NAPOLEONCONPLEX.

Zoals bekend heb ik een klein hondje, een chihuahua. Nu hebben de meeste chi's enkele psychische aandoeningen. Zo ook mijn Diva. Zij lijdt aan een ernstige vorm van het Napoleoncomplex. Ze tracht haar kleine gestalte te compenseren met luidruchtig keffen tegen veel grotere beesten dan zijzelf. En dat zijn vrijwel alle beesten. Dan is er nog een kwaal waar ze last van heeft. Of beter gezegd: Zij heeft er geen last van, integendeel, maar haar omgeving des te meer. Ze lijdt, net als al haar rasgenoten, aan zelfoverschatting in zijn ergste vorm. Ze is ervan overtuigd dat elke hond siddert van angst voor haar. Of het nu een pitbull is, een grote herdershond of een rottweiler; ze stapt er onbevreesd op af en gromt als de andere hond iets te opdringerig is naar haar zin. En dat werkt feilloos, de meeste honden trappen erin. En het gaat zelfs zo ver dat ze bij het zien van zwarte labradors met haar volle 3,2 kilogram luid grommend en keffend in de aanval gaat. Dat zo'n beest meer dan tien keer zo zwaar is als zij deert haar niet in het minst. Tot die ene keer dat een fors uitgevallen labrador reu het niet pikte en haar grauwend tegen de grond werkte. Dan is de diva ineens een bang hondje dat luid piepend wegrent. Maar... dat duurde maar heel kort. Zodra ze weer op veilige afstand was stond ze grommend en met opgestoken nekharen venijnig in het zand te krabben met haar achterpoten zodat het er uit zag alsof niet de de labrador maar zij gewonnen had en parmantig trippelend verliet ze het strijdtoneel.

Ze beschouwt het gehele flatcomplex waar we wonen als haar territorium, dus zo gedraagt ze zich als ze honden van andere bewoners in de hal tegenkomt en ook dat werkt wonderwel in haar voordeel. Ze zijn allemaal enigszins onder de indruk. Ook de straten rondom het gebouw behoren uiteraard tot haar domein. Ze is er echt de koningin en tevens de buurtbullebak. Zo lopen we 's morgens een rondje vijver. Er ligt een redelijk grote stadsvijver achter het complex en daar begint het rondje om het gebouw. Nu zitten er op het grasveld naast de vijver altijd tientallen kokmeeuwen, wat meerkoeten, enkele waterhoentjes en een handvol eenden. Diva kent geen groter plezier dan luid blaffend en met grote sprongen op al die vogels af te rennen. Ze schrikken zich elke keer weer een ongeluk en gaan in paniek op de wieken. Tegen de tijd dat ze door hebben dat het maar een klein rothondje was loopt dat rothondje al parmantig in triomf over het lege grasveld. "Zo, die weten even hun plaats weer." Sinds kort is het vogelbestand uitgebreid met een knobbelzwaan, drie aalscholvers en een paartje nijlganzen. Stuk voor stuk vogels die met gemak chihuahua gehakt van Diva kunnen maken, maar dat weerhoudt haar en in het geheel niet van om ze even de schrik op het lijf te jagen. Sterker nog: ik krijg de indruk dat de komst van deze grote vogels Diva's lol flink heeft verhoogd.

Vanmorgen zag ik een nieuw staaltje van haar misplaatste overmoed. Ze heeft de gewoonte om ook de katten in de buurt even op te jagen. Dom natuurlijk, want de meeste katten zijn groter en zwaarder dan zij, om nog maar niet te spreken van het fait dat kattennagels een chihuahua ernstig kunnen toetakelen. Maar ja, elke kat rent liever weg als er een luid blaffende hond op hem af komt, zelfs een kleintje van 3 kilo. Goed, vanmorgen dus. We kozen voor de afwisseling een andere straat dan gewoonlijk en daar zag Diva een dikke kat op de stoep liggen. Onverwijld ging ze over in een spurt, ondertussen luid keffend om het schrik effect te verhogen. Deze kat rende niet weg, maar besloot te bouwen op een veilig toevluchtsoord waarvan hij uit ervaring wist dat honden er niet kunnen komen. Hij schoot onder de dichtsbijzijnde geparkeerde auto en stopte. Diva echter stopte niet; ze dook zonder vaart te minderen ook onder de wagen. Da's het voordeel van klein zijn hè? In paniek door deze onverwachte situatie stootte de kat eerst zijn kop om het vervolgens op een rennen te zetten met zijn nagels krabbelend in de straatstenen om zo zo snel mogelijk weg te konen. En Napoleon kwam op haar gemak aan de andere kant onder de auto vandaan, keek de rennende kat nog even laatdunkend na en liep triomfantelijk verder. Complex? Nee hoor.