NEVER A DULL MOMENT

Donderdag heb ik weer een rit gemaakt met Anneke en haar dochtertje Zoey. We hadden gehoopt op een droge zonnige dag, maar de weergoden hadden andere plannen. Het was grijs, bewolkt, koud en af en toe miezerde het ook nog. Maar we waren goed warm gekleed en per slot van rekening zijn we niet van suiker. We gingen op weg naar molen de Windhond in Soest. Anneke had haar nieuwe kijker mee en ze hoopte zoals de vorige keer weer mooie vogels of hazen te zien. Maar de middag begon nog mooier. Halverwege Amersfoort en Soest meende ze enkele hazen te spotten. Toen we de kijkers erbij haalden bleken het twee reegeiten te zijn. Ik heb in de afgelopen jaren vaker reeën gezien in de polder en ik was een tikkie blasé geworden. Voor Anneke was het echter de eerste keer dat ze ze in werkelijkheid zag. En ze reageerde zo blij en enthousiast dat het aanstekelijk was Ik voelde ineens ook weer die opwinding, dus voor mij begon de middag ook goed.. Dat is het mooie van samen op pad zijn: je leert van elkaar.

Goed, na dat leuke voorval zijn we verder gereden tot gemaal Malesluis. Daar kon Anneke even uitpuffen van het tegen de wind in fietsen, kon Zoey even lopen en wat snacken en Diva kon ook de pootjes even strekken. Ik heb van dat alles geen last, want ik zit de hele tijd comfortabel te zitten op mijn zachte zetel. 

Na de pauze zijn we naar de kerkenbuurt van Soest gereden met zijn mooie oude huisjes. Via het even fraaie Kerkpad togen we richting de Eng. Halverwege zijn we even gestopt bij de leuke biggetjes van het Bentheimvarken. Anneke en Zoey vonden ze "zo lief" tot het moment dat de zeug een van haar kinderen hardhandig wegjoeg bij een lekker hapje. Gillend als het bekende speenvarken rende de big weg. Plotsklaps was het tafereel voor Anneke niet meer zo lieflijk. Ze was geschokt en ze was boos op het in haar ogen ontaarde moedervarken, dus ze wilde snel verder. 

Op de Eng aangekomen hebben we het voetpad de Enghenbergesteeg op genomen voor wat rust na de drukte van de hoofdweg. Zoey en Diva konden er fijn lopen terwijl wij genoten van het uitzicht en de vele vinken op de opgedroogde zonnebloemen. Bovenop de Eng aangekomen meende Anneke weer iets te zien verderop en ze pakte fluks haar kijker erbij. Tot mijn verbazing sprong ze op haar fiets en racete weg terwijl ze me toeriep "Hou Zoey even bij je." Snel pakte ik ook mijn kijker en toen begreep ik waarom ze zich zo haastte. Verderop lag iemand op de grond hevig te schokken. Het zag er door mijn kijker uit als een epileptische toeval. Ik kon zien dat Anneke erbij ging zitten en probeerde te helpen. Diva was achter haar aan gerend en ik zag dat ze kwispelend bij de bevende persoon ging zitten. Ook kwamen er twee voorbijgangers bij staan. Zoey realiseerde zich ineens dat haar moeder verdwenen was. Ze keek me aan en vroeg met een bibberend stemmetje "Waar mama?" Ik probeerde haar met gebaren gerust te stellen, maar uiteraard lukte dat niet helemaal. Ik hoopte maar dat ze bij me zou blijven als ik stil bleef staan. Dat ging zo'n vijf minuten goed tot ze haar moeder verderop ontwaarde. Toen was er geen houden meer aan: ze wandelde resoluut die kant op. Mij restte niet veel anders dan maar mee te rijden. Bij de plek des onheils aangekomen blek het om een mevrouw te gaan die daar op de grond lag. Anneke zat er nog steeds bij en probeerde haar rustig te houden. Zoey ging er doodgemoedereerd naast zitten en ze verorberde de rest van haar krentenbol. Wat is het leven van een tweejarige toch heerlijk simpel. Je hebt mama weer gevonden en je hebt nog een halve krentenbol, Het is allemaal goed. Diva lag ondertussen op de mevrouw die haar met haar hand redelijk rustig aaide terwijl de rest van haar lijf nog steeds hevig schokte. Dat Diva er was deed haar zichtbaar goed. Wat is het toch een geweldig hondje. Gewoon bij een onbekende gaan liggen omdat die persoon hulp nodig heeft. Het duurde best lang eer er een verpleegkundige van de ambulancedienst verscheen. Ik zal hier niet verder ingaan op alle details erna, maar ik kan wel zeggen dat wij nogal onthutst en boos weg zijn gereden vanwege de slechte zorg. Nu had niet alleen Anneke behoefte aan rust, maar ik net zo goed. We zijn via de kortste route naar de Korte Duinen gereden om af te kicken van de hele situatie. Anneke, Zoey en Diva konden even een stukje wandelen en ik reed stapvoets mee. Heerlijk die rust. Inmiddels liep het tegen half vijf en het begon al te schemeren. Toch besloten we door het bos huiswaarts te rijden en dat bleek een goede keus te zijn. De herfstkleuren van de bladeren kregen in het schemerlicht iets magisch. Ze leken wel te gloeien en in die toverachtige gloed reden we naar huis toe. De rust in onze hoofden en harten was weergekeerd. Wat een middag zeg. Wat een rollercoaster. Never a dull moment when I'm on the road.

Foto gemaakt door Anneke

Foto gemaakt door Anneke

.