MAGISCH

Ik ben de afgelopen weeek veel in de polder geweest. Het is daar zo mooi nu met al die grutto's, tureluurs, kieviten en niet te vergeten de vele hazen. Ik was van plan er zaterdag ook heen te gaan, deze keer met Anneke en de kleine Zoey. Maar Anneke wilde niet te ver fietsen, dus besloten we naar park Randenbroek hier in de stad te gaan. Dat is nog geen tien minuten rijden. Daar aangekomen zette Zoey het op een lopen naar de speeltuin, want daar is ze dol op. Wij kwamen er in een wat rustige tempo achteraan. Voor we ook maar neer konden strijken op een bankje in de zon werden we al opgehouden door twee meisjes die helemaal verrukt waren van Diva. De "Oh wat lief!" "Ah, wat een schatje." "Mag ik haar aaien?" kreetjes waren niet van de lucht. Nu vindt Diva zulke belangstelling gelukkig heerlijk. Men is immers een diva? Wat bovendien meespeelt is dat ze weet dat ik doorgaans de kinderen een hondenbrokje geef dat ze dan weer aan haar geven. Niet alleen bij mannen, maar zeker ook bij honden gaat de liefde door de maag.

Goed, uiteindelijk konden we  plaatsnemen op een van de bankjes. Heerlijk in de zon zitten met niets anders te doen dan kletsen en af en toe kijken of Zoey geen gevaarlijke fratsen uithaalt op de speeltoestellen. Wat een leven. Maar na pakweg drie kwartier werden we het stilzitten toch een beetje zat. We zijn het park op ons gemak verder in gewandeld tot achter Huis Randenbroek. Daar is een grasveld met een vijver en uitzicht op het landhuis. Uiterard waren we niet de enigen die er kwamen genieten van het voorjaar. Dat vind ik zo leuk van stadsparken en stadsmensen: zodra het mooi weer is zitten ze op de gazons. De mensen bedoek ik hè, niet de parken. Ze zonnen op meegebrachte plaids, ze luisteren naar hun favoriete muziek, ze drinken een glaasje wijn uit koelers. Kortom: ze genieten van buiten zijn. En iedereen is vriendelijk. Weg met de korte lontjes. Diva dartelt van plaid naar plaid, komt even goedemiddag kwispelen en ze wordt overal verwelkomd met aaitjes. Ook zij heeft een goed leven, een hondenleven. 

Zoey vond vooral de vijver en de eenden interessant. Water waar je niet te dichtbij mag komen is nu eenmaal enorm aanlokkelijk voor een ondernemende peuter. "Niet te ver over de rand lopen Zoey." leverde een grijns en een uitdagend blik op. En uiteraard moest mevrouw de hele rand gauw lopen voor Anneke kon ingrijpen. Heerlijk is dat om te zien. Vooral omdat het niet mijn kind is en ik me de tijd dat mijn eigen kinderen zo deden goed herinner. Puur leedvermaak. Nogmaals: heerlijk. Wat minder leuk was was het feit dat ik even later op de terugweg door het park per ongeluk Zoey omver reed. Dat kwam zo: Ik was bezig met mijn scootmobiel door een iets te nauw zigzaghekje te manoeuvreren en natuurlijk wilde Zoey op dat moment ook door datzelfde hekje. Waar anders in een park van zeker drie hectare? Ik raakte haar omdat ik echt even moest vorkomen dat ik vast kwam te zitten en zij ondanks diverse waarschuwingen van haar moeder niet opzij wenste te stappen. Met mijn geringe snelheid was het gelukkig maar een lichte aanraking, maar ze kukelde desondanks voorover over een liggende boomstronk. Ik schrok me wezenloos en de arme Zoey denkelijk ook. Alleen Anneke, de ontaarde moeder, lag in een deuk. Over leedvermaak gesproken. Gelukkig mankeerde het kind niets, ze was alleen enorm geschrokken en wilde alleen nog maar in haar moeders armen huilen.

Natuurlijk zou een rit niet een rit zijn zonder ontmoetingen, zelfs niet zo'n kort ritje. Terwijl we over het pad naar het landhuis wandelden hoorden we prettig aandoende klanken, meditatieve klanken, op ons afkomen alsof er iemand zacht op diverse gongs sloeg. Op een van de vele bankjes ontwaarden we een meneer die op zijn schoot iets had liggen dat er in eerste instantie uitzag als zo'n kleine kogelvormige barbecue. Hij sloeg er ritmisch op op diverse plekken zoals je bij voorbeeld op bongo's zou slaan. We hebben even staan luisteren tot hij ophield. Natuurlijk wilden we weten wat dat nu voor instrument was. Het bleek een percussie instrument te zijn waarvan ik me de naam even niet zo snel meer herinner. De man vertelde ons dat er op diverse plekken in de boven- en zijkanten verschillende zuivere klanken waren aangebracht waar je op diende te slaan.. De kogelvorm diende als klankkast. Mooi ding.

Ook kwamen we nog een mevrouw tegen die met een fraaie airedale terrier liep. We rakten aan de praat over het ras en ik vertelde haar dat ik als jochie van tien met de airedale van mijn oom hele wandelingen maakte. Zij op haar beurt vertelde dat haar vader er altijd een had en dat ze dus met het ras was opgegroeid. Al kletsend over hondenrassen die je in de jaren '50 en '60 meer zag dan nu ontdekten we dat we van dezelfde leeftijd waren en dat we beiden dezelfde soorten honden vroeger leuk vonden. Ik hou zo van zulke ontmoetingen en van de leuke, vaak boeiende gesprekken die erbij ontstaan. Maar weet je wat het is met die leuke ontmoetingen? De tijd vliegt tijdens die gesprekken, ze glipt tussen je vingers door als zand. Zo zagen wij tot onze verbazing ineens dat ons uurtje in het park ongemerkt ruim drie uurtjes waren geworden. Dus snel op weg naar huis. Moe en rozig, maar met een goed gevoel. Zoey was zelfs zo afgemat dat ze achterop de fiets in slaap viel. Bij hun huis aangekomen schrok ze wakker. Ze keek compleet verbluft om zich heen, herkende plots haar eigen huis en ze riep met grote ogen van verbazing "Mama!" terwijl ze naar de flat wees. Dat is mooi aan de wereld van een kind. Zo ben je in het park en plotsklaps ben je thuis. De wereld is magisch. En die magie raken we kwijt als we ouder worden.

GEWOON BIJZONDER

Ik heb al heel lang niets geschreven hier. Vier maanden niet. Ik heb 's winters sowieso minder inspiratie omdat ik niet zoveel en zo lang buiten ben als in de andere seizoenen. En ik was ook druk met allerlei andere dingen. Maar met het weer van de afgelopen tijd ben ik uiteraard elke middag weer urenlang buiten. Dat waren heerlijke dagen. En ineens, geheel onverwacht, kan er dan zo'n dag tussen zitten die bijzonder is. Gisteren was zo'n dag. Ik reed met Diva op mijn gemak langs de Eem, genietend van de warme voorjaarszon op mijn gezicht en van de wind in mijn haar. Ik keek wat rond naar het felle geel van de paardenbloemen in de bermen, het wit van de madeliefjes en het paars van de hondsdraf. Alle drie heel gewone veel voorkomende planten, maar daarom niet minder mooi. Ik zat daardoor al rijdend wat te mijmeren over dat gewoon zo prachtig kan zijn. Zo zag ik bij voorbeeld twee eenden in een weiland. Iedereen kent ze en iedereen weet hoe mooi gekleurd het mannetje is. Maar ik kijk graag naar de vrouwtjes eenden. Ze zien er op het eerste gezicht onopvallend bruin uit, zo gewoontjes. Maar als je eens goed kijkt zie je hoeveel tinten bruin ze hebben en uit  hoeveel patronen hun verenkleed bestaat. Ze zijn prachtig.

Enfin, terwijl ik naar die eenden keek ontwaarde ik op de achtergrond een grote witte vogel. Ik nam aan dat het een zilverreiger was, omdat die er vaak lopen. Maar omdat mijn zus Monique me had verteld dat zij in die omgeving een lepelaar had gezien, pakte ik mijn verrekijker er toch maar bij. En warempel zeg: het was een heuse lepelaar. Ik wilde er rustig naar kijken zonder andere weggebruikers te hinderen, dus reed ik fluks naar een kazemat wat verderop waar ik makkelijk kon stoppen. Daar aangekomen zag ik een mevrouw staan die met haar telefoon een foto maakte van de vogel. Ze sprak me enthousiast aan dat er in de verte een lepelaar stond.en dat het helaas te ver was om met haar telefoon een goede vergroting te maken. Nu heb ik altijd in mijn tas als reserve mijn oude kijkertje mee. Die bood ik haar aan, zodat ze ook kon genieten van de lepelaar. Zwijgend stonden we minuten lang naast elkaar met onze kijkers voor de ogen, ieder in de eigen bubbel. Toen overhandigde ze me de kijker en ze bedankte me. Ze keek me recht in de ogen en ik keek terug. Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven wat er gebeurde. De tijd leek stil te staan, de wereld was weg, er waren alleen nog onze ogen. Het leek eindelos te duren, maar in werkelijkheid zal het hooguit enkele minuten in beslag hebben genomen. Plots zag ik tranen opwellen in haar ogen en met hoorbaar aangedane stem zei ze "U ontroert me." Toen was deze zot natuurlijk ook meteen ontdaan en om dat wat te verhullen bood ik haar een schone zakdoek aan. We hebben daar nog een minuut of twintig rustig staan praten over ontmoetingen, verbinding maken met mensen, over klein geluk en genieten van de natuur. Daarna hebben we elkaar een fijne dag gewenst en zijn we ieder ons weg gegaan. En zo eindigde wat een rit over gewone dingen leek te worden zomaar met een opmerkelijke ontmoeting.

Ik weet niet waarom mij altijd zulke dingen overkomen, maar ik ben er blij mee. Het is toch gewoon bijzonder?

DE PAARDENKAMP

Ik ben van de week samen met Anneke en haar dochtertje Zoey eens wezen kijken bij Amerigo 2, de schimmel die Sinterklaas zoveel jaren heeft gediend. Ik geloof dat hij inmiddels 29 jaar is, dus dat is behoorlijk oud voor een paard. Amerigo slijt zijn oude dag op de Paardenkamp in Soest. Voor degenen die de naam niet kennen: de Paardenkamp is een rusthuis voor paarden. Er  wonen daar zo'n 120 paarden en pony's. We werden op boerderij Vosseveld hartelijk verwelkomd door een van de medewerkers. Hij legde kort en en ander uit over de stichting, liet ons zien waar de paarden stonden en hij startte voor ons in een leuk ingericht filmzaaltje een film over het ontstaan van de Paardenkamp. Ik vind zo iets altijd aardig en leerzaam. Je leert weer iets bij over je omgeving en als geboren en getogen Soester vond ik het nog eens extra boeiend.

Aan de balken van het plafond zagen we tientallen naambordjes met de namen van inmiddels overleden paarden. Een leuk gezicht en vooral een mooi eerbetoon aan al die oud-bewoners. Je merkt aan alles op het terrein dat de medewerkers echt van hun paarden houden. Op boerderij Vosseveld leven bij voorbeeld de dieren die de meeste zorg nodig hebben. Elk paard krijgt er behalve medicatie een aan hem of haar aangepast dieet. Aan de overkant van de weg bevindt zich boerderij het Gagelgat, waar de paarden die wat minder zorg nodig hebben leven. Ze hebben er overigens ook geiten, konijnen en kippen. Het Gagelgat is een prachtige gerestaureerde boerderij van 400 jaar oud. Omdat je je wellicht afvraagt waar die vreemde naam vandaan komt, zal ik dat even snel uitleggen. Achter de boerderij bevindt zich een poel en om die poel heen groeit veel gagel, een struik waaraan men medicinale eigenschappen toedichtte. Wat dacht dus de eerste familie die zich daar vestigde 400 jaar geleden? Iedereen in Soest kent de poel, dat gat, waar de gagel groeit, dus we noemen onze boerderij het Gagelgat. Dan weet iedereen waar het is. Lekker simpel en vooral duidelijk. Dat is nu boerenverstand.

Goed, wij togen na ons bezoek aan Vosseveld naar de overkant. Niet zozeer vanwege de mooie hoeve en de geschiedenis. Welnee: ik had een tweejarige peuter bij me én een veertigjarig meisje die beiden vol geloof de slaapkamer van Sinterklaas wilden zien. Want die is toevallig op de zolder van de boerderij. Voor we echter toekwamen aan dat spektakel ontdekten ze de konijnen, de geitjes en nog meer paarden om te aaien. Het leken wel twee kinderen in een snoepwinkel. Anneke droeg zelfs de zorg van haar kind aan me over omdat ze wilde blijven, maar ik heb beleefd doch duidelijk bedankt voor die eer. Na een kort bezoek aan de bisschoppelijke slaapkamer moest het grootste kind natuurlijk nog snel even voor sluitingstijd op het houten paard, waarop ze zich een prinses waande. Ik lag in een deuk toen de prinses tot haar schrik ontdekte dat afstijgen van dat hoge beest nogal eng bleek. Met weinig prinsessenachtige bewegingen en onder het slaken van al even weinig hoffelijke kreten, die we hier niet zullen herhalen, slaagde ze er uiteindelijk in om de veilige grond te bereiken. Ik heb in geen tijden zo gelachen en ik meende achter ons ook enkele van de paarden zachtjes te horen hinniken. 

NEVER A DULL MOMENT

Donderdag heb ik weer een rit gemaakt met Anneke en haar dochtertje Zoey. We hadden gehoopt op een droge zonnige dag, maar de weergoden hadden andere plannen. Het was grijs, bewolkt, koud en af en toe miezerde het ook nog. Maar we waren goed warm gekleed en per slot van rekening zijn we niet van suiker. We gingen op weg naar molen de Windhond in Soest. Anneke had haar nieuwe kijker mee en ze hoopte zoals de vorige keer weer mooie vogels of hazen te zien. Maar de middag begon nog mooier. Halverwege Amersfoort en Soest meende ze enkele hazen te spotten. Toen we de kijkers erbij haalden bleken het twee reegeiten te zijn. Ik heb in de afgelopen jaren vaker reeën gezien in de polder en ik was een tikkie blasé geworden. Voor Anneke was het echter de eerste keer dat ze ze in werkelijkheid zag. En ze reageerde zo blij en enthousiast dat het aanstekelijk was Ik voelde ineens ook weer die opwinding, dus voor mij begon de middag ook goed.. Dat is het mooie van samen op pad zijn: je leert van elkaar.

Goed, na dat leuke voorval zijn we verder gereden tot gemaal Malesluis. Daar kon Anneke even uitpuffen van het tegen de wind in fietsen, kon Zoey even lopen en wat snacken en Diva kon ook de pootjes even strekken. Ik heb van dat alles geen last, want ik zit de hele tijd comfortabel te zitten op mijn zachte zetel. 

Na de pauze zijn we naar de kerkenbuurt van Soest gereden met zijn mooie oude huisjes. Via het even fraaie Kerkpad togen we richting de Eng. Halverwege zijn we even gestopt bij de leuke biggetjes van het Bentheimvarken. Anneke en Zoey vonden ze "zo lief" tot het moment dat de zeug een van haar kinderen hardhandig wegjoeg bij een lekker hapje. Gillend als het bekende speenvarken rende de big weg. Plotsklaps was het tafereel voor Anneke niet meer zo lieflijk. Ze was geschokt en ze was boos op het in haar ogen ontaarde moedervarken, dus ze wilde snel verder. 

Op de Eng aangekomen hebben we het voetpad de Enghenbergesteeg op genomen voor wat rust na de drukte van de hoofdweg. Zoey en Diva konden er fijn lopen terwijl wij genoten van het uitzicht en de vele vinken op de opgedroogde zonnebloemen. Bovenop de Eng aangekomen meende Anneke weer iets te zien verderop en ze pakte fluks haar kijker erbij. Tot mijn verbazing sprong ze op haar fiets en racete weg terwijl ze me toeriep "Hou Zoey even bij je." Snel pakte ik ook mijn kijker en toen begreep ik waarom ze zich zo haastte. Verderop lag iemand op de grond hevig te schokken. Het zag er door mijn kijker uit als een epileptische toeval. Ik kon zien dat Anneke erbij ging zitten en probeerde te helpen. Diva was achter haar aan gerend en ik zag dat ze kwispelend bij de bevende persoon ging zitten. Ook kwamen er twee voorbijgangers bij staan. Zoey realiseerde zich ineens dat haar moeder verdwenen was. Ze keek me aan en vroeg met een bibberend stemmetje "Waar mama?" Ik probeerde haar met gebaren gerust te stellen, maar uiteraard lukte dat niet helemaal. Ik hoopte maar dat ze bij me zou blijven als ik stil bleef staan. Dat ging zo'n vijf minuten goed tot ze haar moeder verderop ontwaarde. Toen was er geen houden meer aan: ze wandelde resoluut die kant op. Mij restte niet veel anders dan maar mee te rijden. Bij de plek des onheils aangekomen blek het om een mevrouw te gaan die daar op de grond lag. Anneke zat er nog steeds bij en probeerde haar rustig te houden. Zoey ging er doodgemoedereerd naast zitten en ze verorberde de rest van haar krentenbol. Wat is het leven van een tweejarige toch heerlijk simpel. Je hebt mama weer gevonden en je hebt nog een halve krentenbol, Het is allemaal goed. Diva lag ondertussen op de mevrouw die haar met haar hand redelijk rustig aaide terwijl de rest van haar lijf nog steeds hevig schokte. Dat Diva er was deed haar zichtbaar goed. Wat is het toch een geweldig hondje. Gewoon bij een onbekende gaan liggen omdat die persoon hulp nodig heeft. Het duurde best lang eer er een verpleegkundige van de ambulancedienst verscheen. Ik zal hier niet verder ingaan op alle details erna, maar ik kan wel zeggen dat wij nogal onthutst en boos weg zijn gereden vanwege de slechte zorg. Nu had niet alleen Anneke behoefte aan rust, maar ik net zo goed. We zijn via de kortste route naar de Korte Duinen gereden om af te kicken van de hele situatie. Anneke, Zoey en Diva konden even een stukje wandelen en ik reed stapvoets mee. Heerlijk die rust. Inmiddels liep het tegen half vijf en het begon al te schemeren. Toch besloten we door het bos huiswaarts te rijden en dat bleek een goede keus te zijn. De herfstkleuren van de bladeren kregen in het schemerlicht iets magisch. Ze leken wel te gloeien en in die toverachtige gloed reden we naar huis toe. De rust in onze hoofden en harten was weergekeerd. Wat een middag zeg. Wat een rollercoaster. Never a dull moment when I'm on the road.

Foto gemaakt door Anneke

Foto gemaakt door Anneke

.

GEMAAL?

Ik was in polder een paar dagen geleden. Ik wilde de herfstsfeer in Hoogland West vastleggen. Er is daar bij voorbeeld een pad naar een boerderij dat wordt geflankeerd dor majestueuze oude beuken. Er staan om en om groene en rode exemplaren. In het najaar kleuren de afwisellende bladeren zo mooi samen dat ik er even altijd ga kijken. Ik had ook nog de mazzel dat er langs de weg wat vliegenzwammen stonden. Die zijn natuurlijk altijd een foto waard. Met een foto van een afgevallen blad erbij was mijn missie eigenlijk al geslaagd. Maar ja, het was zulk lekker weer, de middag nog lang en de polder zo groot. Dus reed ik even door naar het gemaaltje verderop met de bedoeling daar te pauzeren en Diva eventjes te laten lopen. 

Vlak voor me fietsten 4 jongens van een jaar of dertien. Ook zij bogen af naar de parkeerplek bij het gemaal. Ze stapten af en een van hen pakte een map van zijn stuur. Op luide toon las hij zijn kompanen voor. "Rechts zie je het gemaal. Jongens we moeten een gemaal zoeken." "What the fuck is een gemaal?" hoorde ik een van hen vragen. Ik had stiekem lol in mijn eentje. Ze zochten een gemaal terwijl ze vlak voor het duidelijk aanwezige gebouw met de pomp en de vuilgrijper stonden. Bovendien waren ze net nog langs de voorzijde van het gemaal gereden waar met grote letters de tekst GEMAAL MALESLUIS vermeld staat. 

Enfin, de jongens liepen wat kis kras rond in de hoop iets aan te treffen dat weleens het gezochte gemaal kon zijn. Tot er een zo slim was om op zijn telefoon te googelen wat het dan voor ding was. "Hé jongens ik weet het. Een gemaal is een gebouw dat gebruikt wordt om de stand van het water te regelen in een bepaald gebied. Dat gebied noemen we een peilgebied. Bij een hoge waterstand zal een gemaal zorgen dat het water wordt afgevoerd naar een ander gebied, waar het geen kwaad kan. Het is dat gebouw!" Pas toen las de eerste jongen de volledige tekst van het papier op zijn stuur. "Zoek de plek waar het water de Eem in komt en maak er een foto van." Ze renden met zijn vieren al kwebbelend naar de oever waar duidelijk het water de rivier in werd gepompt. "We hebben het gevonden. Deze opdracht hebben we zeker goed. Gauw verder voor de anderen hier ook zijn." Ze pakten hun fietsen en de snelste reed al terug naar waar ze vandaan kwamen. Een van de anderen gilde naar hem "Hé klojo, we moeten die kant op. We wonen daar hoor." En hij wees naar de toren van Soest. "Oh okay." was het laconieke antwoord en de jongen keerde grijnzend om. Hij was duidelijk degene in de groep die altijd domme dingen deed, hij was eraan gewend. En weg waren ze, op weg naar de volgende opdracht. Vier brugpiepers. Ze deden zo stoer met hun modieuze jasjes, hun strakke kapsels en hun elektrische fietsen. Ze hebben vast niet beseft dat deze oude man met zijn scootmobiel om ze moest lachen. En dat het me deed terugdenken aan hoe ik was op hun leeftijd. Ik had geen dure kleding, geen strak kapsel en mijn fiets liep op benenkracht. Maar ik ging met net zoveel branie door het leven terwijl ik eigenlijk ook nog zo weinig wist. Ik wist alleen niet dat ik weinig wist. Maar ik wist wel wat een gemaal is. Lekker puh.

BOEEEH! BEEEH

Ik heb meer dan een maand niet geschreven hier op mijn blog. Geen inspiratie, dus ook geen verhalen. Dat gebeurt af en toe. Maar gisteren stond de inspiratie gewoon te popelen. Dat kwam door Zoey een peuter van 2 jaar. Ik had afgesproken met Anneke, haar moeder, om eens een ritje te maken door de polder, omdat  Zoey gek is op koeien, schapen en paarden. We begonnen ons tochtje over het fietspad langs de Eem. Daar stond toevallig een meneer wortels te voeren aan de ezels die normaal een flink end van het pad af lopen. Ik dacht dat Zoey dit prachtig zou vinden, maar tot mijn verbazing vond ze het wat eng. En wie was helemaal verliefd op de Ioors? Mama Anneke. Ze knuffelde, ze aaide, ze zei lieve dingen. Ze was compleet in luf. En dat leverde mij dan weer leuke foto's op. Ondanks het feit dat een goed begin het halve werk is wilde ik beide dames toch nog meer polder en vooral koeien laten zien. Dus zijn we verder gereden, achter landgoed Coelhorst langs, naar de Malesluis bij de fietsbrug naar Soest. Ik noem al deze geografische details steeds in het verhaal, omdat ik dat beloofd heb aan Anneke. Zo weet ze waar we allemaal geweest zijn. 

Goed, we waren bij de Malebrug en de sluis Malestein. Daar hebben we en half uurtje gepauzeerd zodat Zoey en Diva even konden lopen en Anneke de benen rust kon geven. En ik maakte natuurlijk van de gelegenheid gebruik om een en ander te vertellen over de male van Hoogland. Deze male die opgericht is in de twaalfde eeuw bestaat nog steeds. Het was kort gezegd een genootschap van boeren om gezamenlijk land te ontginnen. Als je het leuk vindt er wat over te lezen:

https://www.amersfoortopdekaart.nl/hoogtepunten/buitengebied-west/malewetering/pointofinterest/detail

Na de pauze zijn we langs de Malewetering naar Hoogerhorst gereden. Hoogerhorst is al vanaf de zeventiende eeuw een boerderij die tegenwoordig een rijksmonument is. Maar oorspronkelijk was het een soort burcht, een versterkt hus, vanwege de strategische ligging. Hoogerhorst  betekende hoge droge plek. De weg naar de boerderij, die hoe kan het ook anders Hoogerhorsterweg heet, is een mooie rustige landweg waar Zoey en Diva zonder gevaar van verkeer weer lekker los konden lopen. Goede combinatie is dat: ik met Diva die niet te lang wil meerijden en Anneke met een peuter die precies hetzelfde wil .Dat gaf ons de gelegenheid rustig te genieten van het uitzicht, de buizerd die vlak voor ons de weg over vloog en de zwanen.

Na Hoogerhorst zijn we naar Krachtwijk gereden, een boerderij waarvan de oorsprong  ook teruggaat tot de middeleeuwen. De oude boerderij bestaat niet meer, maar de geschiedenis blijft daarom niet minder boeiend. Kijk maar eens op de volgende link: https://historischekringhoogland.nl/index.php/2017-2-1-krachtwijk-een-middeleeuwse-boerderij-aan-de-eem/

Voor we echter bij Krachtwijk aankwamen zagen we in een weiland een familie Blondes d'Aquataine koeien staan: stier met koeien en kalveren. Zoey riep net als ze onderweg bij elke koe deed enthousiast "Boe!" Voor de lol riep ik ook boe en dat vond ze duidelijk grappig. Ze riep het nog een keer en dat resulteerde erin dat we alle drie binnen kortste keren om het hardst "Boeeeh!" joelden. Het thema voor de rest van de rit was geboren hoor. We hebben de hele middag bij alle koeien die we zagen zo hard mogelijk geloeid. En reken maar dat er in de polder veel koeien staan. En wanneer er geen koeien stonden stonden er wel schapen. Je raadt het vast al: schapen waren aanleiding tot een wedstrijdje wie het hardst "Beeeh" kon blèren. Simpele lol, maar zo leuk als je een tweejarige bij je hebt. En Anneke en ik hadden geen enkele moeite om mee te doen op haar niveau. Voer voor psychologen wellicht.

We wilden via de zogeheten Vogelboulevard, het verlengde van de Krachtwijkerweg, terugrijden naar huis, maar dat ging niet door. Er kwam ons een wielrenner tegemoet rijden, een man van middelbare leeftijd. Hij riep wild gebarend "Je kunt niet verder. De weg is versperd." Vervolgens schreeuwde hij in het voorbijgaan nog op nogal wilde toon "Onmogelijk om er langs te gaan. Onmogelijk!" Wij schoten beiden in de lach door zijn potsierlijk gedrag. Omdat we toch al wat melig waren door het boeh en beeh geroep leek onmogelijk ineens zo'n grappig woord dat we de rest van de rit bij alles wat er gebeurde tegen elkaar "Onmogelijk! Onmogelijk!' zeiden om vervolgens in lachen uit te barsten. Kinderachtige lol, maar zo leuk. Bij nader inzien zijn Anneke en ik misschien meer voer voor psychiaters. Of voor de kinderpsycholoog. Kunnen we naar hartenlust boeeeh , beeeh en onmogelijk gillen en in lachen uitbarsten. 

MIJN KLUPPIE

Ik schrijf hier zelden iets over mijn scootmobielclub en ik plaats nooit foto's van mensen zonder uitdrukkelijke toestemming. Maar vandaag breek ik met beide gewoontes. Ik heb de club ruim 8 jaar geleden opgericht, oorspronkelijk om mijn medebewoners mee te nemen naar buiten en ze te laten genieten van de mooie omgeving hier. Door ziektes, overlijden of verhuizen is er van de oude groep nog maar een persoon over en dat is Ans. Doordat ik op enkele Amersfoortse sites wat reclame maakte, kwamen er ras wat nieuwe leden uit verschillende wijken bij. Ik moet in alle eerlijkheid zeggen dat dit de sfeer niet altijd goed deed. De nieuwe leden konden niet altijd goed overweg met elkaar, enkelen vonden rijden in een groep toch niet zo leuk en er was er zelfs een die binnen de kortste keren de leiding trachtte over te nemen. Gelukkig haakten deze mensen een voor een af. Probleem opgelost.

Toen kwam een jaartje terug mijn buurvrouw Boukje aan met de vraag of ze met haar driewielfiets ook mee mocht rijden. Dat leek me prima, waarom niet? Een fiets kon er best bij. Kort nadien kwam buurman Peter echter ook met de vraag of hij op zijn driewieler mee kon. Uiteraard kon dat. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En twee fietsen kon best bij al die scootmobiels. Temeer omdat er zich nog 4 nieuwe leden hadden gemeld, dus het bleef gewoon een scootmobielclub. Maar ja, dingen lopen in het leven nogal eens anders dan je verwacht hè? Ik was bij het uitlaatveldje enkele malen Grietje tegengekomen. Zij wachtte al een poos op een scootmobiel en ook zij wilde graag meerijden. Enkele weken geleden was het zo ver: Grietje meldde zich aan met... haar nieuwe driewielfiets. En om het nog gekker te maken zegden twee van de vier nieuwe leden af vanwege gezondheidsproblemen. Alleen André en Janneke bleven over. Nu zijn er dus 3 leden met een scootmobiel en 3 met een driewielfiets. Hoog tijd om de naam en het embleem van de club eens aan te passen. Derhalve heten we sinds afgelopen week officieel  Scootmobiel- en 3wielerclub Amersfoort. Een goede verandering. Ik ben er content mee.

Waar ik ook content mee ben, meer dan content, is de groep zoals hij nu is. Het zijn stuk voor stuk leuke boeiende mensen. Zo verschillend van achtergrond en toch samen echt een groep. Ieder heeft wat te vertellen. De ene keer iets serieus, de andere keer een grap. Ieder heeft oprechte aandacht aandacht voor de anderen. Er wordt geluisterd, er wordt gelachen en we pinken soms een traan weg . Kortom: een geweldig leuke groep waar ik blij mee ben. Dit is eindelijk wat ik voor ogen had toen ik de club oprichtte. Samen op pad met leuke mensen om ze de fraaie omgeving te laten zien. 

Ik ben blij met mijn kluppie.