens te impulsief was geweest zei ze "Bezint eer ge begint." Bezint, eer: woorden die ik als kind niet goed begreep. Voor mij waren die oude worden vaak Koeterwaals. Dus maakte ik kort daarna dezelfde fout opnieuw. Dan werd ze boos en ze voegde me toe dat het met mij vechten tegen de bierkaai was, water naar de zee dragen. Mijn moeder kon snel boos worden of om het in een uitdrukking te vatten: ze was heet gebakerd. Als ze boos of geïrriteerd raakte ging ze soms over tot in onze ogen gekke uitdrukkingen uit het Larens dialect van haar jeugd. Dan zei ze dingen als "Hare Joessoef" hetgeen iets betekende als Here Jezus. Maar dat laatste mocht je niet zegen, want dat was vloeken. Dus Jezus werd Joessoef. Ze gebruikte niet alleen bestaande uitdrukkingen, maar ook geheel eigen zelf verzonnen. De fraaiste uit die collectie vind ik nog altijd degene die ze riep als iets haar verbaasde: "Krijg nou het zeemeerminnenpokkenbokkenlazarus!" Daar kan zelfs de poep van een makke ijsbeer niet tegenop.