BLOEDBROEDERS

 Gisteren zat ik met mijn zus Monique herinneringen op te halen uit onze jeugd. Namen van lang niet genoemde vriendjes, vriendinnetje, buren en straatgenoten waren weer onderwerp van gesprek. In onze vroege jeugd woonden we in een gezellige arbeiderswijk waar altijd wel iets gaande was. Ruzies waarbij  zelfs een keer een tv van 1 hoog door het raam naar buiten werd gesmeten. En waar.... Nee, daar zal ik een volgende keer wel over schrijven. Ik wil het vandaag over iets anders hebben. Over mijn bloedbroederschap met mijn neef Jan. Door al die verhalen over vroeger kwam het idee bij me op om de verhalen van vroeger eens op te schrijven. Nu plaats ik, zoals bekend, graag foto's ter illustratie bij mij verhalen. Maar helaas heb ik nauwelijks foto's van mijn jeugd. Behalve een leuke foto die ik opgestuurd kreeg van neef Jan. Een foto waarop we als cowboys gekleed bezig zijn met

bellenblazen. Dat dit nu niet echt een typerende bezigheid voor cowboys is zal ons vast niet in het minst gedeerd hebben. We waren niet alleen veedrijvers met pistolen, we waren ook ridders en het meest spannend: piraten. Elke vakantie logeerden we om en om bij elkaar. Uiteraard vond ik logeren bij Jan veel spannender dan hem thuis ontvangen. Mijn tante maakte bij voorbeeld in het weekend heerlijke verse soep, de Larense Zuiderhei grensde zo ongeveer aan hun achtertuin, in het dorp was je met de fiets in een minuut of vijf zodat we onze opa konden bezoeken en..  achter hen woonde een vreselijk interessant buurmeisje. Maar het meest spannend was het feit dat Jan een boek had over de avonturen van een piraat. Als k me goed herinner heette hij Pierre Onaynias. Deze Pierre had, zoals het een echte zeerover betaamt, een bloedbroeder. Zo'n bloedbroederschap werd doorgaans bekrachtigd in een niet al te kinderachtig ritueel. De beoogde broeders maakten beiden met een mes of dolk een snee in hun onderarm, hielden de snedes op elkaar en lieten al doende bloed van de ander zich vermengen met hun eigen bloed. Nou, dat leek Jan en mij ook wel een noodzakelijke en vooral spannende plechtigheid voor ons. We waren immers gezworen vrienden en piraten in spe. We hebben stiekem een mes uit de keukenlade gepakt en zijn ermee naar boven gegaan. Nu bleek zomaar een snee in je arm maken met een mes toch nog niet zo makkelijk gedaan als gedacht. Hoe groot moet de inkeping zijn? En hoe diep dan? En ook bepaald niet onbelangrijk: doet het pijn? Avonturier en bloedbroeder zijn was ineens best lastig. Maar ja, wat doen twee enigszins bange jochies dan? Juist: ze willen niet voor elkaar onder doen en vooral willen ze de ander niet de indruk geven dat ze bang zijn. Het resultaat laat zich raden. We hebben alle twee het mes ter hand genomen en werkelijk een snee in onze onderarmen gemaakt. Nou ja, een snee? Het waren meer sneetjes. Maar ze bloedden en in onze fantasie waren het flinke kepen. Volgens het rituele voorschrift hebben we de kerven op elkaar gehouden en plechtig uitgesproken dat we vanaf dat moment bloedbroeders waren.

En nog steeds begroeten we elkaar na bijna 60 jaar met "Hé bloedbroeder." en dat zullen we blijven doen tot het eind der dagen. Want bloedbroeder ben je voor eeuwig.