Ik ben van de week samen met Anneke en haar dochtertje Zoey eens wezen kijken bij Amerigo 2, de schimmel die Sinterklaas zoveel jaren heeft gediend. Ik geloof dat hij inmiddels 29 jaar is, dus dat is behoorlijk oud voor een paard. Amerigo slijt zijn oude dag op de Paardenkamp in Soest. Voor degenen die de naam niet kennen: de Paardenkamp is een rusthuis voor paarden. Er wonen daar zo'n 120 paarden en pony's. We werden op boerderij Vosseveld hartelijk verwelkomd door een van de medewerkers. Hij legde kort en en ander uit over de stichting, liet ons zien waar de paarden stonden en hij startte voor ons in een leuk ingericht filmzaaltje een film over het ontstaan van de Paardenkamp. Ik vind zo iets altijd aardig en leerzaam. Je leert weer iets bij over je omgeving en als geboren en getogen Soester vond ik het nog eens extra boeiend.
Aan de balken van het plafond zagen we tientallen naambordjes met de namen van inmiddels overleden paarden. Een leuk gezicht en vooral een mooi eerbetoon aan al die oud-bewoners. Je merkt aan alles op het terrein dat de medewerkers echt van hun paarden houden. Op boerderij Vosseveld leven bij voorbeeld de dieren die de meeste zorg nodig hebben. Elk paard krijgt er behalve medicatie een aan hem of haar aangepast dieet. Aan de overkant van de weg bevindt zich boerderij het Gagelgat, waar de paarden die wat minder zorg nodig hebben leven. Ze hebben er overigens ook geiten, konijnen en kippen. Het Gagelgat is een prachtige gerestaureerde boerderij van 400 jaar oud. Omdat je je wellicht afvraagt waar die vreemde naam vandaan komt, zal ik dat even snel uitleggen. Achter de boerderij bevindt zich een poel en om die poel heen groeit veel gagel, een struik waaraan men medicinale eigenschappen toedichtte. Wat dacht dus de eerste familie die zich daar vestigde 400 jaar geleden? Iedereen in Soest kent de poel, dat gat, waar de gagel groeit, dus we noemen onze boerderij het Gagelgat. Dan weet iedereen waar het is. Lekker simpel en vooral duidelijk. Dat is nu boerenverstand.
Goed, wij togen na ons bezoek aan Vosseveld naar de overkant. Niet zozeer vanwege de mooie hoeve en de geschiedenis. Welnee: ik had een tweejarige peuter bij me én een veertigjarig meisje die beiden vol geloof de slaapkamer van Sinterklaas wilden zien. Want die is toevallig op de zolder van de boerderij. Voor we echter toekwamen aan dat spektakel ontdekten ze de konijnen, de geitjes en nog meer paarden om te aaien. Het leken wel twee kinderen in een snoepwinkel. Anneke droeg zelfs de zorg van haar kind aan me over omdat ze wilde blijven, maar ik heb beleefd doch duidelijk bedankt voor die eer. Na een kort bezoek aan de bisschoppelijke slaapkamer moest het grootste kind natuurlijk nog snel even voor sluitingstijd op het houten paard, waarop ze zich een prinses waande. Ik lag in een deuk toen de prinses tot haar schrik ontdekte dat afstijgen van dat hoge beest nogal eng bleek. Met weinig prinsessenachtige bewegingen en onder het slaken van al even weinig hoffelijke kreten, die we hier niet zullen herhalen, slaagde ze er uiteindelijk in om de veilige grond te bereiken. Ik heb in geen tijden zo gelachen en ik meende achter ons ook enkele van de paarden zachtjes te horen hinniken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten