GEMAAL?

Ik was in polder een paar dagen geleden. Ik wilde de herfstsfeer in Hoogland West vastleggen. Er is daar bij voorbeeld een pad naar een boerderij dat wordt geflankeerd dor majestueuze oude beuken. Er staan om en om groene en rode exemplaren. In het najaar kleuren de afwisellende bladeren zo mooi samen dat ik er even altijd ga kijken. Ik had ook nog de mazzel dat er langs de weg wat vliegenzwammen stonden. Die zijn natuurlijk altijd een foto waard. Met een foto van een afgevallen blad erbij was mijn missie eigenlijk al geslaagd. Maar ja, het was zulk lekker weer, de middag nog lang en de polder zo groot. Dus reed ik even door naar het gemaaltje verderop met de bedoeling daar te pauzeren en Diva eventjes te laten lopen. 

Vlak voor me fietsten 4 jongens van een jaar of dertien. Ook zij bogen af naar de parkeerplek bij het gemaal. Ze stapten af en een van hen pakte een map van zijn stuur. Op luide toon las hij zijn kompanen voor. "Rechts zie je het gemaal. Jongens we moeten een gemaal zoeken." "What the fuck is een gemaal?" hoorde ik een van hen vragen. Ik had stiekem lol in mijn eentje. Ze zochten een gemaal terwijl ze vlak voor het duidelijk aanwezige gebouw met de pomp en de vuilgrijper stonden. Bovendien waren ze net nog langs de voorzijde van het gemaal gereden waar met grote letters de tekst GEMAAL MALESLUIS vermeld staat. 

Enfin, de jongens liepen wat kis kras rond in de hoop iets aan te treffen dat weleens het gezochte gemaal kon zijn. Tot er een zo slim was om op zijn telefoon te googelen wat het dan voor ding was. "Hé jongens ik weet het. Een gemaal is een gebouw dat gebruikt wordt om de stand van het water te regelen in een bepaald gebied. Dat gebied noemen we een peilgebied. Bij een hoge waterstand zal een gemaal zorgen dat het water wordt afgevoerd naar een ander gebied, waar het geen kwaad kan. Het is dat gebouw!" Pas toen las de eerste jongen de volledige tekst van het papier op zijn stuur. "Zoek de plek waar het water de Eem in komt en maak er een foto van." Ze renden met zijn vieren al kwebbelend naar de oever waar duidelijk het water de rivier in werd gepompt. "We hebben het gevonden. Deze opdracht hebben we zeker goed. Gauw verder voor de anderen hier ook zijn." Ze pakten hun fietsen en de snelste reed al terug naar waar ze vandaan kwamen. Een van de anderen gilde naar hem "Hé klojo, we moeten die kant op. We wonen daar hoor." En hij wees naar de toren van Soest. "Oh okay." was het laconieke antwoord en de jongen keerde grijnzend om. Hij was duidelijk degene in de groep die altijd domme dingen deed, hij was eraan gewend. En weg waren ze, op weg naar de volgende opdracht. Vier brugpiepers. Ze deden zo stoer met hun modieuze jasjes, hun strakke kapsels en hun elektrische fietsen. Ze hebben vast niet beseft dat deze oude man met zijn scootmobiel om ze moest lachen. En dat het me deed terugdenken aan hoe ik was op hun leeftijd. Ik had geen dure kleding, geen strak kapsel en mijn fiets liep op benenkracht. Maar ik ging met net zoveel branie door het leven terwijl ik eigenlijk ook nog zo weinig wist. Ik wist alleen niet dat ik weinig wist. Maar ik wist wel wat een gemaal is. Lekker puh.

BOEEEH! BEEEH

Ik heb meer dan een maand niet geschreven hier op mijn blog. Geen inspiratie, dus ook geen verhalen. Dat gebeurt af en toe. Maar gisteren stond de inspiratie gewoon te popelen. Dat kwam door Zoey een peuter van 2 jaar. Ik had afgesproken met Anneke, haar moeder, om eens een ritje te maken door de polder, omdat  Zoey gek is op koeien, schapen en paarden. We begonnen ons tochtje over het fietspad langs de Eem. Daar stond toevallig een meneer wortels te voeren aan de ezels die normaal een flink end van het pad af lopen. Ik dacht dat Zoey dit prachtig zou vinden, maar tot mijn verbazing vond ze het wat eng. En wie was helemaal verliefd op de Ioors? Mama Anneke. Ze knuffelde, ze aaide, ze zei lieve dingen. Ze was compleet in luf. En dat leverde mij dan weer leuke foto's op. Ondanks het feit dat een goed begin het halve werk is wilde ik beide dames toch nog meer polder en vooral koeien laten zien. Dus zijn we verder gereden, achter landgoed Coelhorst langs, naar de Malesluis bij de fietsbrug naar Soest. Ik noem al deze geografische details steeds in het verhaal, omdat ik dat beloofd heb aan Anneke. Zo weet ze waar we allemaal geweest zijn. 

Goed, we waren bij de Malebrug en de sluis Malestein. Daar hebben we en half uurtje gepauzeerd zodat Zoey en Diva even konden lopen en Anneke de benen rust kon geven. En ik maakte natuurlijk van de gelegenheid gebruik om een en ander te vertellen over de male van Hoogland. Deze male die opgericht is in de twaalfde eeuw bestaat nog steeds. Het was kort gezegd een genootschap van boeren om gezamenlijk land te ontginnen. Als je het leuk vindt er wat over te lezen:

https://www.amersfoortopdekaart.nl/hoogtepunten/buitengebied-west/malewetering/pointofinterest/detail

Na de pauze zijn we langs de Malewetering naar Hoogerhorst gereden. Hoogerhorst is al vanaf de zeventiende eeuw een boerderij die tegenwoordig een rijksmonument is. Maar oorspronkelijk was het een soort burcht, een versterkt hus, vanwege de strategische ligging. Hoogerhorst  betekende hoge droge plek. De weg naar de boerderij, die hoe kan het ook anders Hoogerhorsterweg heet, is een mooie rustige landweg waar Zoey en Diva zonder gevaar van verkeer weer lekker los konden lopen. Goede combinatie is dat: ik met Diva die niet te lang wil meerijden en Anneke met een peuter die precies hetzelfde wil .Dat gaf ons de gelegenheid rustig te genieten van het uitzicht, de buizerd die vlak voor ons de weg over vloog en de zwanen.

Na Hoogerhorst zijn we naar Krachtwijk gereden, een boerderij waarvan de oorsprong  ook teruggaat tot de middeleeuwen. De oude boerderij bestaat niet meer, maar de geschiedenis blijft daarom niet minder boeiend. Kijk maar eens op de volgende link: https://historischekringhoogland.nl/index.php/2017-2-1-krachtwijk-een-middeleeuwse-boerderij-aan-de-eem/

Voor we echter bij Krachtwijk aankwamen zagen we in een weiland een familie Blondes d'Aquataine koeien staan: stier met koeien en kalveren. Zoey riep net als ze onderweg bij elke koe deed enthousiast "Boe!" Voor de lol riep ik ook boe en dat vond ze duidelijk grappig. Ze riep het nog een keer en dat resulteerde erin dat we alle drie binnen kortste keren om het hardst "Boeeeh!" joelden. Het thema voor de rest van de rit was geboren hoor. We hebben de hele middag bij alle koeien die we zagen zo hard mogelijk geloeid. En reken maar dat er in de polder veel koeien staan. En wanneer er geen koeien stonden stonden er wel schapen. Je raadt het vast al: schapen waren aanleiding tot een wedstrijdje wie het hardst "Beeeh" kon blèren. Simpele lol, maar zo leuk als je een tweejarige bij je hebt. En Anneke en ik hadden geen enkele moeite om mee te doen op haar niveau. Voer voor psychologen wellicht.

We wilden via de zogeheten Vogelboulevard, het verlengde van de Krachtwijkerweg, terugrijden naar huis, maar dat ging niet door. Er kwam ons een wielrenner tegemoet rijden, een man van middelbare leeftijd. Hij riep wild gebarend "Je kunt niet verder. De weg is versperd." Vervolgens schreeuwde hij in het voorbijgaan nog op nogal wilde toon "Onmogelijk om er langs te gaan. Onmogelijk!" Wij schoten beiden in de lach door zijn potsierlijk gedrag. Omdat we toch al wat melig waren door het boeh en beeh geroep leek onmogelijk ineens zo'n grappig woord dat we de rest van de rit bij alles wat er gebeurde tegen elkaar "Onmogelijk! Onmogelijk!' zeiden om vervolgens in lachen uit te barsten. Kinderachtige lol, maar zo leuk. Bij nader inzien zijn Anneke en ik misschien meer voer voor psychiaters. Of voor de kinderpsycholoog. Kunnen we naar hartenlust boeeeh , beeeh en onmogelijk gillen en in lachen uitbarsten.