Het is net of ik met dit mooie weer meer meemaak onderweg. Neem nu gewoon een middag deze afgelopen week. Ik had me voorgenomen eens door de Soester polder naar Baarn te rijden. De zon scheen, er stond redelijk wat wind en ik had er zin in. Halverwege de rit zag ik boven een weiland een torenvalkje bidden Uiteraard ben ik gestopt om even te kijken. De valk was dichtbij genoeg om haar, het was een vrouwtje, met het blote oog goed te zien. Toch heb ik de kijker erbij gepakt, wan juist op zo'n korte afstand is kijken met acht keer vergroting mooi. Veel mensen die ik ken gebruiken hun kijker alleen om dingen ver weg beter te kunnen zien, maar echt: juist voor dichtbij is alles door je kijker gezien zo mooi. Zo kon ik van het valkje tot in detail zien hoe dat bidden in de lucht nu werkt. Ik kon zien dat de vleugels zo snel op en neer gingen dat ik ze niet niet eens scherp kon krijgen. Dat doen biddende torenvalken om hun lijf precies in de goede hoek te houden om tegen de wind te kunnen "staan". En uiteraard ook om in de lucht te blijven. De staart is wijd gespreid en beweegt continu verticaal open neer en tegelijkertijd ook in golvende horizontale golvende bewegingen om het evenwicht te bewaren. Als je even de tijd neemt om zo'n tafereel te bekijken zie je dat de vogel een verbluffend staaltje van precisie tentoonspreidt. Ik vind het prachtig.
Enfin, terwijl ik zo sta te kijken komt er een man op een ligfiets uit de tegenovergestelde richting aan rijden. Hij remt af en zet zijn fiets diagonaal op de weg stil. De heer vraagt "Is het een kiekendief?" Dat ik de man ineens beschrijf als een heer komt omdat hij dat duidelijk is. Hij heeft bij voorbeeld een spijkerbroek aan met een vouw in de pijpen, iets dat je alleen ziet bij mensen die hun spijkerbroeken kopen in dure speciaalzaken. Op de broek droeg hij een lichtgroene polo met op de borstzak het logo van een bekend ontwerper. En hij sprak met een licht geaffecteerde klank in zijn stem. Niet overdreven of gemaakt, maar dat natuurlijke dat je vaak bij oud geld hoort. Je merkt dat ik niet alleen de valk in detail bekeek, maar deze heer ook. Ik vind dat nu eenmaal leuk om op details te letten.
Ik legde de meneer uit dat het een vrouwtje torenvalk was en dat ze waarschijnlijk van de nestkast op de brandweertoren kwam. Dat vond hij leuk en hij begon enthousiast te vertellen dat hij zo genoot van de polder. Ik zag tot mijn schrik achter hem een busje met grote snelheid aan komen rijden en hij stond nog steeds diagonaal op de niet al te brede weg. Ik wees in een poging hem van het naderend gevaar bewust te maken met gestrekte arm naar de bus. Hij daarentegen meende dat ik het nog over de torenvalk had en hij zei "Ja ja, ik zie hem. Mooi hoor." Op dat moment raasde het busje met veel te hoge snelheid half door de berm rijdend rakelings langs hem heen, met veel lawaai en stofwolken opwerpend. De arme man schrok zich bekant een beroerte. Zijn ogen stonden groot en licht verward, zijn eerst keurig gekamde haren stonden alle kanten op door de zijwind van de bus. Hij sprak met enigszins trillende stem "Ik ga maar weer eens verder. Ik wens u nog een goede reis." En weg was hij. Ik hoop maar dat hij in het vervolg wat beter op het verkeer let, wan ze rijden vaak veel en veel te hard in de polders helaas.
Ook ik heb mijn weg vervolgd, op naar Baarn. Daar aangekomen ben ik even langsgegaan bij vriendin Betty. Maar die stond net op het punt naar yoga te gaan. Dat kan gebeuren als je op de bonnefooi bij iemand aan de deur komt. Maar met zulk mooi lenteweer is dat geen probleem hoor: Diva en ik zijn gewoon naar de dichtbij gelegen Pekingtuin gegaan, een park waar ik veel mooie herinneringen uit mijn hippietijd bij heb. Na het bezoek aan het park besloot ik eens te gaan kijken bij mijn zus Bernadette en zwager GertJan. De laatste bleek druk bezig het houtwerk van de voorgevel te lakken. Een karwei waar je eenmaal begonnen moeilijk mee kunt ophouden, wil je een mooi resultaat krijgen. Dus ook daar volstond het om even hallo te zeggen. Iedereen die gepensioneerd is lijkt zo druk te zijn. Nou, ikke niet. Op zo'n mooie dag heeft deze flierefluiter niets anders aan zijn hoofd dan wat rond te rijden en te genieten. Dus zijn we op ons gemak naar het andere mooie park in Baarn getogen: het Cantonspark. Ook daar heb in in lang vervlogen tijden menigmaal stoned rondgelopen. Het park was destijds mooier dan nu, maar mijn herinneringen kunnen mogelijk gekleurd zijn door het gebruik van hasjiesj. Maar het is nog steeds een fraai park hoor en ik kom er graag.
Op de terugweg die van Eembrugge door de polder naar Hoogland liep kwam ik nog een kennis tegen die ik lang niet had gezien. Terwijl ze toch maar twee straten verder woont. Althans dat dacht ik, maar ze bleek verhuisd te zijn naar Hoogland om gezondheidsredenen. Toen ik ernaar vroeg vertelde ze me dat ze een paar jaar terug kanker had gehad. Ze meende, mede door wat de specialis zei, dat ze volledig genezen was. Maar de ziekte was teruggekomen. Ze vertelde opgewekt dat ze genoot van elke dag en zo zag ze er ok uit. Lachend, nog steeds pretoogjes, babbelend als altijd. Maar ze heeft wel wat meegemaakt zeg en ook dat zie je wel in haar ogen als ze erover praat. En dan ben ik al de hele middag bezig met de leuke dingen die ik meemaak. Dat valt dan ineens in het niet bij haar verhaal. Ik had wel even het een en ander te overdenken het laatste stukje op weg naar huis. Je maakt wat mee op een middag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten