EVEN GELUKKIG

 Dag lezers. Ik had beloofd snel weer van me laten horen, dus daar gaan we. Ik had het plan opgevat om deze week flink wat ritten te gaan maken zodat ik wat te schrijven zou hebben. Maar man, wat was die oostenwind me toch guur! Als je stil zit zoals ik op mijn scootmobiel, dan word je alleen maar kouder des te langer je rijdt. Dus dat werd hem tot mijn teleurstelling niet. Wat heb  ik dan wél gedaan? Nou, ik kwam bij toeval een bericht tegen over een ander gratis AI programma dan ik al gebruikte. Ik heb een paar dagen lang allerlei afbeeldingen zitten bedenken die dat programma dan weer mocht genereren. Altijd leuk. Nou ja, voor mij dan. Omdat het niet een erg boeiend verhaal is voor anderen zal ik er verder niet over uitweiden. Dit zijn als voorbeeld enkele van mijn fantasieën.

Ben ik er dan helemaal niet op uit geweest? Jazeker. Ik vond het vanmiddag wel weer welletjes met dat binnen zitten. De zon scheen aanlokkelijk en ik wilde grutto's en kieviten zien en horen. Wijs geworden door mijn ervaring met de oostenwind heb ik mezelf beschermd met een winddichte skibroek, een warme winterjas, thermo handschoenen en een fleece pet. Als een soort Michelin mannetje zat ik behaaglijk warm op mijn scoot. Diva lag heerlijk uit de wind in haar wintermand tussen mijn voeten. Aldus toegerust zijn we de polder in gereden. Ik speurde al rijdend de weilanden af, want had op diverse Facebookpagina's gelezen dat er honderden grutto's gesignaleerd waren. Maar de enige vogels die ik zag waren de vele Canadese en grauwe ganzen, plus de gebruikelijke kokmeeuwen en kauwtjes. Dat veranderde ineens toen ik de vogelboulevard in polder de Slaag op reed. Bij een plas dras gebiedje (Ja sorry, ik heb die merkwaardige naam niet bedacht. Die is ontsproten uit het brein van en of andere ecoloog. Blijkbaar volstond de term drassig stukje land niet meer.) zag ik tot mijn vreugde zeven grutto's scharrelen. Ik was dik tevreden. Ze zijn terug. En toen ik verderop in het gebied ook enkele tientallen kieviten zag staan kleumen was ik blij. Zeker toen er ook nog een vlak boven mijn hoofd scheerde, enkele buitelingen maakte en luidkeels zijn naam riep "Kievit! Kievit, kievit!"  

Maar het werd allemaal onverwacht nog mooier. Een stukje verderop zag ik een groepje mensen met verrekijkers naar iets kijken in een van de sloten. Dat is altijd een goed teken. Dus ik ben er gestopt en ik zette net als zij de verrekijker aan mijn ogen. Niet te geloven: tientallen grutto's bij elkaar.  Wat is hij toch mooi met zijn goudbruine veren, onze nationale vogel. Jazeker: de grutto is officieel de nationale vogel van Nederland. En terecht. Ik zat te genieten. Helaas zaten ze te ver om er met mijn cameraatje een foto van te maken. Maar je kunt er toch van meegenieten dankzij de welwillendheid van een mevrouw wier foto ik mag gebruiken. Bij deze.

Bij elk verhaal hoort een hoogtepunt. Zo ook bij dit verhaal. Er vloog namelijk een valkje boven de grutto's en in paniek gingen ze allemaal tegelijk op de vleugels. Wat een magnifiek gezicht. Eén grote wolk van roodbruine vleugels met de karakteristieke witte strepen. Nu zag ik pas goed hoeveel het er waren: het waren er zeker honderd. En allemaal jammerden ze in angst hun naam met dat klaaglijke "Oh gut, oh gut, oh gut." Zo'n schouwspel had ik nog nooit gezien daar in de Slaag. Ik was niet meer blij, ik was was even gelukkig. Mijn dag kan niet meer stuk.