BLOEMENMEISJE

Het was heerlijk weer de afgelopen dagen. Natuurlijk heb ik daar dankbaar gebruik van gemaakt: ik heb er weer mooie ritten op zitten. Zo ook gisteren. Dit keer was niet alleen Diva mijn metgezellin, maar ook vriendin Ans was mee. Na een heerlijke rit door het waterwingebied en natuurgebied de Schammer eindigden we in park Schothorst. Daar stopten we even omdat Ans een foto wilde maken van de voorjaarsbloemen in het gras.

Er kwam op dat moment net een moeder aan lopen met haar dochtertje, een meisje van een jaar of vijf. Het kind vroeg of ze Diva mocht aaien. Dat vinden we altijd goed. Want niet alleen kinderen vinden een klein hondje aaien enorm leuk, ook Diva ervaart aandacht van kinderen als een pleziertje. Ik gaf het meisje een hondenkoekje om aan Diva te geven. Meestal zijn kinderen wat voorzichtig met een koekje aan te bieden: je vingertjes zo dicht bij die bek vol tanden is immers best eng. Van die angst had het meiske duidelijk geen last. Volkomen onbevangen en vol vertrouwen stopte ze het lekkers tussen de tanden van Diva. Geweldig leuk om te zien. Daarna moest en zou er geaaid worden. Maar dat deed het dametje zo kordaat dat Diva even niet wist hoe te reageren, dus ze deed haar best om de uitingen van affectie te ontwijken. Ans en ik hebben enige minuten lachend genoten van de verwoede pogingen van het pittige deerntje om een hond bij te houden. Te leuk om te zien.

Toen vond de moeder het blijkbaar welletjes en dochterlief moest mee. Wij meenden dat hiermee de ontmoeting ten einde was gekomen, maar zowel wij als de moeder hadden buiten de wensen van een klein meisje gerekend. Ze rukte zich los en kwam op haar mollige beentjes terug rennen, in haar knuistje enkele zojuist geplukte krokussen geklemd. Die bloemetjes werden aan Diva aangeboden als afscheidscadeau. Geheel vertederd door dit gebaar maakte Ans de bloemen vast aan het tuigje van de hond.



Dat kon de goedkeuring van het meisje wegdragen en ze gaf haar moeder de opdracht er een foto van te maken. Nadat dat gebeurd was meende de moeder dat ze nu wel naar huis konden gaan. Maar nee: het bloemenmeisje wilde uiteraard zelf de mobiel nog in handen om een foto te maken van haar geschenk. Het is 2019 nietwaar? Pas toen dat naar wens gebeurd was kon ze kennelijk gerust haar weg vervolgen. We hebben nog even gezwaaid en Ans riep nog: "Dag meisje."  Maar ze werd alweer volkomen geboeid door belangrijker zaken zoals de madeliefjes in het gras, want dat is wat bloemenmeisjes doen: Ze plukken een bloem, schenken die aan een ander wezen en plukken weer een bloem. Ik hoop dat ze nog lang mensen blij mag maken, want dat kunnen wij volwassenen wel gebruiken.