Ik keek aan het eind van de middag even naar de foto's die ik de afgelopen week heb gemaakt en er viel me iets op. Ik had vier keer een weg of een pad vastgelegd. Best vreemd toch? Toen ben ik eens terug gaan kijken bij de foto's van deze zomer. Binnen vijf minuten had ik nog elf andere foto's van wegen en diverse waren van dezelfde weg op verschillende momenten. En dan moet je weten dat ik alleen nog had gekeken in de map "Ritjes in de polder".
Want ik bewaar al mijn foto's per jaar in mappen met dergelijke namen. En in die mappen zijn ze weer gerangschikt per maand. De originele RAW opnames zijn precies zo in mappen ondergebracht. Om het plaatje van een geordende geest compleet te maken zal ik je vertellen dat ik elke zondag twee back-ups maak van alle opnames van de week. Eén gaat er op een externe harde schijf en één in de cloud. Mijn foto's zullen niet per ongeluk verdwijnen. Mij maken ze de pis niet lauw.
Maar goed, ik was bezig met de foto's van de wegen. Ik vroeg me af waarom ik die toch steeds maak. Ik heb er eens goed over nagedacht en ik kwam tot deze conclusie: Ik weet het niet zeker. Briljant hè? Ik heb wel een paar ideeën erover hoor. Ten eerste maak ik die foto's omdat ik vaak geniet als ik ergens over zo'n lange polderweg rij. De weidsheid van de weilanden aan weerskanten, de rechte oneindig lange weg voor me en de horizon in de verte zichtbaar. Dat beeld en het genieten wil ik dan vastleggen in een foto opdat ik anderen mee kan laten genieten. Datzelfde gevoel heb ik ook vaak bij een bepaald fietspad langs de Eem, dus daar heb ik zo al vier foto's van ter illustratie.
Oh ja, ik heb het ook bij kronkelige paden. Dan zie ik de slingerende weg voor me en dat beeld frappeert me. Het is net of een meanderend pad een belofte is van avontuur, van ontdekkingen achter de laatste bocht. En je weet niet zeker hoever het pad doorloopt. Dat gevoel, die spanning, die onzekerheid probeer ik dan weer te geven in een plaatje. In de hoop dat het gevoel overkomt bij de kijker.
Ik bedacht me ook nog iets anders terwijl ik me afvroeg waarom ik tegenwoordig nu juist wegen vastleg. Ik heb al zo lang gefotografeerd, al vanaf begin zeventiger jaren. Ineens wist ik het: mijn standpunt is anders dan vroeger. Niet mijn geestelijk standpunt, maar mijn fysieke positie. Ik zit in mijn scootmobiel lager dan een mens die loopt of fietst. Derhalve neem ik de wereld anders waar dan vroeger. Ik zie domweg door mijn nieuwe perspectief de weg voor me alsof hij langer is. En dat is eigenlijk wel mooi. Ik heb dus als het ware de wereld opnieuw ontdekt. Een wereld die ik hier graag deel met mijn lezers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten