Ik heb al heel lang niets geschreven hier. Vier maanden niet. Ik heb 's winters sowieso minder inspiratie omdat ik niet zoveel en zo lang buiten ben als in de andere seizoenen. En ik was ook druk met allerlei andere dingen. Maar met het weer van de afgelopen tijd ben ik uiteraard elke middag weer urenlang buiten. Dat waren heerlijke dagen. En ineens, geheel onverwacht, kan er dan zo'n dag tussen zitten die bijzonder is. Gisteren was zo'n dag. Ik reed met Diva op mijn gemak langs de Eem, genietend van de warme voorjaarszon op mijn gezicht en van de wind in mijn haar. Ik keek wat rond naar het felle geel van de paardenbloemen in de bermen, het wit van de madeliefjes en het paars van de hondsdraf. Alle drie heel gewone veel voorkomende planten, maar daarom niet minder mooi. Ik zat daardoor al rijdend wat te mijmeren over dat gewoon zo prachtig kan zijn. Zo zag ik bij voorbeeld twee eenden in een weiland. Iedereen kent ze en iedereen weet hoe mooi gekleurd het mannetje is. Maar ik kijk graag naar de vrouwtjes eenden. Ze zien er op het eerste gezicht onopvallend bruin uit, zo gewoontjes. Maar als je eens goed kijkt zie je hoeveel tinten bruin ze hebben en uit hoeveel patronen hun verenkleed bestaat. Ze zijn prachtig.
Enfin, terwijl ik naar die eenden keek ontwaarde ik op de achtergrond een grote witte vogel. Ik nam aan dat het een zilverreiger was, omdat die er vaak lopen. Maar omdat mijn zus Monique me had verteld dat zij in die omgeving een lepelaar had gezien, pakte ik mijn verrekijker er toch maar bij. En warempel zeg: het was een heuse lepelaar. Ik wilde er rustig naar kijken zonder andere weggebruikers te hinderen, dus reed ik fluks naar een kazemat wat verderop waar ik makkelijk kon stoppen. Daar aangekomen zag ik een mevrouw staan die met haar telefoon een foto maakte van de vogel. Ze sprak me enthousiast aan dat er in de verte een lepelaar stond.en dat het helaas te ver was om met haar telefoon een goede vergroting te maken. Nu heb ik altijd in mijn tas als reserve mijn oude kijkertje mee. Die bood ik haar aan, zodat ze ook kon genieten van de lepelaar. Zwijgend stonden we minuten lang naast elkaar met onze kijkers voor de ogen, ieder in de eigen bubbel. Toen overhandigde ze me de kijker en ze bedankte me. Ze keek me recht in de ogen en ik keek terug. Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven wat er gebeurde. De tijd leek stil te staan, de wereld was weg, er waren alleen nog onze ogen. Het leek eindelos te duren, maar in werkelijkheid zal het hooguit enkele minuten in beslag hebben genomen. Plots zag ik tranen opwellen in haar ogen en met hoorbaar aangedane stem zei ze "U ontroert me." Toen was deze zot natuurlijk ook meteen ontdaan en om dat wat te verhullen bood ik haar een schone zakdoek aan. We hebben daar nog een minuut of twintig rustig staan praten over ontmoetingen, verbinding maken met mensen, over klein geluk en genieten van de natuur. Daarna hebben we elkaar een fijne dag gewenst en zijn we ieder ons weg gegaan. En zo eindigde wat een rit over gewone dingen leek te worden zomaar met een opmerkelijke ontmoeting.
Ik weet niet waarom mij altijd zulke dingen overkomen, maar ik ben er blij mee. Het is toch gewoon bijzonder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten