Zoals de meesten van jullie al wel weten hou ik enorm van onverwachte ontmoetingen met onbekenden onderweg. Donderdag was het weer eens zo ver. Een ontmoeting op een polderweggetje. Een korte weg, een kort samenkomen en derhalve een kort verhaal. Maar ik vond het zo leuk dat ik het je toch niet wil onthouden.
Het begon ermee dat ik even was gaan buurten bij mijn vriendin Betty in Baarn. We hebben gezellig een uurtje zitten kletsen bij hen in de tuin. Het was benauwd weer met zo'n gelige onweerslucht. Ik attendeerde bij het verlaten van de tuin Betty erop dat de hortensia er zo prachtig uitzag in dat licht. Waarop zij, lief als ze is, een trosje bloemen ervan plukte en het aan mij gaf. De bloemtros lag netjes in mijn mand voorop. Maar toen ik eenmaal begon te rijden tilde de rijwind de vederlichte bloemen telkens op. Ze dreigden echt uit mijn mand te vallen en dat zou ik zonde gevonden hebben. Inmiddels reed ik de polder in en daar waaide het nog ietsje harder. Ik stopt aan de kant van de weg om te bedenken hoe ik dit probleem zou oplossen. En daar kwam de oplossing aan lopen. In de vorm van een wandelaarster. Ze liep langzaam, bijna sjokkend en haar gezicht toonde vermoeid. In een opwelling bood ik haar de bloemen aan. Ze vroeg op verbaasde toon "Die zijn toch niet voor mij?" Ik knikte en bood de bloemen nogmaals aan. Ze pakte ze aan en ze hield ze even tegen haar hart. "Dankjewel." zei ze en er verscheen een prachtige glimlach op haar gezicht. Ik zwaaide en reed weer verder. In de gauwigheid wierp ze me nog een kushand toe en ook zij vervolge haar weg. Ik mijn spiegel zag ik dat haar tred ineens weer vlot en veerkrachtig was. De ontmoeting had haar duidelijk goed gedaan en dat deed mij weer goed. Twee blije mensen, één kort samenkomen. Het leven is mooi.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten