Ik had nogal wat pech deze week. Maandagochtend wilde ik lekker naar buiten met het mooie weer. Tot mijn schrik zag ik dat mijn scootmobiel niet was opgeladen. Nu wist ik zeker dat ik hem de avond ervoor goed aangesloten had aan de oplader. Het lampje op de oplader dat aangeeft dat de accu's opgeladen zijn brandde ook. Wat te doen? Ik heb maar stiekem even een oplader geleend van een van de andere scootmobiels en die heb ik aangesloten op de mijne. Nu duurt geheel opladen ongeveer acht uur, dus moest ik geduld betrachten en hopen dat de eigenaar van de oplader hem zelf niet nodig had binnen die tijd. Ondertussen moest ik me behelpen met mijn kleine scoot. Ja ja: ik bezit twee scootmobiels, een grote voor de lang ritten en een opvouwbare kleine voor in de auto of in winkels. Ik kon dus gelukkig Diva wel uitlaten, alleen een leuke rit zat er niet in en thuis blijven met mooi weer vind ik verschrikkelijk. Aan het begin van avond heb ik gekeken of het opladen nu wel gelukt was. En ja hoor: 100% volle accu's. Dat was op zich mooi natuurlijk, maar ik trok wel de conclusie dat mijn eigen oplader dus kaduuk was. Dinsdag vroeg in de middag ben ik derhalve naar de leverancier gereden om een nieuwe oplader te kopen. Daar aangekomen wilde de monteur graag mijn kapotte oplader even zien. Hij opperde de mogelijkheid dat er slechts een zekering was doorgebrand en een zekeringetje vervangen is behoorlijk goedkoper dan een hele oplader. Gevolg was dat ik weer naar huis ben gereden om dat ding op te halen. Vervolgens weer naar de leverancier, alwaar bleek dat toch echt de hele oplader aan zijn end was gekomen. Ik mocht weer huiswaarts keren, een splinternieuwe oplader rijker en bijna 300 euri armer. Weer een heel mooie middag voorbij en erger nog: weer geen rit gemaakt. Enfin, ik had goede moed voor de woensdag, maar de goden waren me nog niet gunstig gestemd. Ik was even naar de Appie geweest met mijn kleine scootje. Niks aan de hand tot hij er plotseling mee ophield, midden op de drukste rotonde van Amersfoort. Man, wat voelde ik me doodongelukkig. Godzijdank stopte er een vriendelijke meneer die me naar de stoep geduwd heeft. Daar kon ik tenminste zonder gevaar voor mijn leven appen naar de leverancier van de mijn karretje. Na een klein half uurtje reed de monteur al voor, echt goede service. De scoot werd meegenomen voor reparatie en ik werd netjes thuis gebracht. Eerst was ik nogal uit mijn humeur door al die tegenslag, maar dat duurt bij mij nooit heel lang. Ik heb geleerd dat wat je ook overkomt er altijd weer iets goeds uit voortkomt. Dat bleek die woensdagmiddag ook weer te kloppen. Juist na die drie dagen narigheid en veel thuis zitten genoot ik volop van het rijden, ik waardeerde het weer ten volle.
Ik heb een mooie rit gemaakt naar de piepkleine dorpjes Appel en Driedorp in Gelderland. Heen door de bosrijke omgeving die Amersfoort rijk is en terug via het polderlandschap rond de dorpjes Nijkerkerveen en Holkerveen. En wat was ik weer blij met de goede fietspaden overal, of je nu door bossen rijdt of tussen de weilanden, overal ligt van dat asfalt waarop je banden zo heerlijk zoemen. Dat geluid draagt in hoge mate bij aan mijn gevoel van geluk onderweg. Geluk zit echt in de kleine dingen, zelfs in pech blijkbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten