Meestal schrijf ik over leuke dingen die me overkomen onderweg. Over bijzondere ontmoetingen, grappige situaties of dingen die me verbazen. En ik probeer altijd om mijn verhalen te doorspekken met wat humor. Maar heel soms gebeurt me onderweg iets dat helemaal niet leuk is en waar ik geen humor in zie. Afgelopen zondag was het mooi weer en ik was op weg met Diva naar een park. Halverwege moest ik een drukke weg oversteken. Er stond al een auto te wachten. Ik stelde me netjes achter de auto op. Dat doe ik dan altijd zo dat de chauffeur me kan zien in zijn zijspiegel, want ik ben me ervan bewust dat een scootmobiel niet erg hoog is. Ik stond rustig te wachten toen ik de auto ineens achteruit zag komen. Ik probeerde nog weg te rijden, maar het ging gewoon te snel. Door mijn manoeuvre heb ik voorkomen dat ik frontaal geraakt werd, maar desondanks was het een flinke klap. Ik werd uit mijn stoel geslingerd en ik landde hard op de straat. Op zo'n moment lijk je alles in vertraging te zien. Ik zag Diva uit haar mand gelanceerd worden terwijl ik door de lucht vloog. ik merkte dat ik met mijn heup hard de stoelleuning raakte en dat ik op mijn zij op straat terechtkwam. Daarna sloeg mijn hoofd tegen de straatstenen. Daar lag ik, op mijn rug en hulpeloos. Want normaal kan ik al niet zelf overeind komen als ik bij voorbeeld val in huis. De chauffeur kwam aangesneld en bleef in slecht Engels alsmaar zenuwachtig roepen "Oh my god, I am so sorry. Oh my god. I call the ambulance? Oh my god." Maar hij deed niks zinnigs. Ondertussen schoten er enkele buurtbewoners te hulp. Die bleven alsmaar vragen op me afvuren. Of ik in orde was, waar ik pijn had, of ik ze kon verstaan enzovoort. Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar blijkbaar drong het niet echt tot ze door dat ik niet kon praten. En ik probeerde ondertussen alsmaar met gebaren duidelijk te maken dat ik overeind geholpen wilde. Een en al misverstand. En ik lag daar hulpeloos op de harde straatstenen, mijn knie deed vreselijk pijn, mijn rug ook en mijn hoofd bonkte.
Man, wat voelde ik me daar gehandicapt zeg. Dat heb ik maar zelden. Ik weet natuurlijk wel dat ik behoorlijk gehandicapt ben, maar in mijn normale leven heb ik zo veel gewoontes aangeleerd dat ik me zelden zo voel. Maar echt, als je zo hulpeloos ergens op straat ligt en je kunt niet communiceren, dat is een heel naar gevoel. Gelukkig stopte er een arts die toevallig voorbij fietste. Zij begreep binnen no time dat ik wilde zitten. Nadat ze enkele basis controles gedaan had hielp ze me in zittende positie. Toen dat goed bleek te gaan gebaarde ik dat ik in mijn stoel wilde om te kunnen praten. En weer begreep ze me. Ik werd overeind geholpen en eindelijk kon ik in mijn heerlijk zachte stoel plaatsnemen. Ik heb mijn spraakcomputer gepakt en toen kon ik eindelijk al die vragen beantwoorden. Een van de buurtbewoners ging thuis een EHBO-set halen om mijn knie te verzorgen. Dat gaf mij even de gelegenheid om te kijken hoe het met Diva was. Die liep iets verderop rustig te snuffelen aan de bomen, dus daar had ik godzijdank geen zorgen meer over. Wat is ze toch een geweldige hond. Inmiddels was de mevrouw met de verbandmiddelen terug en de wond op mijn knie werd ontsmet en voorzien van een gaasje. Ik heb nog even gekeken of ik mijn knie kon buigen en daarna of mijn trouwe scoot beschadigd was. Op een paar krassen na leek hij in orde. Ik heb iedereen bedankt voor de hulp, Diva geroepen en ik ben naar huis gereden. Daar aangekomen dacht ik dat het allemaal nog wel meeviel. Mijn knie was flink geschaafd, mijn heup, mijn rug en mijn nek deden licht pijn. Maar toen ik 's avonds in bed lag begon mijn hele lijf behoorlijk pijn te doen. Ik heb die nacht nauwelijks een oog dichtgedaan. De wond op mijn knie bleek de volgende dag ontstoken te zijn, dus lopen ging nauwelijks. Ook mijn beurse heup en rug hielpen niet echt bij het bewegen. Ik heb deze week veel geslapen om te herstellen en langzaam begint mijn lijf iets minder naar aan te voelen. De wond is inmiddels schoon , maar nog steeds pijnlijk. Lopen gaat nog steeds niet goed door mijn heup.
Ik heb geluk gehad, het had veel erger kunnen aflopen. Maar ondanks de relatief weinige schade blijkt zo'n aanrijding nog best lang en veel impact te hebben. Maar goed, het zal wel overgaan voor ik een meIsje word. En mocht dat laatste toch voortijdig plaatsvinden dan laat ik het jullie weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten