DE PAARDENKAMP

Ik ben van de week samen met Anneke en haar dochtertje Zoey eens wezen kijken bij Amerigo 2, de schimmel die Sinterklaas zoveel jaren heeft gediend. Ik geloof dat hij inmiddels 29 jaar is, dus dat is behoorlijk oud voor een paard. Amerigo slijt zijn oude dag op de Paardenkamp in Soest. Voor degenen die de naam niet kennen: de Paardenkamp is een rusthuis voor paarden. Er  wonen daar zo'n 120 paarden en pony's. We werden op boerderij Vosseveld hartelijk verwelkomd door een van de medewerkers. Hij legde kort en en ander uit over de stichting, liet ons zien waar de paarden stonden en hij startte voor ons in een leuk ingericht filmzaaltje een film over het ontstaan van de Paardenkamp. Ik vind zo iets altijd aardig en leerzaam. Je leert weer iets bij over je omgeving en als geboren en getogen Soester vond ik het nog eens extra boeiend.

Aan de balken van het plafond zagen we tientallen naambordjes met de namen van inmiddels overleden paarden. Een leuk gezicht en vooral een mooi eerbetoon aan al die oud-bewoners. Je merkt aan alles op het terrein dat de medewerkers echt van hun paarden houden. Op boerderij Vosseveld leven bij voorbeeld de dieren die de meeste zorg nodig hebben. Elk paard krijgt er behalve medicatie een aan hem of haar aangepast dieet. Aan de overkant van de weg bevindt zich boerderij het Gagelgat, waar de paarden die wat minder zorg nodig hebben leven. Ze hebben er overigens ook geiten, konijnen en kippen. Het Gagelgat is een prachtige gerestaureerde boerderij van 400 jaar oud. Omdat je je wellicht afvraagt waar die vreemde naam vandaan komt, zal ik dat even snel uitleggen. Achter de boerderij bevindt zich een poel en om die poel heen groeit veel gagel, een struik waaraan men medicinale eigenschappen toedichtte. Wat dacht dus de eerste familie die zich daar vestigde 400 jaar geleden? Iedereen in Soest kent de poel, dat gat, waar de gagel groeit, dus we noemen onze boerderij het Gagelgat. Dan weet iedereen waar het is. Lekker simpel en vooral duidelijk. Dat is nu boerenverstand.

Goed, wij togen na ons bezoek aan Vosseveld naar de overkant. Niet zozeer vanwege de mooie hoeve en de geschiedenis. Welnee: ik had een tweejarige peuter bij me én een veertigjarig meisje die beiden vol geloof de slaapkamer van Sinterklaas wilden zien. Want die is toevallig op de zolder van de boerderij. Voor we echter toekwamen aan dat spektakel ontdekten ze de konijnen, de geitjes en nog meer paarden om te aaien. Het leken wel twee kinderen in een snoepwinkel. Anneke droeg zelfs de zorg van haar kind aan me over omdat ze wilde blijven, maar ik heb beleefd doch duidelijk bedankt voor die eer. Na een kort bezoek aan de bisschoppelijke slaapkamer moest het grootste kind natuurlijk nog snel even voor sluitingstijd op het houten paard, waarop ze zich een prinses waande. Ik lag in een deuk toen de prinses tot haar schrik ontdekte dat afstijgen van dat hoge beest nogal eng bleek. Met weinig prinsessenachtige bewegingen en onder het slaken van al even weinig hoffelijke kreten, die we hier niet zullen herhalen, slaagde ze er uiteindelijk in om de veilige grond te bereiken. Ik heb in geen tijden zo gelachen en ik meende achter ons ook enkele van de paarden zachtjes te horen hinniken. 

NEVER A DULL MOMENT

Donderdag heb ik weer een rit gemaakt met Anneke en haar dochtertje Zoey. We hadden gehoopt op een droge zonnige dag, maar de weergoden hadden andere plannen. Het was grijs, bewolkt, koud en af en toe miezerde het ook nog. Maar we waren goed warm gekleed en per slot van rekening zijn we niet van suiker. We gingen op weg naar molen de Windhond in Soest. Anneke had haar nieuwe kijker mee en ze hoopte zoals de vorige keer weer mooie vogels of hazen te zien. Maar de middag begon nog mooier. Halverwege Amersfoort en Soest meende ze enkele hazen te spotten. Toen we de kijkers erbij haalden bleken het twee reegeiten te zijn. Ik heb in de afgelopen jaren vaker reeën gezien in de polder en ik was een tikkie blasé geworden. Voor Anneke was het echter de eerste keer dat ze ze in werkelijkheid zag. En ze reageerde zo blij en enthousiast dat het aanstekelijk was Ik voelde ineens ook weer die opwinding, dus voor mij begon de middag ook goed.. Dat is het mooie van samen op pad zijn: je leert van elkaar.

Goed, na dat leuke voorval zijn we verder gereden tot gemaal Malesluis. Daar kon Anneke even uitpuffen van het tegen de wind in fietsen, kon Zoey even lopen en wat snacken en Diva kon ook de pootjes even strekken. Ik heb van dat alles geen last, want ik zit de hele tijd comfortabel te zitten op mijn zachte zetel. 

Na de pauze zijn we naar de kerkenbuurt van Soest gereden met zijn mooie oude huisjes. Via het even fraaie Kerkpad togen we richting de Eng. Halverwege zijn we even gestopt bij de leuke biggetjes van het Bentheimvarken. Anneke en Zoey vonden ze "zo lief" tot het moment dat de zeug een van haar kinderen hardhandig wegjoeg bij een lekker hapje. Gillend als het bekende speenvarken rende de big weg. Plotsklaps was het tafereel voor Anneke niet meer zo lieflijk. Ze was geschokt en ze was boos op het in haar ogen ontaarde moedervarken, dus ze wilde snel verder. 

Op de Eng aangekomen hebben we het voetpad de Enghenbergesteeg op genomen voor wat rust na de drukte van de hoofdweg. Zoey en Diva konden er fijn lopen terwijl wij genoten van het uitzicht en de vele vinken op de opgedroogde zonnebloemen. Bovenop de Eng aangekomen meende Anneke weer iets te zien verderop en ze pakte fluks haar kijker erbij. Tot mijn verbazing sprong ze op haar fiets en racete weg terwijl ze me toeriep "Hou Zoey even bij je." Snel pakte ik ook mijn kijker en toen begreep ik waarom ze zich zo haastte. Verderop lag iemand op de grond hevig te schokken. Het zag er door mijn kijker uit als een epileptische toeval. Ik kon zien dat Anneke erbij ging zitten en probeerde te helpen. Diva was achter haar aan gerend en ik zag dat ze kwispelend bij de bevende persoon ging zitten. Ook kwamen er twee voorbijgangers bij staan. Zoey realiseerde zich ineens dat haar moeder verdwenen was. Ze keek me aan en vroeg met een bibberend stemmetje "Waar mama?" Ik probeerde haar met gebaren gerust te stellen, maar uiteraard lukte dat niet helemaal. Ik hoopte maar dat ze bij me zou blijven als ik stil bleef staan. Dat ging zo'n vijf minuten goed tot ze haar moeder verderop ontwaarde. Toen was er geen houden meer aan: ze wandelde resoluut die kant op. Mij restte niet veel anders dan maar mee te rijden. Bij de plek des onheils aangekomen blek het om een mevrouw te gaan die daar op de grond lag. Anneke zat er nog steeds bij en probeerde haar rustig te houden. Zoey ging er doodgemoedereerd naast zitten en ze verorberde de rest van haar krentenbol. Wat is het leven van een tweejarige toch heerlijk simpel. Je hebt mama weer gevonden en je hebt nog een halve krentenbol, Het is allemaal goed. Diva lag ondertussen op de mevrouw die haar met haar hand redelijk rustig aaide terwijl de rest van haar lijf nog steeds hevig schokte. Dat Diva er was deed haar zichtbaar goed. Wat is het toch een geweldig hondje. Gewoon bij een onbekende gaan liggen omdat die persoon hulp nodig heeft. Het duurde best lang eer er een verpleegkundige van de ambulancedienst verscheen. Ik zal hier niet verder ingaan op alle details erna, maar ik kan wel zeggen dat wij nogal onthutst en boos weg zijn gereden vanwege de slechte zorg. Nu had niet alleen Anneke behoefte aan rust, maar ik net zo goed. We zijn via de kortste route naar de Korte Duinen gereden om af te kicken van de hele situatie. Anneke, Zoey en Diva konden even een stukje wandelen en ik reed stapvoets mee. Heerlijk die rust. Inmiddels liep het tegen half vijf en het begon al te schemeren. Toch besloten we door het bos huiswaarts te rijden en dat bleek een goede keus te zijn. De herfstkleuren van de bladeren kregen in het schemerlicht iets magisch. Ze leken wel te gloeien en in die toverachtige gloed reden we naar huis toe. De rust in onze hoofden en harten was weergekeerd. Wat een middag zeg. Wat een rollercoaster. Never a dull moment when I'm on the road.

Foto gemaakt door Anneke

Foto gemaakt door Anneke

.

GEMAAL?

Ik was in polder een paar dagen geleden. Ik wilde de herfstsfeer in Hoogland West vastleggen. Er is daar bij voorbeeld een pad naar een boerderij dat wordt geflankeerd dor majestueuze oude beuken. Er staan om en om groene en rode exemplaren. In het najaar kleuren de afwisellende bladeren zo mooi samen dat ik er even altijd ga kijken. Ik had ook nog de mazzel dat er langs de weg wat vliegenzwammen stonden. Die zijn natuurlijk altijd een foto waard. Met een foto van een afgevallen blad erbij was mijn missie eigenlijk al geslaagd. Maar ja, het was zulk lekker weer, de middag nog lang en de polder zo groot. Dus reed ik even door naar het gemaaltje verderop met de bedoeling daar te pauzeren en Diva eventjes te laten lopen. 

Vlak voor me fietsten 4 jongens van een jaar of dertien. Ook zij bogen af naar de parkeerplek bij het gemaal. Ze stapten af en een van hen pakte een map van zijn stuur. Op luide toon las hij zijn kompanen voor. "Rechts zie je het gemaal. Jongens we moeten een gemaal zoeken." "What the fuck is een gemaal?" hoorde ik een van hen vragen. Ik had stiekem lol in mijn eentje. Ze zochten een gemaal terwijl ze vlak voor het duidelijk aanwezige gebouw met de pomp en de vuilgrijper stonden. Bovendien waren ze net nog langs de voorzijde van het gemaal gereden waar met grote letters de tekst GEMAAL MALESLUIS vermeld staat. 

Enfin, de jongens liepen wat kis kras rond in de hoop iets aan te treffen dat weleens het gezochte gemaal kon zijn. Tot er een zo slim was om op zijn telefoon te googelen wat het dan voor ding was. "Hé jongens ik weet het. Een gemaal is een gebouw dat gebruikt wordt om de stand van het water te regelen in een bepaald gebied. Dat gebied noemen we een peilgebied. Bij een hoge waterstand zal een gemaal zorgen dat het water wordt afgevoerd naar een ander gebied, waar het geen kwaad kan. Het is dat gebouw!" Pas toen las de eerste jongen de volledige tekst van het papier op zijn stuur. "Zoek de plek waar het water de Eem in komt en maak er een foto van." Ze renden met zijn vieren al kwebbelend naar de oever waar duidelijk het water de rivier in werd gepompt. "We hebben het gevonden. Deze opdracht hebben we zeker goed. Gauw verder voor de anderen hier ook zijn." Ze pakten hun fietsen en de snelste reed al terug naar waar ze vandaan kwamen. Een van de anderen gilde naar hem "Hé klojo, we moeten die kant op. We wonen daar hoor." En hij wees naar de toren van Soest. "Oh okay." was het laconieke antwoord en de jongen keerde grijnzend om. Hij was duidelijk degene in de groep die altijd domme dingen deed, hij was eraan gewend. En weg waren ze, op weg naar de volgende opdracht. Vier brugpiepers. Ze deden zo stoer met hun modieuze jasjes, hun strakke kapsels en hun elektrische fietsen. Ze hebben vast niet beseft dat deze oude man met zijn scootmobiel om ze moest lachen. En dat het me deed terugdenken aan hoe ik was op hun leeftijd. Ik had geen dure kleding, geen strak kapsel en mijn fiets liep op benenkracht. Maar ik ging met net zoveel branie door het leven terwijl ik eigenlijk ook nog zo weinig wist. Ik wist alleen niet dat ik weinig wist. Maar ik wist wel wat een gemaal is. Lekker puh.

BOEEEH! BEEEH

Ik heb meer dan een maand niet geschreven hier op mijn blog. Geen inspiratie, dus ook geen verhalen. Dat gebeurt af en toe. Maar gisteren stond de inspiratie gewoon te popelen. Dat kwam door Zoey een peuter van 2 jaar. Ik had afgesproken met Anneke, haar moeder, om eens een ritje te maken door de polder, omdat  Zoey gek is op koeien, schapen en paarden. We begonnen ons tochtje over het fietspad langs de Eem. Daar stond toevallig een meneer wortels te voeren aan de ezels die normaal een flink end van het pad af lopen. Ik dacht dat Zoey dit prachtig zou vinden, maar tot mijn verbazing vond ze het wat eng. En wie was helemaal verliefd op de Ioors? Mama Anneke. Ze knuffelde, ze aaide, ze zei lieve dingen. Ze was compleet in luf. En dat leverde mij dan weer leuke foto's op. Ondanks het feit dat een goed begin het halve werk is wilde ik beide dames toch nog meer polder en vooral koeien laten zien. Dus zijn we verder gereden, achter landgoed Coelhorst langs, naar de Malesluis bij de fietsbrug naar Soest. Ik noem al deze geografische details steeds in het verhaal, omdat ik dat beloofd heb aan Anneke. Zo weet ze waar we allemaal geweest zijn. 

Goed, we waren bij de Malebrug en de sluis Malestein. Daar hebben we en half uurtje gepauzeerd zodat Zoey en Diva even konden lopen en Anneke de benen rust kon geven. En ik maakte natuurlijk van de gelegenheid gebruik om een en ander te vertellen over de male van Hoogland. Deze male die opgericht is in de twaalfde eeuw bestaat nog steeds. Het was kort gezegd een genootschap van boeren om gezamenlijk land te ontginnen. Als je het leuk vindt er wat over te lezen:

https://www.amersfoortopdekaart.nl/hoogtepunten/buitengebied-west/malewetering/pointofinterest/detail

Na de pauze zijn we langs de Malewetering naar Hoogerhorst gereden. Hoogerhorst is al vanaf de zeventiende eeuw een boerderij die tegenwoordig een rijksmonument is. Maar oorspronkelijk was het een soort burcht, een versterkt hus, vanwege de strategische ligging. Hoogerhorst  betekende hoge droge plek. De weg naar de boerderij, die hoe kan het ook anders Hoogerhorsterweg heet, is een mooie rustige landweg waar Zoey en Diva zonder gevaar van verkeer weer lekker los konden lopen. Goede combinatie is dat: ik met Diva die niet te lang wil meerijden en Anneke met een peuter die precies hetzelfde wil .Dat gaf ons de gelegenheid rustig te genieten van het uitzicht, de buizerd die vlak voor ons de weg over vloog en de zwanen.

Na Hoogerhorst zijn we naar Krachtwijk gereden, een boerderij waarvan de oorsprong  ook teruggaat tot de middeleeuwen. De oude boerderij bestaat niet meer, maar de geschiedenis blijft daarom niet minder boeiend. Kijk maar eens op de volgende link: https://historischekringhoogland.nl/index.php/2017-2-1-krachtwijk-een-middeleeuwse-boerderij-aan-de-eem/

Voor we echter bij Krachtwijk aankwamen zagen we in een weiland een familie Blondes d'Aquataine koeien staan: stier met koeien en kalveren. Zoey riep net als ze onderweg bij elke koe deed enthousiast "Boe!" Voor de lol riep ik ook boe en dat vond ze duidelijk grappig. Ze riep het nog een keer en dat resulteerde erin dat we alle drie binnen kortste keren om het hardst "Boeeeh!" joelden. Het thema voor de rest van de rit was geboren hoor. We hebben de hele middag bij alle koeien die we zagen zo hard mogelijk geloeid. En reken maar dat er in de polder veel koeien staan. En wanneer er geen koeien stonden stonden er wel schapen. Je raadt het vast al: schapen waren aanleiding tot een wedstrijdje wie het hardst "Beeeh" kon blèren. Simpele lol, maar zo leuk als je een tweejarige bij je hebt. En Anneke en ik hadden geen enkele moeite om mee te doen op haar niveau. Voer voor psychologen wellicht.

We wilden via de zogeheten Vogelboulevard, het verlengde van de Krachtwijkerweg, terugrijden naar huis, maar dat ging niet door. Er kwam ons een wielrenner tegemoet rijden, een man van middelbare leeftijd. Hij riep wild gebarend "Je kunt niet verder. De weg is versperd." Vervolgens schreeuwde hij in het voorbijgaan nog op nogal wilde toon "Onmogelijk om er langs te gaan. Onmogelijk!" Wij schoten beiden in de lach door zijn potsierlijk gedrag. Omdat we toch al wat melig waren door het boeh en beeh geroep leek onmogelijk ineens zo'n grappig woord dat we de rest van de rit bij alles wat er gebeurde tegen elkaar "Onmogelijk! Onmogelijk!' zeiden om vervolgens in lachen uit te barsten. Kinderachtige lol, maar zo leuk. Bij nader inzien zijn Anneke en ik misschien meer voer voor psychiaters. Of voor de kinderpsycholoog. Kunnen we naar hartenlust boeeeh , beeeh en onmogelijk gillen en in lachen uitbarsten. 

MIJN KLUPPIE

Ik schrijf hier zelden iets over mijn scootmobielclub en ik plaats nooit foto's van mensen zonder uitdrukkelijke toestemming. Maar vandaag breek ik met beide gewoontes. Ik heb de club ruim 8 jaar geleden opgericht, oorspronkelijk om mijn medebewoners mee te nemen naar buiten en ze te laten genieten van de mooie omgeving hier. Door ziektes, overlijden of verhuizen is er van de oude groep nog maar een persoon over en dat is Ans. Doordat ik op enkele Amersfoortse sites wat reclame maakte, kwamen er ras wat nieuwe leden uit verschillende wijken bij. Ik moet in alle eerlijkheid zeggen dat dit de sfeer niet altijd goed deed. De nieuwe leden konden niet altijd goed overweg met elkaar, enkelen vonden rijden in een groep toch niet zo leuk en er was er zelfs een die binnen de kortste keren de leiding trachtte over te nemen. Gelukkig haakten deze mensen een voor een af. Probleem opgelost.

Toen kwam een jaartje terug mijn buurvrouw Boukje aan met de vraag of ze met haar driewielfiets ook mee mocht rijden. Dat leek me prima, waarom niet? Een fiets kon er best bij. Kort nadien kwam buurman Peter echter ook met de vraag of hij op zijn driewieler mee kon. Uiteraard kon dat. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En twee fietsen kon best bij al die scootmobiels. Temeer omdat er zich nog 4 nieuwe leden hadden gemeld, dus het bleef gewoon een scootmobielclub. Maar ja, dingen lopen in het leven nogal eens anders dan je verwacht hè? Ik was bij het uitlaatveldje enkele malen Grietje tegengekomen. Zij wachtte al een poos op een scootmobiel en ook zij wilde graag meerijden. Enkele weken geleden was het zo ver: Grietje meldde zich aan met... haar nieuwe driewielfiets. En om het nog gekker te maken zegden twee van de vier nieuwe leden af vanwege gezondheidsproblemen. Alleen André en Janneke bleven over. Nu zijn er dus 3 leden met een scootmobiel en 3 met een driewielfiets. Hoog tijd om de naam en het embleem van de club eens aan te passen. Derhalve heten we sinds afgelopen week officieel  Scootmobiel- en 3wielerclub Amersfoort. Een goede verandering. Ik ben er content mee.

Waar ik ook content mee ben, meer dan content, is de groep zoals hij nu is. Het zijn stuk voor stuk leuke boeiende mensen. Zo verschillend van achtergrond en toch samen echt een groep. Ieder heeft wat te vertellen. De ene keer iets serieus, de andere keer een grap. Ieder heeft oprechte aandacht aandacht voor de anderen. Er wordt geluisterd, er wordt gelachen en we pinken soms een traan weg . Kortom: een geweldig leuke groep waar ik blij mee ben. Dit is eindelijk wat ik voor ogen had toen ik de club oprichtte. Samen op pad met leuke mensen om ze de fraaie omgeving te laten zien. 

Ik ben blij met mijn kluppie.

Het NMM

Gistermiddag ben ik met mijn goede vrienden Willem en Betty naar het NMM geweest. Het Nationaal Militair Museum. Nu denk je wellicht dat dit een verhaal wordt over oorlogen, bommen, kanonnen, geweren en wat er al niet meer uitgevonden is aan oorlogstuig. Natuurlijk hebben we gevechtsvliegtuigen gezien, bommenwerpers, luchtafweergeschut, tanks en allerlei militaire voertuigen, al dan niet op rupsbanden. En het is best boeiend om al die dingen eens van dichtbij te bekijken. Ik was bij voorbeeld verbaas hoe immens groot een Chinook helikopter van dichtbij is. Kijk maar eens op de foto en bedenk daarbij dat Willem die ernaast staat 1.97 meter lang is, niet bepaald een klein mannetje dus. Of om het eens in Willems eigen bewoordingen  uit te druken: Een Chinook is 2,9 Willems hoog en 8,1 Willems lang. Ik vond het bovendien grappig hem ook als maatstaf in te zetten om te laten zien hoe minuscuul een Japanse tank uit de Tweede Wereldoorlog was.

Maar goed, het verhaal van vandaag gaat daar niet over. Het gaat over posters. Posters met propaganda voor het leger, de luchtmacht, de marine en zelfs deelname aan oorlog. Ja echt, er was een periode waarin men met posters opriep om deel te nemen aan de oorlog. Het museum heeft een meer dan aardige collectie van dergelijke posters tentoongesteld op een tijdlijn die loopt vanaf de Eerste Wereldoorlog tot aan heden. Ruim een eeuw dus. En het zijn heus niet alleen afbeeldingen met propaganda voor de krijgsmacht. Nee, er hangen uit elke periode ook posters waarop men ageert tegen oorlog, pleit voor vrede en zich uitspreekt tegen ons leger. Wat ik boeiend vond was dat er diverse politiek partijen waren die zich door publiekelijk aangeplakte posters uitspraken tegen alles wat met de krijgsmacht van doen had. Dat gebeurde al in de periode net na de Eerste Wereldoorlog, getuige een oproep van de SDAP, de Socialistische Democratische Arbeiders Partij van minister Troelstra. 

En zo'n 50 jaar later deed de PSP het nog eens dunnetjes over. Ze brachten een poster uit die heel Nederland op zijn grondvesten deed schudden. Er stond een naakte vrouw op en de afbeelding liet niets aan de verbeelding over. Het enige jammere aan de opschudding was dat bijna niemand het had over de idealen die de SPS met de poster wilde uitdragen. Ik herinner me die poster nog goed: ik vond hem geweldig destijds. En toen ik hem gisteren terug zag vond ik het nog steeds een mooie foto en een krachtig beeld.

Er zijn overigens ook nog gewoon leuke posters te zien in de verzameling. Zoals die van de Fongers fietsenfabriek. En het is erg aardig om te zien hoe vormgeving en kleurgebruik veranderen in een eeuw tijd. De teksten en de afbeeldingen van rond de Tweede Wereldoorlog en de jaren '50 zijn nu ronduit knullig, terwijl ik die van de Eerste Wereldoorlog nog steeds hard en grimmig vind. Enfin, je moet misschien zelf eens een bezoekje aan het museum plannen. Er is zoveel te zien en te leren. Over de Nieuwe Waterlinie, oude uniformen, antieke wapens en nog veel meer. Gewoon eens doen, je zult misschien nog verbaasd zijn hoe leuk een middagje daar is.

ONTMOETING

 Zoals de meesten van jullie al wel weten hou ik enorm van onverwachte ontmoetingen met onbekenden onderweg. Donderdag was het weer eens zo ver. Een ontmoeting op een polderweggetje. Een korte weg, een kort samenkomen en derhalve een kort verhaal. Maar ik vond het zo leuk dat ik het je toch niet wil onthouden.

Het begon ermee dat ik even was gaan buurten bij mijn vriendin Betty in Baarn. We hebben gezellig een uurtje zitten kletsen bij hen in de tuin. Het was benauwd weer met zo'n gelige onweerslucht. Ik attendeerde bij het verlaten van de tuin Betty erop dat de hortensia er zo prachtig uitzag in dat licht. Waarop zij, lief als ze is, een trosje bloemen ervan plukte en  het aan mij gaf. De bloemtros lag netjes in mijn mand voorop. Maar toen ik eenmaal begon te rijden tilde de rijwind de vederlichte bloemen telkens op. Ze dreigden echt uit mijn mand te vallen en dat zou ik zonde gevonden hebben. Inmiddels reed ik de polder in en daar waaide het nog ietsje harder. Ik stopt aan de kant van de weg om te bedenken hoe ik dit probleem zou oplossen. En daar kwam de oplossing aan lopen. In de vorm van een wandelaarster. Ze liep langzaam, bijna sjokkend en haar gezicht toonde vermoeid. In een opwelling bood ik haar de bloemen aan. Ze vroeg op verbaasde toon "Die zijn toch niet voor mij?" Ik knikte en bood de bloemen nogmaals aan. Ze pakte ze aan en ze hield ze even tegen haar hart. "Dankjewel." zei ze en er verscheen een prachtige glimlach op haar gezicht. Ik zwaaide en reed weer verder. In de gauwigheid wierp ze me nog een kushand toe en ook zij vervolge haar weg. Ik mijn spiegel zag ik dat haar tred ineens weer vlot en veerkrachtig was. De ontmoeting had haar duidelijk goed gedaan en dat deed mij weer goed. Twee blije mensen, één kort samenkomen. Het leven is mooi.

IK KOM MIJN TIJD WEL DOOR

Het wil maar niet echt zomer worden. Het regent te vaak en de temperatuur is te laag. Maar wil dat nog niet zeggen dat je niet kunt genieten buiten. Ik doe gewoon even niet de korte broek aan en ik draag een windjack. Zo is het prima te doen. En dit weer brengt bij voorbeeld met zich mee dat er prachtige Hollandse luchten te zien zijn. Ik vind dat zo mooi, al die majestueuze stapelwolken. Alleen voor dat uitzicht al ging ik met plezier naar de polder de afgelopen tijd. En voor de hazen. Valt het jullie ook op dat er de laatste jaren erg veel hazen te zien zijn? Ik vermoed dat het komt omdat de haas beschermd wordt, sinds 2021 meen ik. Ik vind het mooi om ze te zien. En ik verbaas me elke keer weer hoe zo'n groot dier zich zo snel onzichtbaar kan maken in het gras. Ze zijn ondanks dat ze beschermd worden nog steeds erg schuw. Maar met een goede verrekijker kun je ze op afstand goed bekijken.

Waar ik in deze tijd van het jaar ook graag naar kijk zijn de vele bloemen op de dijken en in de wegkanten. Er zijn veel witte bloemen te zien nu. De laatste margrieten, wilde peen, duizendblad, klaver en smalle weegbree zie ik het meest. Dat wit wordt afgewisseld met het lichte paars van het knoopkruid en het diepe paars van akkerdistels, want de natuur houdt van afwisseling. En ik ook, dus dat komt goed uit. Natuurlijk zijn er ook gele bloemen in de zomer. Het felle geel van de boterbloem zie je al op afstand, zo'n gewoon plantje maar zo mooi. Dan heb je ook nog gele rolklaver, minder opvallend, maar daarom niet minder mooi. En laat ik de rode klaver niet vergeten. Oh en de korenbloem met haar diepblauwe kleur. And then last but certainly not least het aller allermooiste bloempje van de polder: de cichorei. Wat is dat toch een fraai delicaat bloemetje. Ik weet niet waarom, maar ik word echt blij als ik zie dat de plant weer in bloei staat. 

Nu lijkt het net of ik met de opsomming van al die soorten elke plant in de polder ken, maar dat is absoluut niet waar. Dit zijn gewoon de meest voorkomende en makkelijk herkenbare soorten. De waarheid is dat ik al kijkend naar die grote verscheidenheid aan soorten besef dat ik de helft nog niet ken. Ik probeer mijn kennis te vergroten door per keer een of twee planten te onthouden en ze thuis op te zoeken. Ja ja jonge lezers, ik weet dat er apps bestaan waarmee je à la minute kunt zien welke plant het  is. Maar ik ben old skool. Ik wil goed leren kijken, ik wil mijn geheugen scherp houden en ik hou ervan om dingen op te zoeken in boeken. Heerlijk, een boek op schoot waar je in kunt bladeren.

Over boeken gesproken: Ik heb een boek besteld. Het is nog in herdruk, maar ik verwacht het eind van deze maand toegestuurd te krijgen. Het is een veldgids over grassen. Elke keer dat ik in de zomer in de polder rij zie ik in  niet gemaaide graslanden die licht paarse zweem van de rijpe grasaren. Door te googelen denk ik nu de naam te weten: zwenkgras Maar ik weet het niet zeker. Om het echt zeker te weten ging ik dat gras vergelijken met andere grassen in bij voorbeeld de bermen. Het gevolg is dat ik nu maar één ding zeker weet. Namelijk dat ik niks weet van grassen. En er groeien heel wat soorten in het wild heb ik nu gezien. Dus ik heb de komende tijd weer iets omhanden tijdens mijn ritjes door de polder. Leuk vooruitzicht. Ik kom mijn tijd wel door.