Onze bestemming was een del die tegenover theehuis 't Bluk lag. Ik bedoel niet dat er daar een slettterig type lag hoor, dat zou wel heel goedkoop geweest zijn van mijn ouders. Nee, ik heb het over een kom in de hei, een kuil. Daar streken we neer. Mijn vader zette een tentje op voor wat schaduw en mijn beide ouders gingen er pontificaal voor zitten. Wij, de kinderen, schoten alle kanten op om ons te vermaken op de hei. Geweldig vonden we het. En er was nog iets dat de bezoekjes aan de hei erg leuk maakte. Het theehuis was eigendom van een oom en tante van me. Aan de zijkant van het gebouw bevond zich een luik waar bezoekers van de hei ijs en snoepgoed konden kopen. Vaak waren het nichtjes van ons die erachter stonden. Wij probeerden dan of ze ons misschien gratis een dropveter of een staaf zwartwit wilden geven. Soms waren ze zo lief om dat te doen, maar uiteraard konden ze er geen gewoonte van maken. Maar ja, dan had je gewoon pech. Helemaal niet erg vond ik, want ik ging ook graag naar binnen in het etablissement. Daar hingen en stonden tienallen opgezette dieren ter verhoging van de sfeer. Fascinerend vond ik dat als kind. Vooral van de buizerd met zijn priemende ogen, zijn imposante haaksnavel en zijn gevaarlijk uitziende klauwen kon ik geen genoeg krijgen. Kortom: ik heb goede jeugdherinneringen aan de Zuiderhei.
Goed, de heide staat in bloei nu dus was het tijd voor een bezoekje. Ik had afgesproken met vriendin Betty om er te gaan kijken. Zij heeft weer haar eigen reden om erheen te gaan. Ze heeft jarenlang op de grens van die hei gewoond en zij heeft er haar eigen herinneringen aan. Ik ben met mijn trouwe scootmobiel door mijn geliefde Eempolder naar Baarn getuft om haar op te halen. Ze stond me al op te wachten en ze klom snel in het mandje van mijn scoot. Daar gingen we.
Nee joh, zie je het al voor je? Een ouwe zot op een scootmobiel met een even gestoorde zottin in het mandje voorop, haar benen bungelend over de rand? Echt niet, Betty ging heel stoer met de fiets. En geen elektrieke hè? Neen, een fiets waar je zelf al het trapwerk moet verrichten. Petje af. Maar ik dwaal alweer af, wijt het maar aan de leeftijd. Ik ben dus naar de Zuiderhei geweest vanmiddag en het was er prachtig. Het paars van de heidestruiken stak zo mooi af tegen het weelderige groen dat kennelijk goed gedijt had in de vele regens van deze zomer. Het leek wel of we van het ene schilderij het andere schilderij inreden. Ik heb geprobeerd het gevoel vast te leggen in foto's, zodat mijn lezers mee kunnen genieten. Enne... sorry dat ik zo afdwaalde tot tweemaal toe. Het verhaal had behoorlijk korter gekund. Maar of dat leuker was geweest weet ik niet. En ik heb niet eens verteld over die keer dat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten