NIET ZEUREN

 Vanmiddag ging ik naar beneden met Diva on een leuke rit te gaan maken. Dit is wat ik meemaakte in de hal beneden.

Ik kom uit de lift en ik zie op de stoelen in de hal twee bewoners van het appartementencomplex zitten. De een is een meneer van ongeveer mijn leeftijd, de andere man schat ik iets jonger. Beiden zijn goed gekleed en zichtbaar goed gevoed. Beiden zien er bovendien oud en uitgeblust uit in mijn ogen. Ik kon het niet helpen dat ik hun gesprek mee luisterde. Ik vermoed dat de twee heren, net als veel van de bewoners, zo luid praten omdat ze hardhorend zijn. Waarom ze om dat euvel te verhelpen geen hoorapparaatjes dragen zal straks duidelijk worden. Ze houden namelijk niet van oplossingen. Goed, hun gesprek ging als volgt. "Het valt niet mee om altijd alleen te zijn." "Wat je zegt. Ik ben vier jaar geleden mijn vrouw verloren." "Ik niet. Ik ben al jaren gescheiden. Da's ook erg hoor." "Maar ja, dan ga je hier maar zitten hè? Dan zie je nog eens iemand." "Zo is het." Er valt even een stilte en ik wil al verder rijden. Maar dan hervatten de heren hun gesprek en ik ben nieuwsgierig welke ellende ze nog meer ter berde brengen. Want dat dat de teneur van het gesprek is is wel duidelijk. "Wat was het de afgelopen dagen warm hè?"  Och heden, nu komt het nare Hollandse weer erbij. "Nou nou, ik kan er tegenwoordig niet goed meer tegen. Je komt op zo'n dag de deur niet uit." "Maar vandaag is het inenen tien graden kouder. Je weet 's morgens niet wat voor kleren je moet aantrekken." "Ja het is guur buiten. Ik denk dat ik vandaag maar binnen blijf. Ik weet toch niet waar ik heen zou moeten." "Heb je geen kinderen?" "Jawel, maar dar heb ik weinig contact mee. Ze zijn te druk hè?" "Met mijn zoon heb ik goed contact, woont te ver. Hij komt nooit, alleen op vaderdag. Hij heeft wel een goede baan geloof ik ."

Dan ontwaren de heren mij in mijn scootmobiel met Diva in haar mand tussen mijn voeten. "Kijk, daar heb je dat hondje. Die gaat altijd mee" "Ja knap hè, dat dat beestje precies weet wat hij bedoelt. Hij kan niet praten, die man." Ze hebben het verdorie over me alsof ik er niet ben, terwijl ik op nog geen twee meter van ze af sta. "Dat hondje loopt altijd los bij hem. Hij is zo gehoorzaam, maar het gaat een keer mis, let op mijn woorden. Dan steekt dat beestje de straat over en wordt hij plat gereden." "Ik heb vroeger een kat gehad die is doodgereden. Mijn vrouw was van streek, maar ik was blij toe. Katten zijn gore beesten. Heb je weleens een kattenbak moeten schoonmaken? Ik wel. Je gaat over je nek van die stank. Ik hoef geen huisdieren, het geeft alleen maar kosten en je hebt er niks aan." "Is de zaal vandaag weer niet open? Kunnen we weer niet biljarten."

Ik had inmiddels wel genoeg narigheid gehoord. Ik snap zulke mensen niet. Ze hebben een dak boven hun hoofd. Ze hebben elke dag te eten, meer dan genoeg eten zo te oordelen naar hun corpulente buiken. Ze hebben goede kleding aan het lijf. Ik weet dat de een een auto heeft en de ander een scootmobiel. Het is verdorie droog en 17 graden. Ze hebben de tijd aan zichzelf, dus de wereld ligt aan hun voeten. Ga eropuit in plaats van elke dag op die stoelen te zitten lamenteren hoe naar het leven is.

Ik ben in elk geval wel op pad gegaan met Diva. We zijn heerlijk door het bos naar Soest gereden. We zijn voor de afwisseling weer eens over allemaal oneffen bospaadjes gegaan. Ik heb dan lol met het manoeuvreren en Diva heeft ook plezier omdat ze lekker lang los mag lopen. Daarna heb ik wat foto's gemaakt in de Korte Duinen, waar het altijd mooi is. Terug zijn we via de de polder gereden. Daar was het best fris en ik had een iets te dunne jas aan gedaan. Maar heren uit de hal: dan heb ik het een beetje koud. Nou en? Dan waardeer ik thuis de behaaglijke warmte weer. Niet zo zeuren hè?