In de jaren vijftig was een boekje van Diet Kramer erg populair: Lodewijk de mensenredder. Het ging over een dapper teckeltje. En nog steeds noemen mensen hun hond weleens gekscherend mensenredder, al weten de meesten niets van dit leuke boek. Ik heb ook een mensenredder in huis, mijn chihuahua Diva. Ze is net als Lodewijk uit het boek erg klein. Ze is slechts 25 centimeter hoog en ze weegt 3,2 kilo. Ik denk dat de gemiddelde huiskat in Nederland groter en zwaarder is. Diva eet dan ook niet uit een bak voor honden; nee, ze eet en drinkt uit bakjes die bedoeld zijn voor een kat. En ze slaapt in een kattenmand.
 |
| Mijn kleine mensenredder |
Maar ze vindt zelf dat ze een hond is en dat is ze natuurlijk ook. Ze is erg dapper en stoer. Ze is tevens erg aandoenlijk en lief. Dat laatste vooral tegen kinderen. Waar we buiten ook kinderen tegenkomen, Diva gaat er kwispelend op af. De meeste kinderen op hun beurt vinden zo'n klein ukkepukkie van een hond ook leuk. Niet zo angstaanjagend als die beesten die net zo groot zijn als zij, hoe lief die ook mogen zijn. Een bijkomend effect is dat de moeders onmiddellijk vertederd zijn als ze hun kind zien tuttelen met zo'n klein hondje. Dus Diva mag zich ook in hun liefdevolle aandacht verheugen. Overigens smelten ook veel dames zonder kinderen bij zich bij het zien van mijn kleine waakhond.
Kreten als "Oh, wat een snoepie!", "Ach, wat een dotje.", "Hallo klein schatje, wat ben je mooi." of "Ik wil haar wel meenemen hoor." zijn inmiddels heel gewoon voor onze oren. Mannen die ons zien hebben vaker de neiging om grappig te zijn: "Wow, wat een gevaarlijke hond. Bijt ie?" "Trekt dat hondje uw scootmobiel echt voort?" "Pas op dat er niemand op trapt." Ik heb alle flauwe grappen al wel gehoord denk ik. En soms krijgen we een reactie die me verrast. Vorige week bij voorbeeld stopte een ons tegemoetkomende jongeman bij Diva. Hij hurkte en aaide haar. "Dit is nu eens een bewijs dat de evolutietheorie klopt he?" zei hij."Dit zou in de natuur niet kunnen overleven. Bizar." Vervolgens stond hij op, wenste mij een fijne dag en vervolgde zijn weg. Bizar inderdaad.
 |
| En ze draagt zelf nog wel een hoofddoekje |
Wat er vanmorgen gebeurde was echter nog vreemder. Ik reed op het trottoir met Diva naast me. We gingen een bocht om en ik zag een groepje mensen ons tegemoet komen. Het waren vijf vrouwen met hoofddoeken om. Meestal kijken traditioneel geklede moslima's angstig naar Diva en ze lopen met een grote boog om haar heen. De angst voor en soms ook afkeer van honden zit blijkbaar diep bij hen als ze niet eens dicht langs een chihuahua durven lopen. Jammer, maar zo lang we beleefd respect tonen voor elkaar levert dat geen problemen op. Vanmorgen echter ging het niet om die vijf vrouwen alleen. Voor hen uit liepen een tiental kinderen in de leeftijden van ongeveer 5 jaar tot een jaar of 10. De kinderen renden lachend achter elkaar aan en ze hadden geen oog voor wat er voor hen gebeurde. Ineens zagen de voorste twee Diva kwispelend op hen af komen. Ze schrokken enorm, ze stopten en ze draaiden zich gillend van angst om. De andere kinderen kunnen nauwelijks gezien hebben wat voor gevaar er dreigde, maar ook zij renden instinctief luid gillend de andere kant op. Vervolgens begonnen de hevig geschrokken moeders ook alle vijf luidkeels te rennen en te gillen. Diva schrok ervan, al gilde ze gelukkig niet. Vijftien gillende mensen is voor mij 's morgens vroeg ruim voldoende zeg. Wat een kabaal om niets. Het was natuurlijk niet leuk voor die kinderen en hun moeders, maar ik zat te schudden van het lachen in mijn scootmobiel. Aan de situatie viel toch niets meer te redden. Zelfs niet door mijn kleine mensenredder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten