Ik heb meer dan een maand niet geschreven hier op mijn blog. Geen inspiratie, dus ook geen verhalen. Dat gebeurt af en toe. Maar gisteren stond de inspiratie gewoon te popelen. Dat kwam door Zoey een peuter van 2 jaar. Ik had afgesproken met Anneke, haar moeder, om eens een ritje te maken door de polder, omdat Zoey gek is op koeien, schapen en paarden. We begonnen ons tochtje over het fietspad langs de Eem. Daar stond toevallig een meneer wortels te voeren aan de ezels die normaal een flink end van het pad af lopen. Ik dacht dat Zoey dit prachtig zou vinden, maar tot mijn verbazing vond ze het wat eng. En wie was helemaal verliefd op de Ioors? Mama Anneke. Ze knuffelde, ze aaide, ze zei lieve dingen. Ze was compleet in luf. En dat leverde mij dan weer leuke foto's op. Ondanks het feit dat een goed begin het halve werk is wilde ik beide dames toch nog meer polder en vooral koeien laten zien. Dus zijn we verder gereden, achter landgoed Coelhorst langs, naar de Malesluis bij de fietsbrug naar Soest. Ik noem al deze geografische details steeds in het verhaal, omdat ik dat beloofd heb aan Anneke. Zo weet ze waar we allemaal geweest zijn.
Goed, we waren bij de Malebrug en de sluis Malestein. Daar hebben we en half uurtje gepauzeerd zodat Zoey en Diva even konden lopen en Anneke de benen rust kon geven. En ik maakte natuurlijk van de gelegenheid gebruik om een en ander te vertellen over de male van Hoogland. Deze male die opgericht is in de twaalfde eeuw bestaat nog steeds. Het was kort gezegd een genootschap van boeren om gezamenlijk land te ontginnen. Als je het leuk vindt er wat over te lezen:
https://www.amersfoortopdekaart.nl/hoogtepunten/buitengebied-west/malewetering/pointofinterest/detail
Na de pauze zijn we langs de Malewetering naar Hoogerhorst gereden. Hoogerhorst is al vanaf de zeventiende eeuw een boerderij die tegenwoordig een rijksmonument is. Maar oorspronkelijk was het een soort burcht, een versterkt hus, vanwege de strategische ligging. Hoogerhorst betekende hoge droge plek. De weg naar de boerderij, die hoe kan het ook anders Hoogerhorsterweg heet, is een mooie rustige landweg waar Zoey en Diva zonder gevaar van verkeer weer lekker los konden lopen. Goede combinatie is dat: ik met Diva die niet te lang wil meerijden en Anneke met een peuter die precies hetzelfde wil .Dat gaf ons de gelegenheid rustig te genieten van het uitzicht, de buizerd die vlak voor ons de weg over vloog en de zwanen.
Na Hoogerhorst zijn we naar Krachtwijk gereden, een boerderij waarvan de oorsprong ook teruggaat tot de middeleeuwen. De oude boerderij bestaat niet meer, maar de geschiedenis blijft daarom niet minder boeiend. Kijk maar eens op de volgende link: https://historischekringhoogland.nl/index.php/2017-2-1-krachtwijk-een-middeleeuwse-boerderij-aan-de-eem/
 |
|
Voor we echter bij Krachtwijk aankwamen zagen we in een weiland een familie Blondes d'Aquataine koeien staan: stier met koeien en kalveren. Zoey riep net als ze onderweg bij elke koe deed enthousiast "Boe!" Voor de lol riep ik ook boe en dat vond ze duidelijk grappig. Ze riep het nog een keer en dat resulteerde erin dat we alle drie binnen kortste keren om het hardst "Boeeeh!" joelden. Het thema voor de rest van de rit was geboren hoor. We hebben de hele middag bij alle koeien die we zagen zo hard mogelijk geloeid. En reken maar dat er in de polder veel koeien staan. En wanneer er geen koeien stonden stonden er wel schapen. Je raadt het vast al: schapen waren aanleiding tot een wedstrijdje wie het hardst "Beeeh" kon blèren. Simpele lol, maar zo leuk als je een tweejarige bij je hebt. En Anneke en ik hadden geen enkele moeite om mee te doen op haar niveau. Voer voor psychologen wellicht.
We wilden via de zogeheten Vogelboulevard, het verlengde van de Krachtwijkerweg, terugrijden naar huis, maar dat ging niet door. Er kwam ons een wielrenner tegemoet rijden, een man van middelbare leeftijd. Hij riep wild gebarend "Je kunt niet verder. De weg is versperd." Vervolgens schreeuwde hij in het voorbijgaan nog op nogal wilde toon "Onmogelijk om er langs te gaan. Onmogelijk!" Wij schoten beiden in de lach door zijn potsierlijk gedrag. Omdat we toch al wat melig waren door het boeh en beeh geroep leek onmogelijk ineens zo'n grappig woord dat we de rest van de rit bij alles wat er gebeurde tegen elkaar "Onmogelijk! Onmogelijk!' zeiden om vervolgens in lachen uit te barsten. Kinderachtige lol, maar zo leuk. Bij nader inzien zijn Anneke en ik misschien meer voer voor psychiaters. Of voor de kinderpsycholoog. Kunnen we naar hartenlust boeeeh , beeeh en onmogelijk gillen en in lachen uitbarsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten