HET ZIJN HONDEN

Er zin regelmatig mensen die spottende en kleinerende opmerkingen maken over mijn chihuahua Diva; onder andere ook bekend staand als Diefje, het Mormel, de racerat of de sloerie. Maar dat zijn benamingen die Ans en ik hanteren en wij mogen dat. Omdat we zulks uit liefde plegen te zeggen en niet als belediging of als kleinering. De ergste opmerkingen vind ik die waarmee geïmpliceerd wordt dat chihuahua's geen echte honden zijn. Dat zijn ze namelijk wel degelijk. Het zijn kleine, stoere, dappere en slimme hondjes.
Ik zal hier iets vertellen over Diva waaruit blijkt dat ze niet onderdoet voor menig grote waakhond. Ze sliep altijd in haar mand naast mijn bed. Nu komen ze mij 's morgens als ik nog slaap mijn eerste sondevoeding toedienen. Als ze dat rustig doen slaap ik gewoon door en Diva sloeg nooit aan, omdat ze de reguliere verzorgsters goed kent. Edoch, op een keer kwam er een voor haar onbekende vrouw binnen. Die boog zich over mij heen en trok stilletjes de deken een stukje opzij. "ONRAAD!" moet Diva gedacht hebben, "Ze komen aan mijn baasje." Ze bedacht geen moment en sprong grommend omhoog tegen het been van de verzorgster. En ze beet zo hard ze maar kon in de dij van de hevig geschrokken dame in kwestie. Door het gegil van de vrouw en het geblaf van Diva werd ik uiteraard wakker. Nadat ik Diva had gekalmeerd en weer in haar mand had gestuurd konden we de schade opmaken. Het bleek dat ze een flinke bloeduitstorting ter grootte van een duivenei op haar geweten had en een gekwetst ego.

Gelukkig vatte het slachtoffer het even later toch nog sportief op, nadat ik haar uitgelegd had waarom Diva zo gereageerd had. Dat begreep ze wel en ze heeft er geen officiële rapportage van gemaakt; slechts een interne. Het enige gevolg is dat Diva vanaf die dag moet slapen in een afgesloten bench. Het had ook veel erger kunnen aflopen, bij voorbeeld met een officiële klacht. In dat geval had ik het Mormel moeten wegdoen. En terecht, want het was natuurlijk onacceptabel gedrag. Maar ik durf inmiddels wel hardop toe te geven dat ik stiekem best trots op haar was.



Wat reukvermogen betreft kan mijn chihuahua wedijveren met bekende speurhonden als herders en met menig jachthond. Zojuist zag ik haar door de kamer lopen en ineens stopte ze. Ze zette vervolgens koers richting de kast ongeveer een meter verderop. Daar bleef ze maar snuffelen en krabben. Kennelijk lag er iets onder dat ze wilde hebben. Ik ging ervan uit dat het weer om een zoekgeraakt balletje ging en ik pakte de wandelstok alvast. Die stok dient niet om haar weg te jagen hoor. Nee, ik gebruik het gebogen deel als haak om iets te enthousiast gespeelde balletjes onder het meubilair vandaan te harken.Dat wilde ik dus deze keer ook doen, maar zelfs na 4 pogingen kwam er maar geen bal tevoorschijn. Op wat vlokjes stof na leverde mijn gehengel niets op. Diva volhardde echter in haar pogingen om iets onder de kast uit te krabben. "Vooruit dan maar", zei ik "Ik probeer het nog één keer." En warempel: met die laatste haal met de wandelstok had ik beet hoor. Er kam een brokje van het voer van Diva mee. Dolblij dook ze op het kleinood, vrat het gulzig op en ging vervolgens tevreden in haar mand liggen kijken naar haar totaal verbijsterde baasje. "Wat nou baas? Ik rook het toch?" Nu vraag je je misschien af wat hier nu zo bijzonder aan is. Welnu, bekijk dan onderstaande foto eens: dat brokje is zo klein dat het op de nagel van mijn pink past. En dat ruikt madame in het voorbijlopen onder een kast vandaan. Was ze niet zo klein, dan zou ze bij de politie kunnen of bij de douane.
Wie nog een keer zegt dat chihuhua's geen echte honden zijn kan erop rekenen dat ik Diva loslaat. Honden zijn het.