WARMTE

 Ik was van de week op weg naar huis na een rondje door de buurt met Diva. Het was aan het eind van de middag en het begon al wat te schemeren. Er stond een gure noordwesterwind, zo'n wind die zelfs door je warme jas heen komt. Ik wilde gauw naar huis, naar mijn behaaglijk warme huiskamer. En ook Diva maakte haast, denkelijk om dezelfde reden. Maar zoals zo vaak als ik buiten ben liep alles geheel anders dan gepland. Er kwam mij een mevrouw tegemoet lopen. Ze zwaaide naar me en ze riep op een toon of we goede vrinden waren "Hallo!" Ik twijfelde even of ik haar misschien niet herkende omdat ze een wollen muts op had. Wat doe je dan in zon geval? Je glimlacht, je zwaait terug en ondertussen kijk je nog eens goed. Wat ik zag was een leuk geklede vrouw van ongeveer mijn leeftijd: Donkergroene enkellaarsjes, zwarte legging, een jas in herfstkleuren in een stijl die me aan Lapland deed denken en die lichtgroene wollen muts schuin op haar hoofd. Toen ze dichterbij kwam zag ik dat ze een mooi en niet alledaags gezicht had. Haar groengrijze ogen stonden een beetje schreef, net genoeg om haar een sprekende uitdrukking te geven. Het viel me ook op dat haar jukbeenderen wat breed en plat waren. Dit alles bij elkaar deed me vermoeden dat ze van Oost-Europese komaf was. Ze was inmiddels bij mijn scootmobiel aangekomen en zei "Hallo there. Ik herken jou van de straat dat je voorbijkomt. Hoe gaat het met jou?" Ik maakte met mijn duim het bekende gebaar dat het met mij goed was. Terwijl ik dat deed probeerde ik haar accent thuis te brengen. Amerikaans? Oekraine of Rusland? Omdat dat zo'n gekke combinatie was kwam ik er niet meteen uit. Je snapt dat mijn aandacht nu geheel gewekt was. Zij babbelde onderwijl lustig verder. "Ik zie jou met de hond in mijn huis. Gaat het goed met je? Ik was hier twee maanden geleden komen wonen. Sorry, ik spreek niet goed Nederlands. Ik heb lang in Amerika gewoond, over 40 jaren." Ah, dus toch een Amerikaans accent. Toen deed ze iets wat noch in Nederland, noch in Amerika de gewoonte is. Ze omhelsde me tot mijn verrassing terwijl ze zei " Ik wens jou een mooie dag." Even was ik de kou compleet vergeten, dit was wel een heel bijzondere ontmoeting. Ik pakte mijn spraakcomputer erbij en ik stelde me voor. Zij zei op haar beurt dat ze Anna heette en dat ze het leuk vond om kennis te maken. Ze wilde nog iets zeggen, maar kon duidelijk de juiste woorden niet vinden. Om haar te helpen schreef ik dat we ook in het Engels konden praten. "Ah," zei ze met een lach "Je spreekt Engels?" Ik vertelde dat ik Engels, Frans en Duits sprak. En tot mijn verbazing ging ze over in het Duits met een Amerikaans tintje. Ze vertelde me in een mengeling van Engels, Nederlands en Duits dat ze was opgegroeid in Mariënburg in de voormalige DDR. Ik wilde van haar weten hoe ze dan in Amersfoort terecht was gekomen. Ze vertelde dat ze van Poolse afkomst waren en dat ze het in de DDR slecht hadden. Ze kwam naar Nederland als vluchtelinge. Na een aantal jaren trouwde ze een Amerikaan en is ze met hem naar de USA vertrokken. Nu, na meer dan 40 gelukkige jaren daar, was ze toch weer naar Nederland gekomen. Bij toeval in Amersfoort. "Dus dat is mijn story, mijn leven." zei ze met een glimlach. Maar ik zag na haar verhaal in haar ogen behalve een glimlach ook oud verdriet en wat weemoed. Het maakte haar gezicht nog mooier en dat heb ik haar ook verteld. Weer werd ik omhelsd en ze zei "Jij bent ook een mooie mens. Ik hoop dat het je goed gaat." Ik was ineens een beetje ontroerd en dat zag ze natuurlijk. Ze omhelsde me voor de derde keer en deze keer hield ze me langer vast. Toen ze me weer losliet zei ze "We gaan elkaar zien. Bye" En weg was ze. De warmte van onze ontmoeting hield nog even stand tegen het gure weer, net lang genoeg tot ik weer thuis was.