Met dit warme weer hou ik mijn eigen tropenrooster aan voor mezelf en ook voor Diva. Ik laat haar 's morgens vroeg uit voor de hitte toeslaat. Daarna gaan we alle twee slapen. Omdat ik maar half en half slaap doen we ergens rond het middaguur even een kort rondje om de vijver in een langzaam tempo Als ik er zin in heb gaan we tegen vijven nog een keer. Pas na negen uur 's avonds gaan we echt op pad. Dan is het nog best warm, maar de zon brandt niet meer op je lijf.
Gisteren besloot ik de polder weer eens in te gaan. Zoals bekend hou ik van het polderlandschap, maar dat is niet de enige reden dat ik de polder leuk vind. Er gebeuren daar namelijk altijd wel leuke of vreemde dingen. In elk geval boeiende dingen. Zo reed ik over de voormalig Liniedijk langs de Eem. Op het talud zie je met mooi weer overal mensen recreëren. Ineens zag ik er iemand met een drumstel zitten. Dat is bepaald niet gewoon, dus ben ik terug gereden en ben ik even gestopt. Op dat moment zag ik pas dat de andere mensen op cajons zaten. Je weet wel: van die houten kisten waarop je zittend trommelt. Toen de muzikanten zagen dat ik een foto van hen nam besloten ze voor mij wat te spelen. Nu hou ik normaal niet van harde muziek in mijn poldertje, maar dit klonk best goed. Het ritme was aanstekelijk en ik zat te swingen op mijn scootmobiel. Het maakt duidelijk verschil of er muziek uit een installatie komt of dat mensen zelf muziek maken. Bovendien was het enthousiasme van de muzikanten echt leuk om te zien.
Enkele minuten later reed ik langs een mooie wetering waar een knobbelzwaan rustig dobberde met zes jongen achter zich aan. Het zag eruit als een avondwandelingetje met het hele gezin. Ik zou bijna zeggen dat moeder zwaan door de wetering kuierde terwijl de kinderen rondrenden. In elk geval was het een vredig tafereel, niet verstoord door andere geluiden dan de roep van een kievit en het gekwaak van de kikkers. Een grotere tegenstelling met de drummers van even daarvoor was haast niet te bedenken. Een stukje verder kwam ik langs een bord bij een andere wetering. Er was iets op het bord geschreven met stift.
Uit nieuwsgierigheid stopte ik om de tekst te lezen. Het bleek te gaan om een nare antisemitische boodschap. Wat bezielt mensen toch om zulke dingen te schrijven? Wat gaat er om in die koppen van ze? En waarom plaats je zo'n tekst in vredesnaam langs een weg in de polder waar alleen boeren met trekkers, een enkele automobilist en fietsers komen? Is zo iemand te laf om het ergens te doen waar hij of zij gezien wordt misschien? Ik weet het niet en ik wil er niet eens te lang over nadenken. Diva schonk er helemaal geen aandacht aan, zij was druk bezig met jagen op krekels en muizen in de wegkant. Dat vind ik altijd een aardig schouwspel.
Ze loopt met gespitste oren langs de berm en plotseling springt ze met alle vier haar pootjes bij elkaar in het gras, alsof er een opgewonden veer los springt. Vervolgens wroet ze met haar snuit door de grashalmen waar net nog die krekel tjirpte. Dat Japie Krekel heus niet zo dom is om er te blijven zitten beseft ze blijkbaar niet. En het deert haar denk ik ook niet, want ze amuseert zich kostelijk. En mij ook. Ter afsluiting van onze rit zijn we even naar een van onze favoriete weggetjes gereden, waar Diva genoot van de jacht op nieuwe krekels en ik van de hazen die in de weilanden renden.
Echt, in de polder is altijd iets te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten